Woensdag 17 juli hadden we onze vlucht naar België. Raar gevoel, verlangen om terug te keren naar België. Hoort het normaal niet anders te zijn? Nu, wij wisten wel dat we moesten terugkeren naar BsAs, wat we stilletjes aan onze thuis kunnen gaan noemen. Het was fantastisch om na vijf maanden iedereen terug te zien! Op donderdag, gebroken van de vlucht en vermoeid van de jetlag, zagen we wat familieleden terug en op vrijdagavond zagen we heel wat vrienden terug in het GB’tje, de twee dingen die we het meest gemist hebben hier in BsAs: het samenzijn met familie en op een vrijdagavond een klapke doen met je vrienden met een goede Belgische pint in de GB (Nee, geen supermarkt maar een café genaamd Grand Bazar :)). De volgende dagen waren niet anders: gezellig samenzijn met familie en vrienden, dag in dag uit constant op stap om zoveel mogelijk mensen te zien. We hebben dit eigenlijk wel beetje onderschat, want echt op het gemak zitten en nietsdoen zat er niet in. We hebben onze vakantie afgesloten met een drie-daagse aan de zee met enkele vrienden. (Bedankt aan Joke voor het verhuur ervan en sorry aan de buren :))
Een betere afsluiter van onze vakantie in het Belgenlandje konden we niet hebben… Deze drie weken vlogen echt voorbij, opeens was de donderdag (8 april) van het vertrek er. Een beetje een dubbel gevoel: opnieuw afscheid nemen van iedereen, maar langs de andere kant stond ons nog een leuke reis te wachten in Igauzu.Vrijdag 9 april waren we terug in BsAs. Ondertussen waren twee vrienden (Stijn en Chloë) ook geland in BsAs. Jammer genoeg zaten we niet op dezelfde vlucht. Zij vlogen via New York, wij via Rome. Maar de timing was perfect! We namen samen een taxi naar het appartement en bekwamen wat van de vlucht. De vrijdagnamiddag en zaterdag hebben we hen enkele mooie kanten van de stad laten zien. Zondag stond ons weer een lange reis te wachten en deze keer met de bus! Naar Igauzu is het zo’n 16 uur met de bus. Ik hoor jullie al denken: wat, weeral zo’n reis ??? Maar eigenlijk viel het best wel mee hoor! In Argentinië is alles perfect te bereiken met bussen op een zeer aangename manier: je kan je zetel zo’n 160 graden plat leggen en hebt heel veel ruimte aan de voeten. In België kan ik mij zo’n luxebussen niet voorstellen. Eurolines kan er nog iets van leren ;) Hmmmmm, je kan het misschien een beetje vergelijken met een VIP-zetels in het vliegtuig! We hadden ons goed voorbereid qua entertainment, voldoende geslapen en voor we het wisten waren we al aan onze eerste stop, de mijnen van Wanda. In deze mijnen waar vooral paarse en witte natuurstenen worden opgegraven, kregen we een uitgebreide rondleiding. Ook even vermelden dat de omgeving helemaal veranderd was, van stad in heel veel groen en ook de aarde kreeg een rode kleur. Na de mijnen terug op de bus naar onze volgende stop: het drielandenpunt Brazilië, Paraguay en Argentinië. Leuk om te kunnen zeggen dat je er geweest bent, maar niet echt veel spectaculairs te zien. Een rustgevend plekje met een heel ver zicht waar de rivier de drie landen scheidt.
