Tussen de telling door werd het land opgeschrikt door het plotseling overlijden van Nestor Kirchner, ex- president (kwam in 2003 aan de macht) en mogelijk weer toekomstig president bij de verkiezingen van 2011, echtgenoot van de huidige Presidente Cristina Kirchner. Dit overlijden brengt heel wat speculaties met zich mee over het voortbestaan van de huidige democratie. Overal was dit te horen en te lezen, iedereen had het erover, het land stond in rep en roer! Men vreest er immers voor dat Cristina zonder de steun en de vele connecties van haar man Nestor het niet langer zal kunnen waarmaken. Zie het zo: Cristina was het gezicht naar de bevolking toe en Nestor was de man achter Cristina die alle politieke karweien op zich nam. Dezelfde dag, woensdagavond, zijn we naar Plaza de Mayo geweest en het was ONGELOOFLIJK! Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik eraan terugdenk … Overal zag je spandoeken, persoonlijke teksten, ballonnen, vlaggen, hoorde je de mensen liederen zingen, een hevig applaus … allemaal als laatste eer aan Nestor, maar nog meer steun aan Cristina (De stad had zelf affiches gedrukt : ‘Fuerza Cristina!’). De volgende dag stond een rij van een paar kilometer met mensen die kost wat kost een laatste groet willen brengen aan Nestor en hun steunbetuiging willen uiten aan Cristina. Toen we van de kookles kwamen om 23uur30 ‘s avonds stond die rij er nog altijd!!!!
Tot slot passeerde vrijdag de kist voor een laatste keer doorheen gans de stad. Ik kwam gek! Overal stonden dikke rijen mensen om nog een laatste glim van Nestor op te vangen. Ik kwam van mijn pilatesles en moest langs de andere kant van de mensenstrook zijn om naar huis te kunnen, maar ik mocht niet oversteken van de politie. Jah, daar stond ik dan gevangen in mijn eigen stad … Maar ook hier weer heb ik met grote ogen gekeken hoe mensen hierin kunnen opgaan: iedereen had bloemen mee om op de wagen te smijten als die passeerde, overal klonk applaus en gezong, mensen kropen op stellingen en gebouwen om toch een glimp op te vangen van de auto …
Tijdens de drie dagen van nationale rauw merkte je ook wel dat het overlijden van Nestor heel wat met zich meebrengt … De angst van het verleden is goed merkbaar. Niemand heeft het nog niet met de exacte woorden uitgesproken, maar alle mensen voelen dat we dicht staan bij een crisis … De laatste crisis was in 2001, de voorlaatste in 1991 en welk jaar staat ons te wachten? 2011, toevallig opnieuw tien jaar later! Je merkt ook een heel gespannen sfeertje binnen de bevolking: steeds zijn er frequenter betogingen (onlangs nog met een dode), het vlees is in een maand tijd met 20 procent opgeslaan, taxi’s zijn in een jaar tijd al 2 maal opgeslagen, … Iedereen is steeds bezig met dezelfde vragen: Wat staat het land te wachten? Waar gaan we naar toe? Een bijzondere dag was het!! Is het de aanzet tot……?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten