Lieve blogvolgers,
Na een lange stilte, ben ik jullie enige
uitleg verschuldigd…
De laatste maanden vlogen in een razendsnel
tempo aan ons voorbij. Er werd veel nagedacht, gepiekerd, gepraat en
uiteindelijk belangrijke beslissingen gemaakt. Bij gevolg geen energie om te
bloggen.
Deze blog was voor mij een ideale manier om
mijn buitenlandse ervaringen te plaatsen en zo nooit meer te vergeten. Mijn
persoonlijk werk verdient bij deze dan ook een mooi afsluitend artikel, een
afscheid van ons 6jarig expatleven!
“We
stappen enkel mee in het Denul verhaal op voorwaarde dat wanneer er 1 van de 2
zich niet meer goed voelt bij het expatleven en alles dat erbij komt, we ermee
stoppen.” Dit was de enige voorwaarde die we aan
elkaar hebben gesteld alvorens we in het Denulverhaal stapten. Gelukkig is het
nooit zover gekomen dat de ene de andere moest overtuigen om het hoofdstuk als
expat af te sluiten. In Noorwegen werden de dagen steeds langer. De een was
niet meer zo gemotiveerd om met boten te werken, de ander kon het mentaal niet
meer aan om steeds van nul te beginnen op professioneel en sociaal gebied. Een
impulsieve beslissing? Nee, deze vraag hadden we ons doorheen de 6 jaren in het
buitenland al een paar keer gesteld: Hoe lang willen en kunnen we dit nog
volhouden? De flexibiliteit die Denul van je verwacht, is niet te onderschatten
(ook al wisten we dit zeer goed op voorhand!). Langs de andere kant maakt dit
het ook weer super avontuurlijk – niet wetend naar waar en wanneer je moet
verhuizen! We hoorden waar ex-collega’s naartoe werden gezonden nadat onze torn
in Noorwegen ten einde liep en leuk klonk het niet. De beslissing werd gemaakt:
We hebben toptijden gekend bij Denul en die moeten we koesteren!
De ontslagbrief werd verstuurd, de verhuis
geregeld, het contract afgesloten… Allemaal met gemengde gevoelens (en nog
steeds). Is dit de juiste beslissing? Hebben we te vlug opgegeven? Zullen we nu
ooit nog in het buitenland kunnen wonen?
Onze periode in Noorwegen hebben we in
schoonheid afgesloten: met de ouders van PJ, zijn zus en haar boyfriend hebben
we 12 dagen rondgetrokken in Noorwegen. Oh boy, wat een land (al moet je wel
tegen een portie koude kunnen ;))!!! Op 30 juli kwamen we aan in België. Het
was voor ons een groot vraagteken: Wat nu? Willen we definitief terug naar
België of niet? Waar willen we werken? Gaan we (ooit) nog kunnen wennen aan een
leven in België? Vragen, vragen en vragen! En we vonden maar geen antwoord J! We hadden ook al eens laten vallen om met de rugzak de wereld te gaan
verkennen! (Ja, we hebben al veel gezien, maar het is zo verslavend: er is nog zoveel
meer! ;)) Hoe meer we erover nadachten, hoe overtuigender we werden van dit
idee: als we het nu niet doen, komt het er nooit van! Op 9 september stapten we
het vliegtuig op onder het motto ‘ go with the flow’ (want veel
voorbereidingstijd hadden we niet) !
Vandaag schrijf ik jullie toe vanuit het
noorden van de Filipijnen, Banaue. Omringd door ettelijke rijstvelden. Precies
alsof de tijd hier heeft stilgestaan… Eerst trokken we een maand rond in
Zuid-Afrika, bezochten we vrienden in Dubai en Abu Dhabi en kwamen we op het
gekke idee om het niet toeristische Filipijnen te ontdekken. Wat er nog op het
programma komt, weten we nog niet precies. We zien waar de tijd ons heen
brengt! En die 101 vragen? Wel… Voorlopig blijven de antwoorden uit! Nu eerst
genieten. Genieten van elkaar, de momenten als ware backpacker en de avonturen
die we hier mogen beleven en nooit meer zullen vergeten! JJ
XOXO
Geen opmerkingen:
Een reactie posten