Zonnige zomer-kerstgroeten vanuit Buenos Aires
woensdag 30 december 2009
Mery Kristmis ent e heppie niew jèr!
Wij wensen jullie fijne feestdagen toe met alles d'er op en d'er aan!!!!
Zonnige zomer-kerstgroeten vanuit Buenos Aires
Zonnige zomer-kerstgroeten vanuit Buenos Aires
vrijdag 25 december 2009
Hier geen sneeuw !!
We zijn weer 2 weken verder, dus is het tijd voor een volgende update. Er is weer heel wat gebeurd en we hebben er weer een paar verhalen bij.
Op zaterdag 12 december was er het eindejaarsfeest van Hidrovia. Meestal is dat een avondfeest, maar dit jaar was het een ‘dia de campo’. Dat wil letterlijk zeggen ‘een dag op het veld’. We wisten niet goed wat we er van moesten verwachten, maar het viel heel goed mee. Het was een uurtje rijden van Buenos Aires. Langs een behoorlijk drukke weg, moesten we plots rechts afslaan op een aardewegje richting ‘niets’. In de verte lag een bos en daar was de locatie. Die locatie bleek echter sjieker dan gedacht. Er lag een groot grasveld, waar normaal polo wordt op gespeeld, een heel groot park, een kasteel, 2 tennispleinen, een bijgebouw met grote tent waar het feest door ging, een paardenstal en een zwembad. Na een klein toertje gemaakt te hebben in het park, ondervonden we al het nadeel van op den buiten te zitten: De Muggen!! Het is hier echt een plaag. In Buenos Aires zijn het er al veel en wordt je overal gebeten, maar op die afgelegen locatie bleken we nog meer de prooi van de muggen te zijn. Onze kleine wandeling ging al vlug gepaard met muggen doodslaan en beginnen te jeuken. In de tent waren er gelukkig geen lastige beesten en genoten we van een lekkere parrilla, de BBQ van hier, en van een goed glaasje wijn. Nadat we helemaal vol zaten, besloten we om met iedereen van De Nul aan het zwembad te gaan vertoeven en gezellig verder te keuvelen. De koppels die hier al lang zitten, hebben al kinderen en die ravotten graag. Ons scouts- en chiroleidersgevoel kwam dan ook spontaan naar boven. Rond 17u vond iedereen het welletjes en gingen we terug naar de tent voor taart en koffie. Wij echter hadden nog 1 ding niet gedaan en dat was de paardentocht. Op de paarden die aanwezig waren, kon je een klein toertje maken. De paarden waren zodanig tam dat ze niet eens wegliepen en de toer vanbuiten kenden. Toch moesten we dit even meegemaakt hebben. Tegen 18u waren we voldoende tot rust gekomen en keerden we richting huiswaarts.
Op zaterdag 12 december was er het eindejaarsfeest van Hidrovia. Meestal is dat een avondfeest, maar dit jaar was het een ‘dia de campo’. Dat wil letterlijk zeggen ‘een dag op het veld’. We wisten niet goed wat we er van moesten verwachten, maar het viel heel goed mee. Het was een uurtje rijden van Buenos Aires. Langs een behoorlijk drukke weg, moesten we plots rechts afslaan op een aardewegje richting ‘niets’. In de verte lag een bos en daar was de locatie. Die locatie bleek echter sjieker dan gedacht. Er lag een groot grasveld, waar normaal polo wordt op gespeeld, een heel groot park, een kasteel, 2 tennispleinen, een bijgebouw met grote tent waar het feest door ging, een paardenstal en een zwembad. Na een klein toertje gemaakt te hebben in het park, ondervonden we al het nadeel van op den buiten te zitten: De Muggen!! Het is hier echt een plaag. In Buenos Aires zijn het er al veel en wordt je overal gebeten, maar op die afgelegen locatie bleken we nog meer de prooi van de muggen te zijn. Onze kleine wandeling ging al vlug gepaard met muggen doodslaan en beginnen te jeuken. In de tent waren er gelukkig geen lastige beesten en genoten we van een lekkere parrilla, de BBQ van hier, en van een goed glaasje wijn. Nadat we helemaal vol zaten, besloten we om met iedereen van De Nul aan het zwembad te gaan vertoeven en gezellig verder te keuvelen. De koppels die hier al lang zitten, hebben al kinderen en die ravotten graag. Ons scouts- en chiroleidersgevoel kwam dan ook spontaan naar boven. Rond 17u vond iedereen het welletjes en gingen we terug naar de tent voor taart en koffie. Wij echter hadden nog 1 ding niet gedaan en dat was de paardentocht. Op de paarden die aanwezig waren, kon je een klein toertje maken. De paarden waren zodanig tam dat ze niet eens wegliepen en de toer vanbuiten kenden. Toch moesten we dit even meegemaakt hebben. Tegen 18u waren we voldoende tot rust gekomen en keerden we richting huiswaarts.
Na lang uitgeslapen te hebben de zondag en de weekendse skypegesprekken te hebben afgesloten, besloten we om eens de zoo van Buenos Aires te gaan bezoeken. Op de kaart leek die dierentuin erg klein en we hadden hierover in feite geen echt positieve verhalen gehoord, maar toch moesten we dit een keertje met onze eigen ogen gezien hebben. Voor 4 € per persoon mochten we binnen en konden we ook de speciale attracties bezoeken (inclusief regenwoud, aquarium, …). De zoo bleek meer dieren te bevatten dan we dachten. Het was goed vergelijkbaar met de zoo van Antwerpen. Alleen waren er een paar opmerkelijke feiten. Zo bleken de leeuwen en de tijgers gans de dag niet te bewegen. Annelies had al ergens gehoord dat ze de leeuwen platspuiten omdat ze anders te gevaarlijk zijn. Blijkbaar kennen ze de dosissen nog niet goed, want er zat echt veel te weinig natuurlijke beweging in en dat voor de koning van het dierenrijk. Dit was echt zielig. De beren waren ze daarentegen waarschijnlijk vergeten in te spuiten. Die stonden constant dicht tegen de draad en leken net niet een poging te willen ondernemen om over te ‘veel te kleine’ afgrond te willen springen. Qua veiligheid was dit toch in vraag te stellen en we besloten dan ook maar om vlug andere beesten te gaan bekijken. Na zo’n goede 3 uur rond te lopen, hadden we ook wel alles gezien. Nog even vlug een kijkje werpen op de leeuwen, maar die lagen nog altijd op hun zelfde plaats, in hun zelfde onnatuurlijke houding.
Eens we buiten de zoo waren wist Annelies nog een plaatsje zijn waar een mooi kerkhof lag en dicht erbij was een metrohalte. Ik had nog nooit een metro genomen, dus was dit de uitgelezen kans om die eens te proberen. De metro bleek een gewone metro te zijn die je in Brussel ook hebt. Het enige verschil is dat er iedere halte iemand opstapt die iets wil verkopen. Ze (meestal kinderen) verkopen echt alles: van koekjes, tot lampjes, tot haarspeldjes … Het kerkhof was echt wel de moeite. Het verschil tussen arm en rijk is overduidelijk merkbaar. De rijken liggen in ‘als het ware’ kleine huisjes terwijl de anderen ‘gestapeld’ worden in ondergrondse gangen in verschillende verdiepingen. Het was echt aangrijpend om dit te zien. Hierna hebben we plaatsgevat op een grasveldje even buiten het kerkhof. Dit was blijkbaar de ontmoetplaats voor de locals van Buenos Aires, eerder zelfs de armere bevolking. Ze kwamen hier samen om te volleyballen, te voetballen, met de kinderen te spelen … We zetten ons er gezellig bij en keken wat rond. Toen het begon te donkeren, was het misschien niet zo veilig om hier te blijven en zijn we met de metro terug naar huis vertrokken.
De werkweek verliep weer vlot en het werk blijft zich maar opstapelen. Na een paar rustige weken op de rivier is het tegenwoordig erg druk. Ik was zelfs heel even uitvoerder van het enigste schip dat aan het werken was op de rivier, wat echt een onbegonnen taak is. De andere baggerschepen zaten op andere projecten in de buurt. Na die drukke werkweek was het alweer vrijdagavond. Hierbij stond een gesplitst programma op de agenda. De jongens hielden een pokeravond en de vrouwen een Honduras ladiesnight. De pokeravond was er enen uit de bondfilms en ik hield er een kleine winst aan over op het einde van de avond. Ook het Hondurees eten viel in de smaak bij de dames en die keuvelden gezellig de avond aan elkaar.