Na deze drukke voormiddag werden we afgezet aan ons hotel. Jah, het hotel was eigenlijk niet om naar huis te schrijven, maar voor de prijs die we ervoor betaalden konden we niets anders verwachten. De kamers waren oké: ruim genoeg en geen beesten te bespeuren, maar het eten was niet te vreten! We hebben dan ook elke avond heerlijk gaan uit eten en dit voor geen geld. Andere mensen van op de bus daarentegen hadden een hotel geboekt langs de Braziliaanse kant. De prijzen zijn hier drie maal zo veel dan in Argentinië en bovendien was er niets te beleven… De weg die toeristen naar de watervallen leidt staan volgebouwd met grote hotels, maar helaas is er dan ook niets anders dan hotels te vinden waardoor het ‘savonds helemaal niets te beleven was. Dus voor degene die ooit van plan zijn om de watervallen van Iguazu op te zoeken: boek een hotel in Argentinië :) Dinsdag 13 juli gingen we voor het eerst de watervallen te zien krijgen, en dit op een heel leuke manier: in een bootje! Met een soort van treintje dat omgebouwd is tot een lange jeep (ha, moeilijk te omschrijven!) werden we tot een bepaald punt gebracht waar we te voet onze tocht moesten verder zetten. Ik heb nog nooit zoveel spinnen gezien, bwaak! Nuja, wat had ik anders verwacht te midden in de jungle? Oké, daar stonden we dan gepakt in een oranjefluoreddingsvestje klaar om te beginnen aan onze Gran Avontura. Waarom dit zo heet? Omdat je echt met je bootje onder een waterval gaat, een immense douche dus! Dit was zo’n leuk (en vooral onbeschrijflijk) moment …
Volledig doorweekt sprongen we opnieuw op het ecologisch jeepke om nu het uitzicht van de watervallen vanop Braziliaans grondgebied te gaan bezichtigen. 
Je komt het eerste watervalleke tegen en denkt ‘goh mooi, hier moet ik zeker een foto van trekken’. En je denkt dat nog eens en nog eens en nog eens … Maar steeds wordt het maar mooier en mooier tot je opeens voor het zicht van Garganta del Diablo (Devil’s Throat) komt te staan, FANTASTISCH !!!! 
Maar daarnaast heb je ook een view over allerlei ander watervallen … Zo’n 150 watervallen komen supersnel naar beneden, beschenen door de vele regenbogen en dit te midden in een prachtig natuur-jungle park in Zuid-Amerika. Kan je je inbeelden hoe jij je zou voelen op dat moment? Hopelijk wel, want ik kan het wat moeilijk beschrijven :) Na een mooi overzicht van de watervallen, gingen we de volgende dag de watervallen van ietske dichterbij bewonderen en dit aan de Argentijnse kant. Een treintje bracht ons naar een loopbrug over de Parana River naar de Garganta del Diablo (= Duivelskeel), het hoogtepunt van de watervallen.
Als je bij het gebrul van de waterval staat, besef je welke hoeveelheid water hier elke seconde van de dag naar beneden dendert, het maakt je stil. Maar niet te ontkennen, ergens was ik ook heel bang hoor… Wat als die loopbrug nou zou instorten? Je staat echt boven die waterval hé… Had ik er over met de gids of hier al ongelukken waren gebeurd, maar gelukkig kon hij mij op mijn gemak zetten. Jammer genoeg plegen wel gemiddeld zo’n 3 mensen per jaar zelfmoord vanop dit punt. Een uurtje later hoorden we een ambulance door het park razen, maar het was superwarm en er liepen veel oudere mensen rond dus ik zei ‘Het zal misschien een persoon zijn die door het vele wandelen slecht gekomen is van de warmte.’ De gids kwam even later naar mij om te zeggen dat net een persoon in de Duivelskeel was gesprongen… Dit gaf zo’n raar gevoel. Het was muisstil... Allerlei vragen spoken je door het hoofd: Wat als wij daar zouden gestaan hebben? Hoe kon hij over het hekken kruipen zonder dat iemand hem tegenhield? Zouden ze zijn lichaam ooit vinden? Wat met de mensen die het zien gebeuren hebben? Maar onze tocht ging verder … Onderweg kwamen we heel veel coati’s tegen, dit zijn schattige neusbeertjes. Hoewel, schattig… Ze zijn echt wel gewend aan toeristen en kunnen best wel agressief zijn. Zo zagen we een meneerke op zijn gemak zijn broodje eten, springt die coati wel niet op zijn zak en pakt die zak met broodjes mee! 
Rond drie uur in de namiddag stond onze bus op ons op te wachten en bracht ons naar het hotel om opnieuw een gezellige avond te beginnen! (Na een Tactisch Pitje gedaan te hebben, hihi!)Donderdag werden we niet opgehaald met een bus, maar met een soort leger-truck. Het was tijd voor een portie echte jungle! Ieder kreeg een soort van harnas aan dat aan een horizontaal touw werd bevestigd en zo ongeveer een kilometer door de jungle gezoefd.
