De stand van zaken op de werf

Na een deugddoende vakantie begon mijn torn weer op 28/01. Ik begon als uitvoerder van de Francesco di Giorgio en na een week nam ik er ook de Sanderus bij. Met die 2 schepen zaten mijn dagen opnieuw behoorlijk gevuld en was ik opnieuw veel weg van huis. In februari ging er een collega uitvoerder voorgoed naar België terug en dit betekende dat ik plots de meest ervaren uitvoerder was op de werf hier in Argentinië. Bijgevolg had ik naast die 2 schepen steeds meer andere nieuwe taken Zo werd onder andere de weg naar de werkplaats heraangelegd worden en de waterleidingen daar vernieuwd. Dit moest ik dus opvolgen en de nodige problemen oplossen. Alsook werd ik verantwoordelijk voor het werk in de haven van La Plata, een stad op 30min van BsAs, waar we een onderhoudscontract van 3 jaar hebben lopen (tot eind juni 2011). We moeten hier slecht om de 6 maand eens 20 dagen gaan baggeren, maar er komt hier nogal wat voorbereidingswerk bij kijken. We gaan er nog een laatste keer baggeren rond eind april.Sinds begin maart doe ik er ook nog eens de Capitan Nuñez bij (dus inderdaad op dat moment 3 schepen), maar dit met de gedachte dat de Francesco di Giorgio binnenkort naar Brazilië zou vertrekken. Midden maart was het zover en moest ik alles voorbereiden voor hun vertrek. Die week was een van de meest hectische tot nu toe bij mijn carrière bij JDN. 3 schepen, waarbij 1 die vertrekt naar een andere werf en 1 met een heleboel problemen (SA). Dit was beetje te veel van het goede, maar ik heb alles toch tot een goed eind gebracht. Op dit moment ben ik weer uitvoerder van 2 schepen en doe de voorbereidingen voor La Plata.Als ik ook nog even terugkom op vorige posts qua werk, dan zie ik dat ik moet vertellen dat de cutter IBN Battuta hier goed zijn werk heeft gedaan op de rivier en in Escobar (waar hij een toegangskade gebaggerd heeft naar een olie- en gasterminal) en nu al lang in andere oorden aan het cutteren is. Voor Hidrovia II, weet je nog de verlenging tot aan Corrientes (1300km rivier te baggeren), is alles goedgekeurd en mogen we eraan beginnen. Maar het probleem is dat we nog geen schepen hebben om dit verlengde uit te diepen. Het kleine schip dat hier normaal ligt, zit momenteel in Brazilië en het nieuwe schip, Alvear Nuñez Cabeza de Vaca, wordt pas verwacht rond midden a eind juli. Maar de voorbereidingen worden al getroffen. Dit wordt een hele uitdaging, want daarboven is er niets, geen opstapplaatsen, grote afstanden, geen ziekenhuizen, geen leveranciers… Dat wordt nog een gans avontuur! Maar dit is voorlopig nog toekomstmuziek en we blijven verder werken op onze 700km lange rivier.

België & Brazilië januari 2011

28 december 2010 trokken we weer richting België om te genieten van de vrienden en familie, het lekkere Belgische eten, de mooie wintertaferelen, de zalige kerstsfeer … tot 12 januari. Een korte, maar krachtige terugkeer naar België! 13 januari kwamen we aan in Buenos Aires om onze winterspullen en 101 gekochte Belgische spullen uit te pakken, en de trekzakken voor onze reis naar Brazilië weer te vullen. Aangezien dit de laatste gelegenheid was om onze vrienden Lieske en Yannick nog eens te zien, hebben we dezelfde avond afgesproken met hen iets te gaan eten. Niet te laat, want de volgende ochtend om 5 uur stond de taxi voor de deur om ons te brengen naar de Luchthaven. Daar was het een behoorlijke soep … Hoogseizoen en zoals gewoonlijk kan Argentinië niet met chaos omgaan. Drie vluchten die hetzelfde uur vertrekken met slechts 3 gates. Gevolg: onze vlucht had meer dan een uur vertraging, omdat er te weinig gates beschikbaar werden gesteld (terwijl er wel nog 36 lege waren …). Onze reis ging naar Salvador de Bahia, met een tussenstop in Sao Paulo. We hadden niets voorbereid, dus alles was improvisatie op het moment zelve, fantastische manier van reizen! Niets moet, alles kan is het motto! Bovendien hebben we ons voorgenomen zo lowbudget mogelijk te reizen, dat maakt het altijd wat spannender :) Low budget was het al van het moment toen we aankwamen in Salvador. Ettelijke taxichauffeurs drongen zich op, maar we zouden en moesten de goedkoopste manier nemen om in Salvador de Bahia te geraken, en dit is de bus! Anderhalf uurtje zaten we lekker bezweet en “afgetsjold” van de reis op een bus waar van airco nog geen sprake was. Voor ons onmiddellijk een deftige kennismaking met de stad: je krijgt niet alleen de mooie kanten te zien (de stranden, de restaurantjes, het oude stadsgedeelte …), maar eerst ga je door de buitenwijken en die zijn zoals overal in de wereld niet de mooiste delen van de stad. Zo kregen we onmiddellijk een beeld van hoe minder gestelde Brazilianen leven. De hele arme wonen in de favella’s. Deze liggen vooral in de bergen omringd door de stad. De huisjes zijn op, onder, naast,over … met andere woorden op alle mogelijke manieren gebouwd om zodanig veel mensen op een zo klein mogelijke oppervlakte te krijgen. De rijkere laag van de arme bevolking woont in stenen huisjes, maar van veel luxe is absoluut geen sprake. Wat mij opviel is dat elk huis ommuurd was en bovenop de muur waren scherpe stukken glas in cement vastgemaakt. Goedkope, maar efficiënte manier om inbrekers weg te houden! Rond 18 uur kwamen we aan in de stad. Ons hostelletje gezocht, vlug nog een pizza naar binnen gespeeld en als een baksteen in slaap gevallen (We hadden namelijk een reis van 22 uur achter de rug (België- BsAs), daarna een nacht van 5 uur (het was 35 graden ‘snachts en onze airco was kapot) en tot slot net een ganse dag gereis van Buenos Aires naar Salvador!). Om 22 uur wakker geschoten van het lawaai (de muren van onze kamer waren niet tot aan het plafond bevestigd. Dit betekent dus dat het ganse verdiep met elkaar in verbinding stond.) We waren dus op tijd naar bed gegaan, want jawel, de volgende dag stond ons weer een busreis van 6 uur te wachten! We trokken naar Lençois, Chapada Diamantina, een nationaal natuurpark in de provincie Bahia. Alvorens daarover uit te breiden, toch nog even kort hoe wij Salvador de Bahia ervaren hebben … Brazilië werd ontdekt door de Portugezen en voor het deel Bahia haalden de kolonisators grote aantallen slaven uit Afrika om te werken op de plantages. Die Afrikaanse invloed is tot nu nog steeds aanwezig. De kleurrijke bevolking (de huidige Brazilianen en de afstammelingen van de Afrikanen) spiegelt zich op allerlei gebieden weer: een groot culinair aanbod, de dans : zowel de capoeira als de samba, de religie, de klederdracht, … prachtig! Wat mij heel diep zit is dat zelfs daar nog steeds een racisme heerst tegenover de zwarten. Na al het reizen waren deze mensen voor mij de vriendelijkste, behulpzame en goedgezindste mensen die ik heb ontmoet. Gewoon de huidskleur zorgt ervoor dat deze mensen zich minderwaardig moeten voelen!! Alhoewel de bevolking zelf heel vriendelijk was, was de stad Salvador de Bahia helemaal niet veilig. We hadden al heel veel verhalen gelezen van mensen die overvallen waren en ter plaatse konden we ons dit ook helemaal inbeelden. Salvador de Bahia, en vooral het toeristische deel Pelourinho, ligt namelijk helemaal omringd met de favella’s.

