De villas, het Spaanse woord voor sloppenwijken

Zoals beloofd, hier een poging om te beschrijven hoe ik mijn eerste activiteit in de sloppenwijken heb beleefd. Volgens mij kan dit gevoel onmogelijk volledig worden uitgedrukt met woorden. Het is iets dat je zelf met eigen ogen moet hebben gezien. Ik nam deel aan een activiteit in een wijk waar je met een van wordt naartoe gebracht. Aangezien de organisatie geen financiële steun krijgt van de overheid, wordt voor het vervoer aan elke vrijwilliger 5 euro gevraagd. Op het eerste zicht klinkt dit misschien veel geld, maar een busticket van Beveren-Leie naar Waregem heen en terug kost de dag van vandaag ook 5 euro. Hier spreek ik dan echter van een rit heen en terug van elk 40 minuten.


Eenmaal we de sloppenwijken binnenreden, herkenden de kinderen de auto onmiddellijk. Ze riepen de namen van de vrijwilligers die met regelmaat naar deze wijk komen, en renden achter onze van aan. Toen we stil stonden, smeten de kinderen de deuren open en sprongen op onze schoot om te knuffelen en hielpen het gerief dragen we bij hadden. In België kan ik mij dit niet inbeelden, kleine kinderen die vreemde jongeren bespringen… Bij deze was het onbekende tussen ik en de kinderen al verbroken. Eenmaal op weg naar het lokaaltje, kon ik mijn ogen en ook mijn neus niet geloven: Overal stonk het naar hondenpoep en overal waren er tekens van vreselijke armoede: in een ruwbouw dat bedoeld was als een ziekenhuis woonden vele families, kinderen waren zich aan het wassen en tegelijkertijd aan het spelen in de plassen modder, al het vuil lag op de straat, alle wegen bestonden uit aarde, overal lagen (halfdode) honden, de kleine huisjes die bestonden uit enkele bakstenen waarop amper cement was te bespeuren… Al gauw klonk er een stemmetje in mijn hoofd: “Annelies, je bent hier niet als toerist! Focus je op de kinderen!” Oké, het was mijn eerste activiteit, dus wist ik niet echt wat mij te doen stond. Andere vrijwilligers waren druk bezig met de kinderen, dus nam ik plaats aan een tafel omringd door kinderen (De organisatie kan twee tafels en enkele stoelen gebruiken van het evangelisch kerkje -> Een kot bestaande uit 3 vierkante meter, waarin de stank echt niet te houden is). In het midden van de tafel wordt een map gelegd waarin allerlei oefenblaadjes zitten: Tekeningen om in te kleuren voor de allerkleinste, doolhof voor de kleinste, rekensommen, engelse vragen die de kinderen moeten beantwoorden, woordzoekers… Per taak dat zij maken en tot een goed einde brengen, krijgen de kinderen een stickertje op hun werkmap geplakt. Elk kind heeft namelijk zijn eigen kartonnen werkmapje waarin alle taken van voorbijgaande keren worden in verzameld. Je zou misschien denken: welke kinderen willen nu zo’n saaie dingen doen? Maar hier waren alle kinderen van het begin tot het einde steeds druk in de weer, desnoods met de nodige afwisseling van touwtjespringen, voetbal of baseball. In het begin verliep het allemaal wel wat stroef, maar op het einde van de activiteit had ik een meisje op mijn schoot waarmee ik samen een tekening inkleurde, een heel intelligent zesjarig jongetje naast waarmee ik samen wat rekenoefeningen hebt gemaakt en voor mij “den lastpak” van de hoop waarmee ik vier op een rij speelde. Naar het einde toe wordt ook voor elk kind een glas chocolademelk uitgeschonken en een koek uitgedeeld. En nee, het waren niet de kinderen die hysterisch begonnen doen omdat ze eten zagen, maar wel de honden die keihard begonnen blaffen! Die beesten liggen daar echt halfdood langs de kant te vergaan van de honger…

Op weg naar de auto kregen we vele knuffels van de kinderen, gaven ons zoentjes en vroegen om niet weg te gaan. Maar ondertussen was het al 18uur30, de avond viel en werd het stilletjes aan toch wel tijd om de stad terug op te zoeken… Mentaal een moeilijke ervaring, maar voor die kinderen betekenen deze enkele uurtjes “schoolonderricht” zoveel! Ik dan ook besloten om wekelijks één of twee keer een activiteit mee te begeleiden!