Zaterdagmorgen moest Annelies al vroeg uit de veren om paraat te staan voor het Kerstfeestje van de Nederlandstalige Internationale school. Ze had zich opnieuw opgegeven om hierbij een handje te helpen. ’s Avonds was het Creamfields. Dat is een immens dance-festival, een beetje te vergelijken met Tomorrowland in België. Dat ging eerst doorgaan op 7 november, maar door typische Argentijnse redenen werd dat gecancelled (De beheerder van de locatie en de organisator van het festival hadden opeens geen akkoord meer). Al de groepen die normaal gingen komen, werden gewijzigd. Maar er stond toch weer 1 bekende op de affiche: DJ Tiesto. Aangezien zo’n dansfeest hier altijd laat begint, vertrokken we pas om 23u30 naar daar. De locatie was nieuw voor ons. Het was het stadion waar de Daviscup wordt gehouden. Dat lag alweer ver buiten het centrum. We hadden nog een bus gevonden, maar al gauw merkten we dat die door rare buurten reed. De locatie lag tussen nogal wat villa’s (=sloppenwijken). We voelden ons niet echt op ons gemak, maar waren er toch heelhuids geraakt. We hadden afgesproken met een paar meisjes van de Nederlandstalige school, maar het bleek een onmogelijke taak om elkaar te vinden. We hebben er dan maar op ons tweetjes een feestje van gemaakt. Wel hadden we een minder prettig voorvalletje later op de avond, onze allerliefste kodak heeft het begeven… En het was zo’n goeike! Maar we proberen zo snel mogelijk een oplossing te vinden (laten herstellen of in het slechtste het geval een nieuwe kopen) zodat we weer veel fotootjes kunnen trekken! Rond 4u30 waren we terug op ons appartementje en vielen we als roosjes in slaap.
Toen we zondagmorgen onze mails checkten, vernamen we dat er in het Belgenlandje heel erg veel sneeuw gevallen was. De kerstcorrida werd afgelast en nog veel andere miserie. Het is echt heel moeilijk in de beelden hoe dat moet voelen als het hier constant 20 graden of meer is. In plaats van wat sneeuwpret zijn wij dan maar van het zonnetje gaan genieten. Als zondagmiddagprogramma zijn we gaan golfen. Dicht bij de luchthaven is er een golfclub waar iedereen zijn kotje heeft en je enkele balletjes kan slaan naar het veld.
Samen met een paar collega’s oefenden we onze swing. Een van hen had al eerder lessen gevolgd en kon ons wat tips geven. Het was best wel leuk om dit eens gedaan te hebben. Na een honderdtal balletjes besloten we om verder van onze zonnige zondagnamiddag te genieten op een terrasje in San Telmo. Na een restaurantje in Puerto Madero ’s avonds zat ons weekend er alweer op. Maar het goede nieuws is dat er een heel erg korte werkweek aankwam. Op Kerstdag (vrijdag) moest ik immers niet werken en ook op de dag van Kerstavond (donderdag) moest ik maar een halve dag werken. Zaterdag en Zondag staat ons weekendje Uruguay gepland, dus het wordt opnieuw een goed gevuld (verlengd) weekend. Meer over dit leuke weekend de volgende keer.
Vele zonnige kerstgroeten uit Buenos Aires.
zaterdag 28 november 2009
De villas, het Spaanse woord voor sloppenwijken
Zoals beloofd, hier een poging om te beschrijven hoe ik mijn eerste activiteit in de sloppenwijken heb beleefd. Volgens mij kan dit gevoel onmogelijk volledig worden uitgedrukt met woorden. Het is iets dat je zelf met eigen ogen moet hebben gezien. Ik nam deel aan een activiteit in een wijk waar je met een van wordt naartoe gebracht. Aangezien de organisatie geen financiële steun krijgt van de overheid, wordt voor het vervoer aan elke vrijwilliger 5 euro gevraagd. Op het eerste zicht klinkt dit misschien veel geld, maar een busticket van Beveren-Leie naar Waregem heen en terug kost de dag van vandaag ook 5 euro. Hier spreek ik dan echter van een rit heen en terug van elk 40 minuten.
Eenmaal we de sloppenwijken binnenreden, herkenden de kinderen de auto onmiddellijk. Ze riepen de namen van de vrijwilligers die met regelmaat naar deze wijk komen, en renden achter onze van aan. Toen we stil stonden, smeten de kinderen de deuren open en sprongen op onze schoot om te knuffelen en hielpen het gerief dragen we bij hadden. In België kan ik mij dit niet inbeelden, kleine kinderen die vreemde jongeren bespringen… Bij deze was het onbekende tussen ik en de kinderen al verbroken. Eenmaal op weg naar het lokaaltje, kon ik mijn ogen en ook mijn neus niet geloven: Overal stonk het naar hondenpoep en overal waren er tekens van vreselijke armoede: in een ruwbouw dat bedoeld was als een ziekenhuis woonden vele families, kinderen waren zich aan het wassen en tegelijkertijd aan het spelen in de plassen modder, al het vuil lag op de straat, alle wegen bestonden uit aarde, overal lagen (halfdode) honden, de kleine huisjes die bestonden uit enkele bakstenen waarop amper cement was te bespeuren… Al gauw klonk er een stemmetje in mijn hoofd: “Annelies, je bent hier niet als toerist! Focus je op de kinderen!” Oké, het was mijn eerste activiteit, dus wist ik niet echt wat mij te doen stond. Andere vrijwilligers waren druk bezig met de kinderen, dus nam ik plaats aan een tafel omringd door kinderen (De organisatie kan twee tafels en enkele stoelen gebruiken van het evangelisch kerkje -> Een kot bestaande uit 3 vierkante meter, waarin de stank echt niet te houden is). In het midden van de tafel wordt een map gelegd waarin allerlei oefenblaadjes zitten: Tekeningen om in te kleuren voor de allerkleinste, doolhof voor de kleinste, rekensommen, engelse vragen die de kinderen moeten beantwoorden, woordzoekers… Per taak dat zij maken en tot een goed einde brengen, krijgen de kinderen een stickertje op hun werkmap geplakt. Elk kind heeft namelijk zijn eigen kartonnen werkmapje waarin alle taken van voorbijgaande keren worden in verzameld. Je zou misschien denken: welke kinderen willen nu zo’n saaie dingen doen? Maar hier waren alle kinderen van het begin tot het einde steeds druk in de weer, desnoods met de nodige afwisseling van touwtjespringen, voetbal of baseball. In het begin verliep het allemaal wel wat stroef, maar op het einde van de activiteit had ik een meisje op mijn schoot waarmee ik samen een tekening inkleurde, een heel intelligent zesjarig jongetje naast waarmee ik samen wat rekenoefeningen hebt gemaakt en voor mij “den lastpak” van de hoop waarmee ik vier op een rij speelde. Naar het einde toe wordt ook voor elk kind een glas chocolademelk uitgeschonken en een koek uitgedeeld. En nee, het waren niet de kinderen die hysterisch begonnen doen omdat ze eten zagen, maar wel de honden die keihard begonnen blaffen! Die beesten liggen daar echt halfdood langs de kant te vergaan van de honger…