Je kan het vergelijken met een minder steile versie van een death-ride. We hebben het overleefd, maar de vraag is natuurlijk hoe :) Vervolgens hebben we rapelling gedaan: langs een rots een afdaling gedaan van zo’n 20 meter. Ook de tocht naar en van de jungle vond ik heel indrukwekkend. Je kreeg een mooi beeld van hoe indianenstammen leven in de jungle. Inderdaad, net zoals in de films: zich wassen in een meer, niet veel kleren, alles te voet, een magere koe in de tuin, vuile kinderen, kleine huisjes die bestaan uit enkele platen en takken …Vrijdagmiddag vertrok onze bus richting BsAs, maar met een tussenstop aan de Ruïnas de San Ignacio. “San Ignacio was een van de vele missies opgericht in 1632 door de Jezuïeten tijdens de Spaanse koloniale periode. De guarani-indianen die de oorspronkelijke bewoners zijn van het gebied werden bekeerd tot christendom in ruil voor kennis (schrijven, lezen, taal etc.)”
Zaterdagmorgen rond 9u kwamen we terug aan in BsAs. Na wat te rusten en te middageten, ben ik met Chloe naar een heel leuk marktje geweest. Het is zo’n plaza waar bars tijdens het weekend veranderen in allemaal standjes met kleren. Het zijn meestal mensen die hun kleren zelf maken en die in het weekend dan proberen te verkopen, heel originele kledingstukken! De jongens zijn op het gemak gaan golfen … 
’s Avonds stond een verjaardagsfeestje op het programma en daarna zijn we nog eens een stapje gaan zetten in een club in Puerto Madero. Zalige avond: lekker gegeten, lekker gedronken, veel gedanst, samen zijn met vrienden, lekker onnozel doen … Wat wil je nog meer? 
Op zondag hebben we de traditie verdergezet, desondanks het bezoek : Sunday in BsAs is a lazy Sunday :) Laaaaaaaang geslapen, op het gemak marktjes gedaan, lekker gekookt en wat bijgekeuveld. Jammer genoeg was het voor PJ de laatste avond als ‘vakantiemens’. Voor hem dus vroeg onder de wol… Wij zijn met ons drietjes nog naar een leuk sambabaartje geweest in San Telmo, daar waren ook andere Belgische vrienden van ons. Deze avond kwam Herlinde ook aan, dit is het meisje dat ik opgezocht heb in februari in Brazilië. De volgende week stond dan ook in het teken van drie vrienden te entertainen in een voor hen onbekend gebied! Maandag zijn we naar El Tigre geweest en ‘s avonds naar een percussie optreden (La Bomba de Tiempo). Dinsdag stond Uruguay op het programma. Woensdag door Avenida de Mayo geslenterd met als eindbestemming plaza del Congresso, ‘savonds zijn we gaan uiteten in een Italiaans restaurantje en zijn erna wat tango gaan zien. En donderdag weet ik eventjes niet meer wat we gedaan hebben, maar sowieso zal het ook wel iets leuks geweest zijn :) Donderdagavond gezellig afgesloten: we hebben met z’n allen gekookt en erna nog wat zitten nakeuvelen op het terras. Een pijnlijke zaak voor PJ: rond 2 uur onder de wol en rond 6uur30 er terug uit. Vrijdag zijn onze 2 bezoekers zonder veel problemen uit BsAs vertrokken (want door die aswolk was het de ganse week bang afwachten of hun vliegtuig al dan niet ging opstijgen) en zijn heelhuids toegekomen in België! Maar ik had nog steeds 1 bezoekerke (Herlinde) onder mijn vleugels, die bleef nog 1 week langer.
Ziezo, dit was een neerpenning van onze eerste vakantie. Maar er komt nog, ondertussen zijn er nog twee andere weken gepasseerd hé :) Maar jullie kunnen hier al mee beginnen, ik kom snel terug! Hasta la proxima!