In de straten waar de toeristen lopen, is alles rozengeur en maneschijn, maar achter de gevels speelt zich een andere wereld af. Wij sliepen bijvoorbeeld in een hostel en naast ons was een smalle gang met een ijzeren door. Achter die ijzeren door lag dan een grote favella. Dus inderdaad : achteraan in ons hostelletje zicht op de favella’s. Bijgevolg : tussen de toeristen krioelt het van arme mensen die op zoek zijn naar slachtoffers om hen wat rijker te maken. Swat, is dit abnormaal als je zo arm bent en het daar barst van de rijke toeristen? Ik denk eerlijk gezegd dat ik ook tot alles in staat zou zijn als ’ik geen nagel zou hebben om aan mijn gat te skarten’. ’s Avonds hebben we het met eigen ogen gezien : een toeristisch koppel was heel laat nog op zoek naar een hostel, en een onschuldig jong ventje had hen overtuigd om naar zijn ‘plaats’ te komen. Ze waren vertrokken, toen net nog op tijd iemand tegen hen zei zeker niet mee te gaan, omdat het alleen maar slecht zou aflopen … Zo’n dingen versta ik dan toch niet : Je weet dat je in een van de gevaarlijkste buurten van Brazilië zit, omdat de arme Brazilianen weten dat de toeristen zo naïef zijn, dan ga je toch niet mee??? Door de vele overvallen hadden wij bijgevolg niets mee toen we het stad introkken. Daarom zijn er slechts enkele foto’s van Salvador de Bahia op onze blog te bespeuren. Het enige wat we mee hadden waren enkele reals diep verstopt in mijn BH :) Jaja, echt een goede tip als je ooit nog eens een gevaarlijk gebeid komt, daar is de laatste plaats dat ze zullen zoeken denk ik :)

Dag 2 vroeg in de morgen vertrokken we van Salvador naar Lençois. Als je zo ’s morgens door zo’n wereldstad wandelt krijg je ook wel wat taferelen te zien hoor : kinderen die op straat liggen te slapen kapot van de drugs, dronkaards die vanalles naar je kop roepen … Gelukkig was de man van de hostel mee gelopen naar een open plaats waar hij een taxi voor ons kon regelen. Ook in de terminal was het niet echt de leukste plaats op aarde, maar ik denk dat dit gewoon een internationaal gegeven is : terminals zijn plaatsen waar toeristen samen komen en waar dus weer veel rijkdom te pakken valt. Maar ook hier hebben we het overleefd! Rond 7 uur op de bus en 6 uurtjes later kwamen we aan in het paradijs, voor ons was de vakantie nu echt begonnen!!! Chapada Diamantina is een nationaal natuurpark, ook wel de Grand Canyon van Zuid-Amerika genaamd, met immense oppervlaktes ongerepte natuur. We verbleven er bij Pieter, een Belgische jongen en zijn vriendin Manouela, een Braziliaans meisje. Toen we aankwamen met de bus stond Pieter ons met zijn nichtje Yasmien op te wachten, en ik was meteen verkocht :) Het nichtje is zo’n typisch Afro Amerikaans Braziliaans meisje, altijd lachsgezind en energie te veel! Ook thuis werden we warm ontvangen : Manouela had een lekkere taart gebakken. Wij hadden de beste kamer gekregen, meer dan in orde!

Omdat we zo afgezien hadden op de bus (de temperaturen liepen hoog op) vroegen we waar we ons ergens konden verfrissen. Samen hebben we langs de rivier gewandeld en af en toe een pauze genomen om een duikje te nemen. Heel raar: je had zo van die diepe putten, ik noem ze natuurlijke jacuzzi’s door de natuurlijke stroming van bovenaf, waar je echt uren kon in baden. Uiteindelijk kwamen we bij een watervalletje terecht en een prachtig zicht over Lençois. De volgende dagen waren niet anders : elke dag hebben we prachtige natuurwandelingen gemaakt en hebben vanalles gezien : een grot met stalagmieten en stalagtieten, grotten met super blauw water, een grote waterval, een natuurlijke glijbaan, adembenemende uitzichten over de tafelbergen… Hier spreken de foto’s voor zich!

En ook te vermelden : het ontbijt dat we kregen bij Pieter en Manouela was gewoon FE-NO-ME-NAAL!! Naast het lekkere brood en gebakjes dat we elke ochtend geserveerd krijgen, ben ik nog steeds ondersteboven van de lekkere fruitsoorten dat ze daar hebben in Brazilië. Ik heb zeker 5 nieuwe fruitsoorten leren kennen, heerlijk! Dus elke ochtend kregen we onze portie fruit en ook een vers geperst fruitsapje. Onze 4 dagen in Lençois vlogen jammer genoeg voorbij. In principe kan je daar echt enkele weken blijven, maar we konden maar 13 dagen blijven in Brazilië. Dus daarom namen we de 19de ‘s avonds de nachtbus terug naar Salvador de Bahia.
Aangekomen in Salvador de Bahia om 5h ‘s morgens namen we een taxi naar de haven om daar een catamaran te nemen naar het eiland ‘Morro de Sao Paulo’. We hadden hier hoge verwachtingen over omdat het in alle gidsen stond als een echte aanrader, maar aangekomen was het al snel duidelijk dat het niets voor ons was. Het was een eiland opgezet voor toeristen en de lokale Braziliaanse sfeer was er niet te proeven. Het lokale leven van de Brazilianen die er wonen, werd verdrongen door de vele hotels, restaurantjes en pousada’s. En daarvoor ga je toch op reis: om de lokale cultuur te proeven? Maar gelukkig hadden we een supergezellige pousada bovenop een berg, weg van alle drukte, dat maakte ons verblijf wel goed! ’s Avonds wel een unieke ervaring meegemaakt … Bij zonsondergang nog een plonsje gemaakt in het zwembad (samen met een ander Duits koppel die al 2.5 jaar aan het reizen is , ongelooflijk !!!) en als het donker wordt, komen daar de vleermuizen wakker … Maar die beesten komen dus drinken in het water van het zwembad en zien jou niet zitten hé. Brrr, unieke ervaring, maar ik vond het ook wel eng hoor, ik wou liever niet zo’n beest bovenop mijn hoofd zitten hebben,ha! Dezelfde avond begon het helemaal te overtrekken en van die regen op die betreffende avond hebben we nog onze ganse reis de gevolgen moeten voelen … De uitbaatster zei ons : Vanavond is het volle maan en als het vanavond gaat regenen, blijft het regenen! We keken naar elkaar zoals van ‘dat gaat zo’n bijgelovig mens zijn die ook denkt dat ze de toekomst kan voorspellen aan de hand van kaarten’, maar ze had gelijk! De dagen op het eiland niets anders dan regen gehad, heel af en toe een streepje zon… Dus hebben we iets nieuws bijgeleerd: hou in de gaten welk weer het is op volle maan, want zo’n weer gaat het zijn tot de volgende volle maan :) Is het nu alleen voor in de jungle, voor in Brazilië of over heel de wereld, ik weet het niet! Dat Duits koppeltje vertelde ons dat dit ook het geval was in Azië … Door die regen hadden we ook wel een beetje geluk. De aapjes die daar in de jungle leefden, hadden niet zo graag de regen en schuilden liever onder het afdak waar het ontbijt geserveerd werd. Echt amusant om zo’n 8 kapucijnaapjes van dichtbij te zien spelen.

3 dagen later namen we opnieuw een boot naar het idyllische eiland ‘Boipeba’. Maar ook die morgen was het niet gestopt met regen, dus door wind en regen met een minibootje 2 uur op zee. Jah, dat was ook een ervaring hoor, ik ben nog nooit zo doorweekt geweest! Maar aangekomen op het eiland was de weg ernaartoe al snel vergeten : het was een eiland zoals in de ‘neckermanboekskes’, de foto’s spreken voor zich!

Ook hier sliepen we in een heel gezellige pousada uitgebaat door een Braziliaans/Amerikaanse en haar dochtertje van 8 jaar. Opnieuw hadden we een van de verste pousada’s gekozen, maar volgens ons ook wel een van de betere van het eiland … Hier hebben we 5 dagen genoten van het goede leven: lekker gegeten, aan het strand gelegen, wandelingen gemaakt … De batterij opladen om er weer 5 maand tegenaan te kunnen gaan!

En ja, aan alle mooie verhalen komt ook een eind … Maar volgens mij hebben we het goed aangepakt, van alles iets gezien: de bergen / jungle, het strand en de Afro-Braziliaanse stad Salvador de Bahia. Al bij al was ik blij om weer af te zakken naar Argentinië, want oooh wat heb ik de gezellige rode-wijn-terras-avondjes gemist en een goed Argentijns steakske! :)