Eenmaal we de sloppenwijken binnenreden, herkenden de kinderen de auto onmiddellijk. Ze riepen de namen van de vrijwilligers die met regelmaat naar deze wijk komen, en renden achter onze van aan. Toen we stil stonden, smeten de kinderen de deuren open en sprongen op onze schoot om te knuffelen en hielpen het gerief dragen we bij hadden. In België kan ik mij dit niet inbeelden, kleine kinderen die vreemde jongeren bespringen… Bij deze was het onbekende tussen ik en de kinderen al verbroken. Eenmaal op weg naar het lokaaltje, kon ik mijn ogen en ook mijn neus niet geloven: Overal stonk het naar hondenpoep en overal waren er tekens van vreselijke armoede: in een ruwbouw dat bedoeld was als een ziekenhuis woonden vele families, kinderen waren zich aan het wassen en tegelijkertijd aan het spelen in de plassen modder, al het vuil lag op de straat, alle wegen bestonden uit aarde, overal lagen (halfdode) honden, de kleine huisjes die bestonden uit enkele bakstenen waarop amper cement was te bespeuren… Al gauw klonk er een stemmetje in mijn hoofd: “Annelies, je bent hier niet als toerist! Focus je op de kinderen!” Oké, het was mijn eerste activiteit, dus wist ik niet echt wat mij te doen stond. Andere vrijwilligers waren druk bezig met de kinderen, dus nam ik plaats aan een tafel omringd door kinderen (De organisatie kan twee tafels en enkele stoelen gebruiken van het evangelisch kerkje -> Een kot bestaande uit 3 vierkante meter, waarin de stank echt niet te houden is). In het midden van de tafel wordt een map gelegd waarin allerlei oefenblaadjes zitten: Tekeningen om in te kleuren voor de allerkleinste, doolhof voor de kleinste, rekensommen, engelse vragen die de kinderen moeten beantwoorden, woordzoekers… Per taak dat zij maken en tot een goed einde brengen, krijgen de kinderen een stickertje op hun werkmap geplakt. Elk kind heeft namelijk zijn eigen kartonnen werkmapje waarin alle taken van voorbijgaande keren worden in verzameld. Je zou misschien denken: welke kinderen willen nu zo’n saaie dingen doen? Maar hier waren alle kinderen van het begin tot het einde steeds druk in de weer, desnoods met de nodige afwisseling van touwtjespringen, voetbal of baseball. In het begin verliep het allemaal wel wat stroef, maar op het einde van de activiteit had ik een meisje op mijn schoot waarmee ik samen een tekening inkleurde, een heel intelligent zesjarig jongetje naast waarmee ik samen wat rekenoefeningen hebt gemaakt en voor mij “den lastpak” van de hoop waarmee ik vier op een rij speelde. Naar het einde toe wordt ook voor elk kind een glas chocolademelk uitgeschonken en een koek uitgedeeld. En nee, het waren niet de kinderen die hysterisch begonnen doen omdat ze eten zagen, maar wel de honden die keihard begonnen blaffen! Die beesten liggen daar echt halfdood langs de kant te vergaan van de honger…
Op weg naar de auto kregen we vele knuffels van de kinderen, gaven ons zoentjes en vroegen om niet weg te gaan. Maar ondertussen was het al 18uur30, de avond viel en werd het stilletjes aan toch wel tijd om de stad terug op te zoeken… Mentaal een moeilijke ervaring, maar voor die kinderen betekenen deze enkele uurtjes “schoolonderricht” zoveel! Ik dan ook besloten om wekelijks één of twee keer een activiteit mee te begeleiden!
woensdag 25 november 2009
Rijden in Argentinië: niet zonder gevaren!
Dag beste blogvolgers,
We vonden de tijd geacht om het even over het rijden in Argentinië te hebben. Er gebeuren hier zoveel rare dingen op de weg dat we het met jullie willen delen. Ikzelf, PJ, leg veel afstand af en heb toch al redelijk wat meegemaakt, maar ook in de hoofdstad BsAs is het een beleving.
Als eerste even het feit van de honden aanhalen. In België heb je misschien nog wel wat zwerfkatten, wel hier heb je zwerfhonden. Je ziet ze dan ook echt overal rondlopen en vooral rondliggen, soms zelf in de midden van de weg. Ze zijn ook wel gevaarlijk, niet van bijten enzo, maar van in de weg lopen als je met de auto rijdt. Zo vinden sommige honden het leuk om een hele tijd naast je auto te lopen, met alle gevolgen vandien. Je ziet er dan ook nu en dan eentje langs de kant van of op de weg liggen, die niet meer zal bewegen. Als we aan het rijden zijn, moeten we dan ook meermaals elkaar waarschuwen voor een levensloos object op weg, waarna de andere het dan stijlvol probeert te ontwijken. Zelf heb ik er nog geen doodgereden, al heeft het 1 keer niet veel gescheeld. Ik draaide een straat in en hoorde een grof gerommel. Toen ik na de bocht stopte, zag ik een hond van onder mijn auto al jankend weglopen. Dus ik heb daar effen geluk gehad.
De honden zijn echter niet de enige dieren die zich op de weg begeven. Je ziet hier regelmatig (niet in BsAs) een paard en een kar. Die zijn van mensen die allerlei vuilnis ophalen. Ze generen zich dan ook niet om er mee op de autostrade te gaan rijden. Naast die paarden zie je op de autostrade ook regelmatig wielrenners. Die vinden het blijkbaar het ideaal traject om hun sport te beoefenen.
Over de autostrades hier valt ook wel wat te vertellen. De staat ervan is soms erbarmelijk slecht. Ik vergelijk het een beetje met de Wafelstraat op den Belgiek, maar dan een 2-vaksbaan, waar je 130 km/u mag. Je voelt je al gauw op een roetsjbaan. Qua afwatering van de weg moeten ze hier nog veel leren, zoniet alles. Ik zat eens op de autostrade toen een helse stortbui losbarste en de wegen veranderden echt in een waterbad. Dan heb je dus het beruchte fenomeen van aquaplaning. Je auto glijdt als het ware over het water tot je terug grip op de vaste grond hebt. Best wel gevaarlijk, maar ik ben veilig op mijn bestemming geraakt.
Op de autostrades heb je ook peages. Je betaalt meestal niet meer dan 2 $ (ong. 0,4 €). Maar het grappig begint als er veel volk staat te wachten in de verschillende rijen. Dan wordt men ongeduldig en begint iedereen te claxonneren. Echt een hels lawaai is dat. Het gevolg ervan is dat ze alle poortjes open zetten en iedereen gratis doorlaten. Ik heb dit zelf nog maar 1 keer meegemaakt.
Net als in België komen ook hier in Argentinië files voor als gevolg van ongevallen of wegenwerken. Het enige verschil met België is dat de bestuurders hier rijvakken bijmaken. Stel dat er een 2-vaksbaan is en ze sluiten 1 vak af, dan rijden ze gegarandeerd op de pechstrook en zelfs op het gras naast de pechstrook: waar ze ook maar kunnen rijden, worden creatieve banen gecreëerd. Op deze manier krijg je dus al gauw een bredere rijbaan (tot 5 rijstroken).
Over brede rijbanen gesproken: er wordt gezegd dat hier in BsAs de breedste weg ter wereld zou liggen. De Av. 9 de Julio telt ongeveer 7 rijvakken in iedere richting, met daarnaast nog eens 2 vakken in iedere richting (om kleinere straten in te slaan). De totale breedte moet iets van een 150m zijn. Wel indrukwekkend om op te rijden hoor. Ze zou aangelegd zijn om de toevoer naar de stad te verbeteren. Maar zelfs op die weg gebeuren er dingen die je je in Belgie niet kan inbeelden. Zo stonden we op die weg eens in een file en toen we bij de oorzaak kwamen, zagen we dat honderden mensen gans de weg hadden afgezet voor een staking. De stakers hadden er dus niets anders op gevonden om de belangrijkste toestroomweg van BsAs te blokkeren. En de politie, wat dacht je? Die keek maar toe!
De politie hier in BsAs doet niet zo heel veel. Ze zeggen dat er flitsers zouden moeten staan, maar ik heb daar nog niets van gezien. Ik heb 1 keer meegemaakt dat er een flik op een kruispunt stond om het verkeer te regelen omdat het verkeerslicht het niet meer deed en toen die zag dat het een onmogelijke taak bleek om de auto’s in goede banen te leiden, besloot hij maar om ook op te stappen. Hij wandelde doodleuk van het ganse probleem weg. Zo lossen ze alles hier op in BsAs. Eens je buiten BsAs gaat dan kan het wel eens voorvallen dat de politie wat corrupt is. Zo moest een collega van mij onlangs een boete van 200 $ (50 €) betalen omdat zijn lichten niet brandden. (Je moet hier dag en nacht met lichten aan rijden). Normaal geven ze daar geen boete voor of maximum 30 $, maar de politieagent zag zijn kans om meer te vragen. Mijn collega kon gelukkig wat spaans en heeft zijn boete kunnen herleiden tot 100$. Het grappige aan het verhaal is dat het geld in zijn paspoort moest worden gestopt en hij moest doen alsof er een gewone paspoortcontrole was en niets aan de hand was. Op die manier hadden de collega’s niet door dat er op één of andere manier geld werd weggemoffeld…
In de stad rijden vraagt wel wat moed en durf. Zoals je uit een vorige post al kon lezen, is het hier beter om je rijstrook te kiezen. Je wordt immers langs alle kanten overstoken. De taxi’s en de bussen zijn hier ronduit het gevaarlijkst. Waar ze in Leuven zeggen dat de fietsers overal voorrang hebben, zeggen ze dat hier van de taxi’s en de bussen. Ze snijden je constant de pas af en duwen je van je rijstrook, tegen de kant op. Je moet echt goed uit je doppen kijken. Grappig is ook het feit dat als het begint te regenen, je dan plots geen taxi’s meer ziet in het straatbeeld. Ze zouden nu net meer moeten rijden, maar dat is niet het geval. Kan je er toch een te pakken krijgen, dan zegt hij dat hij weg moet en je niet kan meenemen.
Als je in de stad wilt parkeren, dan zie je altijd hetzelfde. Er staat een mannetje langs de kant met een soort vod of doek te zwaaien waar je moet gaan staan. Hij helpt je dan om in te rijden en zodanig te parkeren dat je geen andere auto’s raakt. Als je weggaat geef je die vent dan best een peso of 2 à 3. Als je dat niet doet, dan loop je het risico om je auto in een andere staat terug te vinden. Het zijn als het ware levende parkeermeters, maar dan gelinkt aan de maffia. Vraag ons niet wat er echt gebeurd als je niet betaalt, want wij gaan het niet proberen.
Ziezo, nu weet je ook iets meer over het verkeer in Argentinië. Het is een hele beleving, maar we trekken onze plan!
Vele groetjes.
We vonden de tijd geacht om het even over het rijden in Argentinië te hebben. Er gebeuren hier zoveel rare dingen op de weg dat we het met jullie willen delen. Ikzelf, PJ, leg veel afstand af en heb toch al redelijk wat meegemaakt, maar ook in de hoofdstad BsAs is het een beleving.
Als eerste even het feit van de honden aanhalen. In België heb je misschien nog wel wat zwerfkatten, wel hier heb je zwerfhonden. Je ziet ze dan ook echt overal rondlopen en vooral rondliggen, soms zelf in de midden van de weg. Ze zijn ook wel gevaarlijk, niet van bijten enzo, maar van in de weg lopen als je met de auto rijdt. Zo vinden sommige honden het leuk om een hele tijd naast je auto te lopen, met alle gevolgen vandien. Je ziet er dan ook nu en dan eentje langs de kant van of op de weg liggen, die niet meer zal bewegen. Als we aan het rijden zijn, moeten we dan ook meermaals elkaar waarschuwen voor een levensloos object op weg, waarna de andere het dan stijlvol probeert te ontwijken. Zelf heb ik er nog geen doodgereden, al heeft het 1 keer niet veel gescheeld. Ik draaide een straat in en hoorde een grof gerommel. Toen ik na de bocht stopte, zag ik een hond van onder mijn auto al jankend weglopen. Dus ik heb daar effen geluk gehad.
De honden zijn echter niet de enige dieren die zich op de weg begeven. Je ziet hier regelmatig (niet in BsAs) een paard en een kar. Die zijn van mensen die allerlei vuilnis ophalen. Ze generen zich dan ook niet om er mee op de autostrade te gaan rijden. Naast die paarden zie je op de autostrade ook regelmatig wielrenners. Die vinden het blijkbaar het ideaal traject om hun sport te beoefenen.
Over de autostrades hier valt ook wel wat te vertellen. De staat ervan is soms erbarmelijk slecht. Ik vergelijk het een beetje met de Wafelstraat op den Belgiek, maar dan een 2-vaksbaan, waar je 130 km/u mag. Je voelt je al gauw op een roetsjbaan. Qua afwatering van de weg moeten ze hier nog veel leren, zoniet alles. Ik zat eens op de autostrade toen een helse stortbui losbarste en de wegen veranderden echt in een waterbad. Dan heb je dus het beruchte fenomeen van aquaplaning. Je auto glijdt als het ware over het water tot je terug grip op de vaste grond hebt. Best wel gevaarlijk, maar ik ben veilig op mijn bestemming geraakt.
Op de autostrades heb je ook peages. Je betaalt meestal niet meer dan 2 $ (ong. 0,4 €). Maar het grappig begint als er veel volk staat te wachten in de verschillende rijen. Dan wordt men ongeduldig en begint iedereen te claxonneren. Echt een hels lawaai is dat. Het gevolg ervan is dat ze alle poortjes open zetten en iedereen gratis doorlaten. Ik heb dit zelf nog maar 1 keer meegemaakt.
Net als in België komen ook hier in Argentinië files voor als gevolg van ongevallen of wegenwerken. Het enige verschil met België is dat de bestuurders hier rijvakken bijmaken. Stel dat er een 2-vaksbaan is en ze sluiten 1 vak af, dan rijden ze gegarandeerd op de pechstrook en zelfs op het gras naast de pechstrook: waar ze ook maar kunnen rijden, worden creatieve banen gecreëerd. Op deze manier krijg je dus al gauw een bredere rijbaan (tot 5 rijstroken).
Over brede rijbanen gesproken: er wordt gezegd dat hier in BsAs de breedste weg ter wereld zou liggen. De Av. 9 de Julio telt ongeveer 7 rijvakken in iedere richting, met daarnaast nog eens 2 vakken in iedere richting (om kleinere straten in te slaan). De totale breedte moet iets van een 150m zijn. Wel indrukwekkend om op te rijden hoor. Ze zou aangelegd zijn om de toevoer naar de stad te verbeteren. Maar zelfs op die weg gebeuren er dingen die je je in Belgie niet kan inbeelden. Zo stonden we op die weg eens in een file en toen we bij de oorzaak kwamen, zagen we dat honderden mensen gans de weg hadden afgezet voor een staking. De stakers hadden er dus niets anders op gevonden om de belangrijkste toestroomweg van BsAs te blokkeren. En de politie, wat dacht je? Die keek maar toe!
De politie hier in BsAs doet niet zo heel veel. Ze zeggen dat er flitsers zouden moeten staan, maar ik heb daar nog niets van gezien. Ik heb 1 keer meegemaakt dat er een flik op een kruispunt stond om het verkeer te regelen omdat het verkeerslicht het niet meer deed en toen die zag dat het een onmogelijke taak bleek om de auto’s in goede banen te leiden, besloot hij maar om ook op te stappen. Hij wandelde doodleuk van het ganse probleem weg. Zo lossen ze alles hier op in BsAs. Eens je buiten BsAs gaat dan kan het wel eens voorvallen dat de politie wat corrupt is. Zo moest een collega van mij onlangs een boete van 200 $ (50 €) betalen omdat zijn lichten niet brandden. (Je moet hier dag en nacht met lichten aan rijden). Normaal geven ze daar geen boete voor of maximum 30 $, maar de politieagent zag zijn kans om meer te vragen. Mijn collega kon gelukkig wat spaans en heeft zijn boete kunnen herleiden tot 100$. Het grappige aan het verhaal is dat het geld in zijn paspoort moest worden gestopt en hij moest doen alsof er een gewone paspoortcontrole was en niets aan de hand was. Op die manier hadden de collega’s niet door dat er op één of andere manier geld werd weggemoffeld…
In de stad rijden vraagt wel wat moed en durf. Zoals je uit een vorige post al kon lezen, is het hier beter om je rijstrook te kiezen. Je wordt immers langs alle kanten overstoken. De taxi’s en de bussen zijn hier ronduit het gevaarlijkst. Waar ze in Leuven zeggen dat de fietsers overal voorrang hebben, zeggen ze dat hier van de taxi’s en de bussen. Ze snijden je constant de pas af en duwen je van je rijstrook, tegen de kant op. Je moet echt goed uit je doppen kijken. Grappig is ook het feit dat als het begint te regenen, je dan plots geen taxi’s meer ziet in het straatbeeld. Ze zouden nu net meer moeten rijden, maar dat is niet het geval. Kan je er toch een te pakken krijgen, dan zegt hij dat hij weg moet en je niet kan meenemen.
Als je in de stad wilt parkeren, dan zie je altijd hetzelfde. Er staat een mannetje langs de kant met een soort vod of doek te zwaaien waar je moet gaan staan. Hij helpt je dan om in te rijden en zodanig te parkeren dat je geen andere auto’s raakt. Als je weggaat geef je die vent dan best een peso of 2 à 3. Als je dat niet doet, dan loop je het risico om je auto in een andere staat terug te vinden. Het zijn als het ware levende parkeermeters, maar dan gelinkt aan de maffia. Vraag ons niet wat er echt gebeurd als je niet betaalt, want wij gaan het niet proberen.
Ziezo, nu weet je ook iets meer over het verkeer in Argentinië. Het is een hele beleving, maar we trekken onze plan!
Vele groetjes.
zaterdag 31 oktober 2009
Het project HIDROVIA
Hallo beste blogvolgers,
Jullie vragen zich waarschijnlijk af wat ik (PJ) eigenlijk allemaal moet doen hier in het verre Buenos Aires. Kzalt dan maar ne keer vertellen é.
Eerst een beetje globale info over het project “Hidrovia”. Hidrovia is een samenwerking tussen Jan De Nul en Emepa (Argentijnse firma die boeien legt). Je kan het project een beetje vergelijken met het baggeren van de Schelde, maar dan op superschaal. Er loopt een rivier van Buenos Aires tot in Santa Fé, de Rio Paraña. Die is ongeveer 500km. Maar ook 200km van Buenos Aires naar de zee toe moet uitgebaggerd worden, dit om de toegang voor Panamax-schepen mogelijk te maken. Dus in totaal een goede 700km. Zoals iedere goede rivier slibt alles van zelf terug dicht. Dus moeten wij (Jan De Nul) ervoor zorgen dat er in de rivier een kanaal, met vastgelegde afmetingen, vrij blijft van zand. Er liggen hier voor de moment 3 hoppers (schepen die je in feite moet zien als grote stofzuigers en het zand opzuigen en ergens anders kunnen dumpen (waar het diep genoeg is natuurlijk)). De Rio Paraña is de belangrijkste exportroute voor het graan van gans Argentinië. Dit heeft echt een grote invloed op de economie hier. Dus nu en dan vragen ze ook om het kanaal nog dieper te maken en om nog grotere schepen erop te kunnen laten varen. Voorlopig moet alles 34 feet diep zijn (en een contract op 36 feet ligt klaar). Je ziet het al. Dit is een onderhoudswerk dat geen einde kent.
Nu over mijn job zelf. Ik ben uitvoerder (superintendent) van de Sanderus. Dat is de oudste hopper dat Jan De Nul liggen heeft (bouwjaar 1967). Maar dit wil niet zeggen dat dit het slechtste schip is. Het heeft zijn gebreken, maar het blijkt op dit project goed te renderen. Ze zijn het wel stilletjes aan aan het afbreken door onderdelen niet meer te vervangen ed. Vandaag is er hier een externe auditer (controleur voor veiligheid van controlefirma) aan boord en het ziet er ook niet te goed uit. Ik laat wel nog keer weten hoe dat afloopt (misschien moet het schip zelfs stil komen te liggen, maar zover gaan ze het wel niet laten komen in Aalst). Ik ben verantwoordelijk voor de uitvoering van de Sanderus. Dit wil zeggen dat het schip optimaal moet draaien en productie maken. Ik bepaal mee met de kapitein (nog altijd de baas van het schip) wanneer we waar gaan baggeren en hoeveel. Verder moet ik er ook voor zorgen dat er genoeg bemanning aan boord is en dat de wissels goed verlopen. De bemanning werkt 6 weken en heeft dan 6 weken congé. Dus er zijn heel wat wissels. Daarnaast moet ik ook controleren of de reeds gebaggerde delen goed gedaan zijn en wat er allemaal moet gebeuren bij de te baggeren delen. Aangezien de rivier 500 km lang is en de boot dus ver weg van Buenos Aires kan liggen, is het niet altijd mogelijk om aan boord te gaan van het schip in 1 dag. Meestal vertrek ik ‘s morgens en blijf ik dan de avond op hotel. De dag erna ga ik terug aan boord en dan de avond terug naar huis. Tis altijd wel 2 uur of meer rijden om nog maar aan de vlet (klein bootje dat je tot aan schip brengt en de peilingen doet) te geraken. Dan meestal nog 1 uur op de vlet om op de Sanderus te geraken. Dus er zit veel reizen aan voor mij en lang weg van huis. Maar het is een leuke en interessante job, want ik leer nog iedere dag bij, ook het constante regelen en weg en weer bellen vind ik best wel leuk.
Ziezo, dat weten jullie dan ook al weer …
Hasta luego!!! (Tot de volgende!!)
Jullie vragen zich waarschijnlijk af wat ik (PJ) eigenlijk allemaal moet doen hier in het verre Buenos Aires. Kzalt dan maar ne keer vertellen é.
Eerst een beetje globale info over het project “Hidrovia”. Hidrovia is een samenwerking tussen Jan De Nul en Emepa (Argentijnse firma die boeien legt). Je kan het project een beetje vergelijken met het baggeren van de Schelde, maar dan op superschaal. Er loopt een rivier van Buenos Aires tot in Santa Fé, de Rio Paraña. Die is ongeveer 500km. Maar ook 200km van Buenos Aires naar de zee toe moet uitgebaggerd worden, dit om de toegang voor Panamax-schepen mogelijk te maken. Dus in totaal een goede 700km. Zoals iedere goede rivier slibt alles van zelf terug dicht. Dus moeten wij (Jan De Nul) ervoor zorgen dat er in de rivier een kanaal, met vastgelegde afmetingen, vrij blijft van zand. Er liggen hier voor de moment 3 hoppers (schepen die je in feite moet zien als grote stofzuigers en het zand opzuigen en ergens anders kunnen dumpen (waar het diep genoeg is natuurlijk)). De Rio Paraña is de belangrijkste exportroute voor het graan van gans Argentinië. Dit heeft echt een grote invloed op de economie hier. Dus nu en dan vragen ze ook om het kanaal nog dieper te maken en om nog grotere schepen erop te kunnen laten varen. Voorlopig moet alles 34 feet diep zijn (en een contract op 36 feet ligt klaar). Je ziet het al. Dit is een onderhoudswerk dat geen einde kent.
Nu over mijn job zelf. Ik ben uitvoerder (superintendent) van de Sanderus. Dat is de oudste hopper dat Jan De Nul liggen heeft (bouwjaar 1967). Maar dit wil niet zeggen dat dit het slechtste schip is. Het heeft zijn gebreken, maar het blijkt op dit project goed te renderen. Ze zijn het wel stilletjes aan aan het afbreken door onderdelen niet meer te vervangen ed. Vandaag is er hier een externe auditer (controleur voor veiligheid van controlefirma) aan boord en het ziet er ook niet te goed uit. Ik laat wel nog keer weten hoe dat afloopt (misschien moet het schip zelfs stil komen te liggen, maar zover gaan ze het wel niet laten komen in Aalst). Ik ben verantwoordelijk voor de uitvoering van de Sanderus. Dit wil zeggen dat het schip optimaal moet draaien en productie maken. Ik bepaal mee met de kapitein (nog altijd de baas van het schip) wanneer we waar gaan baggeren en hoeveel. Verder moet ik er ook voor zorgen dat er genoeg bemanning aan boord is en dat de wissels goed verlopen. De bemanning werkt 6 weken en heeft dan 6 weken congé. Dus er zijn heel wat wissels. Daarnaast moet ik ook controleren of de reeds gebaggerde delen goed gedaan zijn en wat er allemaal moet gebeuren bij de te baggeren delen. Aangezien de rivier 500 km lang is en de boot dus ver weg van Buenos Aires kan liggen, is het niet altijd mogelijk om aan boord te gaan van het schip in 1 dag. Meestal vertrek ik ‘s morgens en blijf ik dan de avond op hotel. De dag erna ga ik terug aan boord en dan de avond terug naar huis. Tis altijd wel 2 uur of meer rijden om nog maar aan de vlet (klein bootje dat je tot aan schip brengt en de peilingen doet) te geraken. Dan meestal nog 1 uur op de vlet om op de Sanderus te geraken. Dus er zit veel reizen aan voor mij en lang weg van huis. Maar het is een leuke en interessante job, want ik leer nog iedere dag bij, ook het constante regelen en weg en weer bellen vind ik best wel leuk.
Ziezo, dat weten jullie dan ook al weer …
Hasta luego!!! (Tot de volgende!!)
dinsdag 27 oktober 2009
Argentijnse voetbal (River Plate - Boca Juniors): een ware beleving!
Zondag woonden we de match bij tussen River Plate en Boca Juniors, vroeger 2 van de beste teams in Argentinië en ook 2 ietwat ‘gevaarlijkere’ wijken van Buenos Aires. Er werd ons gezegd dat dit toch wel één van de matchen is dat je moet hebben bijgewoond als je in Buenos Aires bent. Aangezien we het spektakel aan de lijve wilden ondervinden, gingen we zondag met de collega’s mee. Er werd ons wel op voorhand gezegd dat het een risicomatch is en we goed moesten oppassen. Maar wij dachten bij onzelfs: “gohja, wij hebben ook kortrijk-Essevee Waregem overleefd”. Maar al gauw werd duidelijk dat het bij deze match net iets meer menens is. In de bus op weg naar het stadium kregen we een papiertje met alle zaken die we zeker of helemaal niet mochten doen: ‘You will be in the local section of the stadum. Please, don’t cheer for any other team except River plate- It’s a matter of life and death’. We arriveerden rond 12 uur in het stadium en onmiddellijk zagen we dat er inderdaad een immense grote haat heerst tussen de Bocafans en de Riverfans. Ze waren elkaar constant aan het uitdagen en slingerden allerlei scheldwoorden naar elkaars hoofd. Soms werd er soms met bommetjes naar elkaar gesmeten, maar die bereikten nooit de supporters zelf omdat er een tribune tussen zat. Vorig jaar hebben Riversupporters zelfs 2 Bocafans vermoord… Onverstaanbaar dat mensen zo hard kunnen opgaan in het fan zijn van een voetbalploeg!
80.000 mensen woonden deze match bij, dus om zeker te zijn van een plaatske zijn we vanaf het stadium open was naar binnen gegaan. Daar zaten we dan rond een uur of 12 op ons stoeltje voor een match die om 16 uur begint. Dit was toch afzien: het was niet-normaal warm (zo’n 30 graden) en niets anders te verkrijgen dan cola of nen Argentijnse vettige hamburgers. (Helemaal anders dan onze burgers hoor!). Dan heb ik toch wel een paar keer weggedroomd achter een koud glaske water hoor!
Een beetje voor 16 uur begon het spektakel: met kanonnen werden er slingers in de lucht gespoten, de supporters hadden zelf vuilzakken met versnipperde papiertjes mee die door het stadium rond dwarrelden, 80.000 mensen zongen samen het clublied, rode rook steeg op in het stadium, grote voetballen werden door het publiek doorgegeven… Voor ons een echt kippenvelmomentje… Eigenlijk iets dat met woorden niet te beschrijven valt. We hebben hier jammer genoeg geen filmpje van, omdat ons werd gezegd om enkel het noodzakelijke (wat geld en je pas) mee te nemen naar het stadium. PJ had wel zijn gsm mee omdat hij 24u/24u bereikbaar moet zijn en via deze weg hebben we dan enkele sfeerbeelden getrokken.
De match zelf was best wel spannend. In het eerste deel stond River voor met eentje – nul, er was dus veel ambiance. Na vijf minuten in de tweede helft scoorde Boca een tegengoal. Echt raar, want het was gewoon muisstil aan de Riverzijde, maar toch maakten de Bocafans lawaai voor gans het stadion (ze waren maar met 3000 ofzo). Rond zes uur was de match gedaan met 1-1. We wilden zo snel mogelijk uit de zon, maar dit was onmogelijk. Pas als alle supporters van Boca uit het stadium waren en op de bussen waren gezet, werden de Riversupporters losgelaten…
Als rode kreeftjes keerden we met z’n allen naar huis en zijn erna goed gaan uiteten. Een leuke ervaring, maar voor ons blijft het waarschijnlijk bij deze ene keer!
80.000 mensen woonden deze match bij, dus om zeker te zijn van een plaatske zijn we vanaf het stadium open was naar binnen gegaan. Daar zaten we dan rond een uur of 12 op ons stoeltje voor een match die om 16 uur begint. Dit was toch afzien: het was niet-normaal warm (zo’n 30 graden) en niets anders te verkrijgen dan cola of nen Argentijnse vettige hamburgers. (Helemaal anders dan onze burgers hoor!). Dan heb ik toch wel een paar keer weggedroomd achter een koud glaske water hoor!
Een beetje voor 16 uur begon het spektakel: met kanonnen werden er slingers in de lucht gespoten, de supporters hadden zelf vuilzakken met versnipperde papiertjes mee die door het stadium rond dwarrelden, 80.000 mensen zongen samen het clublied, rode rook steeg op in het stadium, grote voetballen werden door het publiek doorgegeven… Voor ons een echt kippenvelmomentje… Eigenlijk iets dat met woorden niet te beschrijven valt. We hebben hier jammer genoeg geen filmpje van, omdat ons werd gezegd om enkel het noodzakelijke (wat geld en je pas) mee te nemen naar het stadium. PJ had wel zijn gsm mee omdat hij 24u/24u bereikbaar moet zijn en via deze weg hebben we dan enkele sfeerbeelden getrokken.
De match zelf was best wel spannend. In het eerste deel stond River voor met eentje – nul, er was dus veel ambiance. Na vijf minuten in de tweede helft scoorde Boca een tegengoal. Echt raar, want het was gewoon muisstil aan de Riverzijde, maar toch maakten de Bocafans lawaai voor gans het stadion (ze waren maar met 3000 ofzo). Rond zes uur was de match gedaan met 1-1. We wilden zo snel mogelijk uit de zon, maar dit was onmogelijk. Pas als alle supporters van Boca uit het stadium waren en op de bussen waren gezet, werden de Riversupporters losgelaten…
Als rode kreeftjes keerden we met z’n allen naar huis en zijn erna goed gaan uiteten. Een leuke ervaring, maar voor ons blijft het waarschijnlijk bij deze ene keer!
Uitstapje Uruguay
Vorige week maandag had ik afgesproken met een Belgisch koppel om iets te gaan drinken. Negen maanden geleden trokken ze naar Buenos Aires om hun tangopassie te tegemoet te komen. Ze krijgen hier les van de beste tangodansers ter wereld en dansen nu zelf ook op een heel goed niveau. Ze vroegen mij of ik geen zin had om woensdag een dagje mee te gaan naar Uruguay. Aangezien PJ drie dagen in Rosario zat en daar ook bleef slapen, heb ik niet getreuzeld en hier op ingegaan. En ik heb echt een hele leuke dag gehad! Ondanks het slechte weer (elke dag is het hier supermooi weer, alleen die woensdag regende het pijpenstelen en was het ijskoud!) hebben we heel wat afgelachen en amusante gesprekken gehad. Colonia (in Uruguay) zelf is een idyllisch dorpje: niet groot, vriendelijke mensen en overal van die gezellige pleintjes met palmboompjes op.
De volgende dagen hebben we nog vaak afgesproken met die 2 Belgen. Donderdag zijn we samen gaan wandelen in het park en hebben we ’s avonds iets gekookt (kwas nog steeds home alone). En vrijdagavond hebben zij ons uitgenodigd om mee te gaan naar een tangoshow. Een unieke (en kostelozeJ) kans! En het was echt de moeite waard! De wereldkampioen van 2007 van het tangodansen (Fernando, hun leerkracht en goede vriend) dansten zelfs mee! Na de voorstelling kwamen ze bij ons zitten, echt sympathieke mensen! Ze vroegen wanneer wij ons in het tangodansen gaan smijten, maar kdenk dat dit nog eventjes zal duren!
