Sinds enkele weken werk ik als vrijwilliger voor Make a Wish Foundation. In april bestond de organisatie 10 jaar en hadden ze voor deze gelegenheid een groot doek gespannen over de obelisk waar je niet naast kon kijken. Na “133” organisaties aangeschreven te hebben en geen treffelijke te kunnen vinden, vond ik deze nog eens poging waard! Enkele dagen later mocht ik op gesprek en voor ik het wist stond ik in het ziekenhuis met een dubbel gevoel: Vreselijk om die kinderen zo te zien lijden, zalig om een glimlach op hun gezicht zien te verschijnen. Make a wish is gericht op kinderen met een levensbedreigende ziekte. De organisatie probeert de wens van de kinderen te vervullen om zo wat hoop en sterkte te geven. Bij Make a Wish Argentinië worden per week zo’n 10 wensen vervuld! Eerst wordt er een soort van ‘kennismakingsgesprek’ gedaan. Dan gaan we een leuke babbel aan met de kids en proberen zo hun pijn wat te laten vergeten. Wat is je lievelingseten? Wat is je lievelingskleur? Welke film zie je graag? Hou je van dieren? Op het einde wordt gevraagd naar hun 3 grote wensen en leggen we uit dat we zullen proberen om een van die wensen te verwezenlijken! Daarna wordt op het kantoor gekeken welke droom verwezenlijkt kan worden en zet met alles in op het materiaal te kopen of bij elkaar te krijgen. Kinderen vragen vaak om een soort van Ipad. Het materiaal in het hospital is verschrikkelijk, laat staan dat er enige vorm van entertainment is voor de kinderen. Een ipad is handig om mee te nemen naar het ziekenhuis en zo kunnen de kinderen hun toch wat nuttig bezighouden. Het is dus niet puur materialistisch, het is ook gewoon praktisch! Na mijn eerste keer was ik wel echt in choque …
Het is niet zoals in België dat alles achter de muren gebeurt. Alle kinderen zitten in een zelfde ruimte, het ene kind wenend omdat het aan een chemokuur moet beginnen, het andere kind helemaal onder de pijnstillers omdat het net van een chemo komt … Voor mij zat een jongetje waarvan een deel van de hersenen weg was. Iedereen liep rond met mondmaskertjes… Nee, het is helemaal niet zoals in België! Je komt in een wereld terecht waarvan je niet weet dat ze bestaat. Maar dan ga je op zo’n gesprek bij een kind en familie en zie je dat je ze voor eventjes doet lachen. Ik weet, het is geen oplossing op lange termijn, maar het is een goed gevoel creëren voor even. Ik vind het een prachtig initiatief en hoop hier elke week te mogen voor werken! Als er mensen zijn die veel vrije tijd hebben en die hetzelfde werk willen doen: Make a Wish heeft ook een organisatie in België!
Het is niet zoals in België dat alles achter de muren gebeurt. Alle kinderen zitten in een zelfde ruimte, het ene kind wenend omdat het aan een chemokuur moet beginnen, het andere kind helemaal onder de pijnstillers omdat het net van een chemo komt … Voor mij zat een jongetje waarvan een deel van de hersenen weg was. Iedereen liep rond met mondmaskertjes… Nee, het is helemaal niet zoals in België! Je komt in een wereld terecht waarvan je niet weet dat ze bestaat. Maar dan ga je op zo’n gesprek bij een kind en familie en zie je dat je ze voor eventjes doet lachen. Ik weet, het is geen oplossing op lange termijn, maar het is een goed gevoel creëren voor even. Ik vind het een prachtig initiatief en hoop hier elke week te mogen voor werken! Als er mensen zijn die veel vrije tijd hebben en die hetzelfde werk willen doen: Make a Wish heeft ook een organisatie in België!
