De grote vraag die alle mensen elke keer opnieuw aan me stellen : wat doe je daar eigenlijk alle dagen? Jij hebt er zo'n leuk leven, had ik het maar ook ...
Een ex- collega'tje van mij, Erika Flach, schreef er een artikel over. Ik hoop dat bij deze de denkebeelden over het prachtige expatbestaan voor eens en altijd van de baan zijn!
Klats! Daar dook de gevreesde tenenkrommende vraag weer eens op. De vraag waar alle expatpartners van gruwen. De vraag luidt als volgt: ‘Wat doe jij dan zo heel de dag?’. Toen ik nog een kunstacademiestudent was, bestond er ook zo’n heerlijke tergende kwestie die buitenstaanders blijkbaar bezig hield. Dan vroegen ze: ‘Kunstenaar zijn, brengt dat nog een beetje brood op de plank?’. Blèh. Komt het door het type mens die dit soort vragen stelt? Dat zou heel goed kunnen, het helpt in ieder geval mee, want vreemd genoeg is het wel altijd hetzelfde type, type doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg. Type het-moet-wel-in-mijn-hokje-passen-anders-snap-ik-het-niet. Even voor de duidelijkheid: de intonatie van hoe de vraag gesteld wordt, is erg belangrijk. Uiteraard zijn er ook welwillende oprecht geïnteresseerde mensen in je naaste omgeving die gewoon graag willen weten waar je je dagen mee vult. Over die mensen gaat het natuurlijk niet.
Het zal voornamelijk iets in mij zijn, dat ik van binnen steiger als ik dat soort vragen hoor. Maar wat is het precies en hoe komt het dat andere expatpartners er ook last van hebben? Omdat de vragen iets impliceren. De vraagsteller heeft al een antwoord in z’n hoofd, bijvoorbeeld: Kunst gaat je niks opbrengen en jij leeft van mijn belastingcenten. Het andere antwoord is: Jij doet natuurlijk helemaal niks en teert op het geld van je partner.
Toen ik informeerde bij mijn vriendinnen die in hetzelfde schuitje zitten naar hun reactie op de vraag der vragen, zei één dame: ‘alles en niets’. Dat vond ik wel mooi gevonden. Het is ook waar. Maar mijn respons was de laatste keer: ‘schilderen’. En daarna droop er een slap verhaaltje uit mijn smoelwerkje met woorden daarin als ‘kunstacademie’ en zinnen als ‘kan m’n werk overal ter wereld doen’ bladiebladiebladiebla. De vragenstelster in kwestie zei daarop: ‘Oh leuk en die schilderijen, verkoop je die dan?’. Ja hoor, sla me maar weer om de oren met je brood en je plank.
Het is een droom voor velen. Een leven zonder verantwoordelijkheden, niet werken, doen wat je wil, toekomen aan alles waar je nooit tijd voor had, de zon op je kop, een mooi huis en over geld geen zorgen. Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder is: ‘Werken was een straf van God’. Daar ben ik dus lekker onderuitgekomen. Maar mijn moeder heeft ongelijk. Een job zorgt ervoor dat je niet de hele dag met je eigen gedachten in de weer bent, maar je op je werk kan concentreren. Een baan geeft je eigenwaarde en niet te vergeten sociale contacten. Partners die meegaan naar het buitenland en soms zelfs niet mogen werken, kunnen in een lastig parket verzeild raken. Veel te veel tijd om na te denken, tanend zelfvertrouwen en steeds maar nieuwe vrienden moeten zoeken. Sommige mensen bezwijken aan de illusie van het gelukzalige nietsdoen. Teruggaan naar het thuisland heeft in vele gevallen te maken met de drang van de zonder werk zittende echtgenoot of echtgenote. Daarom hebben we zo’n hekel aan die vraag. Het niet hebben van werk is onze achilleshiel. We hebben alles, maar kunnen niet zeggen wat we zijn. Wij zijn de gedweeë sufferdjes die ouderwetsig met het eten zitten te wachten totdat de kostwinner thuis komt. Juist onze generatie is met het idee opgegroeid dat je alles kon worden wat je wilde zijn. En wat wilde je worden? In ieder geval iets waarin je je talenten volledig kwijt kon en een klein beetje status was ook wel welkom. O ja en was het niet ontzettend belangrijk om financieel onafhankelijk te zijn in deze tijd? En nu? Wat ben jij? Wat doe je? Wat doe je zo precies de hele dag?