De volgende dagen hebben we nog vaak afgesproken met die 2 Belgen. Donderdag zijn we samen gaan wandelen in het park en hebben we ’s avonds iets gekookt (kwas nog steeds home alone). En vrijdagavond hebben zij ons uitgenodigd om mee te gaan naar een tangoshow. Een unieke (en kostelozeJ) kans! En het was echt de moeite waard! De wereldkampioen van 2007 van het tangodansen (Fernando, hun leerkracht en goede vriend) dansten zelfs mee! Na de voorstelling kwamen ze bij ons zitten, echt sympathieke mensen! Ze vroegen wanneer wij ons in het tangodansen gaan smijten, maar kdenk dat dit nog eventjes zal duren!
zaterdag 17 oktober 2009
Onze eerste week
Hallo,
PJ heeft al flink zijn best gedaan om wat te schrijven, maar nu is het mijn beurt om een woordje te plaatsen! Goh, eigenlijk vanalles te vertellen… Waar ga ik beginnen?
Het appartementje? Het appartementje is echt wel de maks en ideaal gelegen. We wonen in een blok dicht bij de dijk (zo noem ik dat toch, het is zo’n esplanade waar je zo lekker kan flaneren en gezellig een koffietje of ’s avonds een cocktailke kunt drinken) in een zeer veilige buurt. Wat wel een beetje minder is aan de ligging is dat een grote supermarkt niet zo dichtbij is, maarja, dat is eigenlijk het minste. We hebben enkele kleine supermarktjes op onze blok, dus daarmee kunnen we ons behelpen. De grote inkopen zullen we doen in de gigantische Carrefour verder in ‘t stad. Het appartementje zelf is dik in orde: mooi bemeubeld, ruim, verzorgd, vriendelijke mensen… Er is zelfs een klein buitenzwembad, maar niemand gaat erin, het is misschien ook nog beetje te koud daarvoor. Tzal voor binnen een paar weken zijn. We moeten het appartementje alleen nog een beetje persoonlijker maken. De muurtjes zijn nog wat kaal en de schilderijtjes zijn niet zo fantastisch, daar maak ik de komende dagen mijn werk van! Eneuh, voor de mensen die de goesting hebben om eens af te komen: we hebben een kamer en badkamer over die volledig ter uwer beschikking wordt gesteld, dus u zijt meer dan welgekomen !!!
PJ heeft al flink zijn best gedaan om wat te schrijven, maar nu is het mijn beurt om een woordje te plaatsen! Goh, eigenlijk vanalles te vertellen… Waar ga ik beginnen?
Het appartementje? Het appartementje is echt wel de maks en ideaal gelegen. We wonen in een blok dicht bij de dijk (zo noem ik dat toch, het is zo’n esplanade waar je zo lekker kan flaneren en gezellig een koffietje of ’s avonds een cocktailke kunt drinken) in een zeer veilige buurt. Wat wel een beetje minder is aan de ligging is dat een grote supermarkt niet zo dichtbij is, maarja, dat is eigenlijk het minste. We hebben enkele kleine supermarktjes op onze blok, dus daarmee kunnen we ons behelpen. De grote inkopen zullen we doen in de gigantische Carrefour verder in ‘t stad. Het appartementje zelf is dik in orde: mooi bemeubeld, ruim, verzorgd, vriendelijke mensen… Er is zelfs een klein buitenzwembad, maar niemand gaat erin, het is misschien ook nog beetje te koud daarvoor. Tzal voor binnen een paar weken zijn. We moeten het appartementje alleen nog een beetje persoonlijker maken. De muurtjes zijn nog wat kaal en de schilderijtjes zijn niet zo fantastisch, daar maak ik de komende dagen mijn werk van! Eneuh, voor de mensen die de goesting hebben om eens af te komen: we hebben een kamer en badkamer over die volledig ter uwer beschikking wordt gesteld, dus u zijt meer dan welgekomen !!!
De collega’s? De sfeer op PJ zijn werk zit echt goed: Iedereen behandelt iedereen gelijk, je hebt zo totaal geen gevoel dat er een hiërarchie is. ’s Morgens ontbijten ze samen met iedereen en ook rond 12 uur is er een gezamenlijke middagpauze van een uurtje, en ik denk eigenlijk wel dat er daar wat afgelachen wordt! Allemaal venten onder elkaar met de bijpassende parlé J. Elke woensdag vindt er van 18 uur tot 19 uur een voetbalmatchke plaats: de Argentijnen tegen de Belgen. Deze woensdag is de match niet doorgegaan, omdat een andere voetbal belangrijker was: de plaatsing van Argentinië in het WK en jaja, they won! (niet echt een groot feest, moest je het je afvragen, we hadden het anders verwacht). De vrijdag gaan ze na het werk ook met z’n allen iets drinken… Dusja, aan teambuildingactiviteiten zeker geen gebrek! Niet enkel de mannen, maar ook de vrouwen zijn heel vriendelijk. De eerste dagen kreeg ik van elk van hen een telefoontje met de vraag of ze met iets konden helpen. Ik ben al met een paar van hen gaan lunchen en heb voor de komende weken al wat plannen gemaakt. Ik ben echt blij dat dit meevalt, want het was eigenlijk mijn grootste schrik dat ik volledig aan mijn lot ging worden overgelaten. Het tegendeel is waar: Alle Belgische en Nederlandse Denullers zijn net een mini-happy-family!
De stad? De eerste indruk was voor mij echt wel overweldigend, zoiets heb ik nog nooit eerder gezien… (zelfs niet te vergelijken met New York) Gebouwen, gebouwen, en nogmaals gebouwen… Het is net een land op zich eigenlijk. Gelukkig zitten wij niet pal in het stad, dus nog een beetje omgeven door wat groen en hoor je niet elke seconde getoeter op straat. En in zo’n grote stad hoort natuurlijk ook chaotisch verkeer, en hier hebben we inderdaad nog niets anders gezien. De drukste straat bestaat uit een zesvaks baan. Nu, met de verschillende vakken wordt niet echt rekening gehouden… Zoals een collega van PJ zei ‘je moet net rijden zoals vroeger in de boksauto’s’. Iedereen rijdt gewoon waar hij/zij een gaatje vindt, met de snelheid wordt niet echt rekening gehouden en de verkeerslichten die worden gerespecteerd als de goesting er is. Voor mij zal het dus alleszins een tijdje duren vooraleer ik alleen met de auto de baan op durf. Gelukkig zijn de taxi’s niet te duur en rijden die wel behoorlijk veilig!
De mensen? De Argentijnen zijn echt vriendelijke mensen. Al verschillende malen hebben mensen ons willen aanspreken (op restaurant, in de taxi, in de winkel, in het appartementje…) en zo graag zouden we er eens een klapke willen mee doen, maar zodra wij ons mond open doen en in het engels beginnen te praten, klappen de mensen toe. Ik heb slechts nog maar één man (een taxichauffeur die hier vroeger een bakkerijtje had met typische Belgische chocolade) die engels kon tegen het lijf gelopen, alle andere spreken geen woord engels en wij tot nu toe geen woord spaans, dus daar stopt het dan ook… Ik verlang echt tot we wat spaans kunnen en een babbelke kunnen slaan met de mensen. En daar komt dan ook verandering in: volgende week vrijdag beginnen onze eerste lessen Spaans. Voortaan zullen we elke maandag en vrijdag op PJ zijn werk privéles krijgen van een Argentijnse madame, benieuwd hoe snel we het taaltje gaan leren…
De natuur? Van de natuur hebben we eigenlijk nog niet te veel gezien, ja, we zitten dan ook midden in een metropool. Voor idyllische plekjes moeten we meer buiten de stad trekken, zal dus voor eens in het weekend zijn. Achter onze blok ligt wel een schoon parkske (zo een beke gelink het stadspark in leuven: overal jongeren te bespeuren, maar dan wel 30 keer groter…) en achter het park ligt opnieuw zo’n dijkske waar allemaal kraampjes zijn met lokaal eten, en de zondag ook marktjes. Op die dijk heb je een toegang tot een natuurpark, dus dat is ook een uitstap op de agenda voor de komende weken!
Het weer? De eerste dagen hadden we echt mooi weer (de mensen van hier vonden het zelf heel warm). Gisteren en eergisteren was het iets minder. Bewolkt en ook een voormiddag motregen gehad. Vandaag gaat het opnieuw in de goede richting: het zonnetje schijnt, maar de warmte wordt door een fris windje wel draaglijk. Ik (en PJ ook) heb echt al veel de goesting gehad om gewoon met een topke en een sjort door de straten te lopen (vooral de eerste dagen), maar volgens mij gaan ze hier dan echt wel raar opkijken. De mensen lopen hier echt nog rond in hun winterkleren: jassen, dikke truien, de meisjes met winterbotten… Dusja, we proberen een middenweg te zoeken hé: niet te zomers, maar ons nu ook weer niet gaan induffelen alsof het hier nog winter is.
Ziezo,
Het eerste weekend staat bijna voor de deur (Voor ons begint het weekend vanaf nu maar zaterdagmiddag) en khoop dat we allerlei leuke dingen gaan beleven en ontdekken in het avontuurlijke Buenos Aires. We houden jullie op de hoogte!
Het eerste weekend staat bijna voor de deur (Voor ons begint het weekend vanaf nu maar zaterdagmiddag) en khoop dat we allerlei leuke dingen gaan beleven en ontdekken in het avontuurlijke Buenos Aires. We houden jullie op de hoogte!
woensdag 14 oktober 2009
Goed aangekomen!!!
Hallo,
we zijn dus goed aangekomen in Buenos Aires. Eerste vlucht naar Rome verliep supervlot (30min voor op schema), maar dan in Rome aangekomen, hadden we 1u vertraging op luchthaven en duurde het nog keer 1u voor die effectief opsteeg. Maar uiteindelijk verliep de vlucht meer dan behoorlijk. Wel nie makkelijk om te slapen.
Aangekomen in Buenos Aires merkten we meteen dat dit een super grote stad is. Nergens mee te vergelijken in feite (of alleszins niet dat ik weet). Na een goede ontvangst op de luchthaven vertrokken we met een collega mee direct naar kantoor. Daar hebben we samen een rondleiding gekregen en iedereen werd ons beetje voorgesteld. Bij de Belgen of Hollanders verliep dat vlot, maar van zodra er een Argentijn werd getoond en die een ganse rij naar ons hoofd slingerde, beseften we meteen dat we hier vlug Spaans gaan moeten leren, want er kunnen maar bijzonder weinig Argentijnen Engels. Geen paniek want we gaan samen 2 keer per week 1u30 Spaanse les krijgen op kantoor.
Na die rondleiding vertrokken we naar ons appartementje en dat ziet er fantastisch uit. Foto's volgen nog, maar we hebben het er erg naar onze zin. We zitten in veiligste en sjiekere wijk midden in stad van BsAs. Er zit zelfs constant security aan onze deur van het appartement. Veel uitleg over appartementje volgt wel nog samen met de foto's.
Na ff op te frissen mocht ik rond 15u vertrekken naar kantoor tot rond 17u. Twas hier meteen een feestdag en dus maar tot dan moeten werken, anders is het van 7u tot 19u. Het was dus allemaal begonnen.
Tot op vandaag is het ons in feite beetje behelpen met alles en nog wat. We hebben nog steeds geen gsm's die werken of ontvangst hebben en dus nog geen nummer. We hebben nog geen auto en hadden gn internet. Dat laatste is sinds deze morgen in orde gekomen. Al de rest volgt nog zeggen ze. Maar heb al gemerkt dat de Argentijnen graag alles op hun gemak doen. klein voorbeeldje; gisteren naar supermarkt geweest (dat noemt hier zelfs Carrefour) en daar kon je makkelijk uur tot 2u aanschuiven met je karretje om te moeten betalen. gelukkig was er geen tot weinig volk bij ons, maar toch merkte je al dat alles heel erg langzaam gebeurd en we zaten toch een goed 1u30 binnen om kleine boodschappen te doen.
Zo dit was een kleine update van hoe de eerste dagen hier verlopen zijn. Nu we internet hebben zal er hoogstwaarschijnlijk wel meer op de blog verschijnen en wat meer uitgebreider.
Groeten vanuit het (zonnige en eig wel al warme) Buenos Aires
PJ en Annelies
we zijn dus goed aangekomen in Buenos Aires. Eerste vlucht naar Rome verliep supervlot (30min voor op schema), maar dan in Rome aangekomen, hadden we 1u vertraging op luchthaven en duurde het nog keer 1u voor die effectief opsteeg. Maar uiteindelijk verliep de vlucht meer dan behoorlijk. Wel nie makkelijk om te slapen.
Aangekomen in Buenos Aires merkten we meteen dat dit een super grote stad is. Nergens mee te vergelijken in feite (of alleszins niet dat ik weet). Na een goede ontvangst op de luchthaven vertrokken we met een collega mee direct naar kantoor. Daar hebben we samen een rondleiding gekregen en iedereen werd ons beetje voorgesteld. Bij de Belgen of Hollanders verliep dat vlot, maar van zodra er een Argentijn werd getoond en die een ganse rij naar ons hoofd slingerde, beseften we meteen dat we hier vlug Spaans gaan moeten leren, want er kunnen maar bijzonder weinig Argentijnen Engels. Geen paniek want we gaan samen 2 keer per week 1u30 Spaanse les krijgen op kantoor.
Na die rondleiding vertrokken we naar ons appartementje en dat ziet er fantastisch uit. Foto's volgen nog, maar we hebben het er erg naar onze zin. We zitten in veiligste en sjiekere wijk midden in stad van BsAs. Er zit zelfs constant security aan onze deur van het appartement. Veel uitleg over appartementje volgt wel nog samen met de foto's.
Na ff op te frissen mocht ik rond 15u vertrekken naar kantoor tot rond 17u. Twas hier meteen een feestdag en dus maar tot dan moeten werken, anders is het van 7u tot 19u. Het was dus allemaal begonnen.
Tot op vandaag is het ons in feite beetje behelpen met alles en nog wat. We hebben nog steeds geen gsm's die werken of ontvangst hebben en dus nog geen nummer. We hebben nog geen auto en hadden gn internet. Dat laatste is sinds deze morgen in orde gekomen. Al de rest volgt nog zeggen ze. Maar heb al gemerkt dat de Argentijnen graag alles op hun gemak doen. klein voorbeeldje; gisteren naar supermarkt geweest (dat noemt hier zelfs Carrefour) en daar kon je makkelijk uur tot 2u aanschuiven met je karretje om te moeten betalen. gelukkig was er geen tot weinig volk bij ons, maar toch merkte je al dat alles heel erg langzaam gebeurd en we zaten toch een goed 1u30 binnen om kleine boodschappen te doen.
Zo dit was een kleine update van hoe de eerste dagen hier verlopen zijn. Nu we internet hebben zal er hoogstwaarschijnlijk wel meer op de blog verschijnen en wat meer uitgebreider.
Groeten vanuit het (zonnige en eig wel al warme) Buenos Aires
PJ en Annelies
donderdag 8 oktober 2009
Bijna klaar voor het vertrek
Hello,
zoals jullie wellicht al wel weten is de eerste bestemming Buenos Aires in Argentinië geworden. De vlucht is gepland om 18u15 zondagavond. Het wordt een lange reis, want de vlucht duurt maar liefst 16u. Maar we zijn klaar om onze eerste jetlag te mee te maken en ons avontuur te starten.
Via deze blog kan je onze avonturen van aan de andere kant van de wereld toch van iets dichterbij volgen. Regelmatig zal hier wel een update komen en enkele fotootjes om verhalen te kunnen staven.
Zo dit was het eerste bericht, nu nog wat blokken, want kmoet eerst nog examen maken.
Groeten vanuit (voor even nog) Deerlijk en Beverly-Leie
zoals jullie wellicht al wel weten is de eerste bestemming Buenos Aires in Argentinië geworden. De vlucht is gepland om 18u15 zondagavond. Het wordt een lange reis, want de vlucht duurt maar liefst 16u. Maar we zijn klaar om onze eerste jetlag te mee te maken en ons avontuur te starten.
Via deze blog kan je onze avonturen van aan de andere kant van de wereld toch van iets dichterbij volgen. Regelmatig zal hier wel een update komen en enkele fotootjes om verhalen te kunnen staven.
Zo dit was het eerste bericht, nu nog wat blokken, want kmoet eerst nog examen maken.
Groeten vanuit (voor even nog) Deerlijk en Beverly-Leie
Abonneren op:
Posts (Atom)