Jaren geleden toen een collega van mijn echtgenoot naar mijn dagelijkse bezigheden vroeg, repliceerde ik: ‘Bijzonder dat die vraag altijd aan ons gesteld wordt, maar wat doe JIJ eigenlijk heel de dag?’. Dat was best een slimme zet van mij, al zeg ik zelf. Want het laat zien dat het een vreemde vraag is. Alsof je verantwoordelijkheid moet afleggen voor wat je doet. Alsof je een hele lijst moet opgeven. En wat kan de werkende mens antwoorden, als hij echt moet zeggen wat hij/zij de hele dag uitspookt. En is dat interessant voor jou als toehoorder?
Elke dag werk ik er hard aan om mijn gedachten te kanaliseren, om mezelf te entertainen en mijn sociale netwerk op peil te houden. Ik schilder, ik kook, ik mail, ik skype, ik facebook, ik lunch, ik volg portugese les, ik maak schoon, ik kijk tv, ik lees, ik doe de was, ik maak een uitstap, ik doe boodschappen, ik klus, ik zwem, ik geniet. O ja en ik schrijf stukjes over dit soort tenenkrommende vragen.
woensdag 14 december 2011
dinsdag 13 december 2011
Mendoza 11/10/2011 – 14/10/2011
Zoals gewoonte vliegen we er in het midden van onze torn eens tussenuit. Dit keer ging de reis naar Mendoza, ten westen van Buenos Aires, zo’n 2 uurtjes vliegen. Mendoza ligt aan de voet van de Andes met z’n 3500 meter hoge bergen, op 4 uur rijden van de Chileense grens en is bekend om zijn heerlijke wijnen!
Zoals altijd hadden we ons weer een druk schema opgelegd voor de komende 4 dagen. De start was wel wat vals. Staking in de luchthaven in Buenos Aires (ze staken er deze dagen meer, dan dat ze echt werken). Maar met een 2 uurtjes vertraging toch kunnen opstijgen richting Mendoza.
De eerste dag zijn we Mendoza stad zelf gaan verkennen. Beetje rondwandelen in de straten en parken. Wat mij opviel aan deze stad: ze heeft echt veel parken met mooie fonteinen en wandelpaden. Tegen de avond hebben we dan onze activiteiten voor de komende dagen gaan vastleggen. De keuze was vlug gemaakt.
De tweede dag gingen we dan de avontuurlijke weg op. Na een ganse Argentijnse regeling kwamen we 2h later dan voorzien op onze locatie aan. De eerste activiteit was met de quad gaan rijden. We dachten dat dit in groep ging zijn, maar tot onze eigen verbazing waren we alleen met de begeleider. Wat natuurlijk super was. Beetje rondcrossen in het voorgebergte van de Andes, met op de achtergrond de echte bergen. Na een uurtje zat de tour erop en konden we vlug iets gaan eten om dan naar de tweede activiteit gebracht te worden: Raften. Dit was wel in een groep, 3 boten van elk 6 man. We zaten in een goede boot met paar sterke mannen en een goeie begeleider. De raft was van categorie III. Dit is nogal straf, want de categorieën gaan tot V. Om maar te vermelden dat er in de andere boot mensen uitgevallen waren bij een van de vele wildere passages. Wij bleven gelukkig allemaal in de boot, al scheelde het soms niet veel. Na opnieuw een uur gepeddeld te hebben, mochten we ons omkleden en opnieuw op de bus naar de stad. Het weer was sinds de namiddag wat omgeslaan van stralende zon naar bewolking. Tegen de avond sloeg het noodlot toe: een hels onweer met bakken water die uit de lucht vielen. Op die ene avond viel 1/4 van de totale hoeveelheid regen die er normaal op 1 jaar valt. Dus de lokale mensen gelukkig, de toeristen iets minder.
De derde dag deden we een begeleide tour genaamd ‘alta montaña’ (hoog gebergte). Deze tour nam ons mee naar het hartje van de Andes: we zagen de Aconcagua (hoogste berg van Amerikaans continent met zijn 6962 m), de grensovergang met Chili (een tunnel van 3 kilometer lang dwars door de Andes gebouwd), la puente de inca, dorp waar de film ‘Seven Years in Tibet’ werd opgenomen, de eeuwige sneeuw ( door de regenval van de nacht ervoor lag er meer sneeuw dan anders in het gebergte) … fantastisch!
Tot nog toe hadden we ons nog niet verdiept in de wijncultuur van Mendoza (70 procent van de Argentijnse wijnen komen uit Mendoza), dus dit stond de laatste dag op het programma: we huurden een fiets en reden langs de vele wijnbodega’s in Maipu (op zo’n 16 kilometer van de stad Mendoza) waar we af en toe eens halt hielden om zelf te proeven en te genieten van de rode wijnen! Het was ook vooral genieten van het landschap : in de verte zie je de toppen van de Andes, terwijl je aan de andere kant niets ander ziet dan vlakte en de uitgestrekte wijnvelden!
Tegen de avond namen we het vliegtuig terug naar BsAs (deze keer maar 30 min vertraging) en zo zat onze locale vakantie er weeral op en konden we er weer tegenaan voor de 2 maanden die ons nog resten tot de volgende vakantie.
PS fotos te zien via volgende link:
https://picasaweb.google.com/pieterjan.deleersnyder/MendozaOkt2011#
Zoals altijd hadden we ons weer een druk schema opgelegd voor de komende 4 dagen. De start was wel wat vals. Staking in de luchthaven in Buenos Aires (ze staken er deze dagen meer, dan dat ze echt werken). Maar met een 2 uurtjes vertraging toch kunnen opstijgen richting Mendoza.
De eerste dag zijn we Mendoza stad zelf gaan verkennen. Beetje rondwandelen in de straten en parken. Wat mij opviel aan deze stad: ze heeft echt veel parken met mooie fonteinen en wandelpaden. Tegen de avond hebben we dan onze activiteiten voor de komende dagen gaan vastleggen. De keuze was vlug gemaakt.
De tweede dag gingen we dan de avontuurlijke weg op. Na een ganse Argentijnse regeling kwamen we 2h later dan voorzien op onze locatie aan. De eerste activiteit was met de quad gaan rijden. We dachten dat dit in groep ging zijn, maar tot onze eigen verbazing waren we alleen met de begeleider. Wat natuurlijk super was. Beetje rondcrossen in het voorgebergte van de Andes, met op de achtergrond de echte bergen. Na een uurtje zat de tour erop en konden we vlug iets gaan eten om dan naar de tweede activiteit gebracht te worden: Raften. Dit was wel in een groep, 3 boten van elk 6 man. We zaten in een goede boot met paar sterke mannen en een goeie begeleider. De raft was van categorie III. Dit is nogal straf, want de categorieën gaan tot V. Om maar te vermelden dat er in de andere boot mensen uitgevallen waren bij een van de vele wildere passages. Wij bleven gelukkig allemaal in de boot, al scheelde het soms niet veel. Na opnieuw een uur gepeddeld te hebben, mochten we ons omkleden en opnieuw op de bus naar de stad. Het weer was sinds de namiddag wat omgeslaan van stralende zon naar bewolking. Tegen de avond sloeg het noodlot toe: een hels onweer met bakken water die uit de lucht vielen. Op die ene avond viel 1/4 van de totale hoeveelheid regen die er normaal op 1 jaar valt. Dus de lokale mensen gelukkig, de toeristen iets minder.
De derde dag deden we een begeleide tour genaamd ‘alta montaña’ (hoog gebergte). Deze tour nam ons mee naar het hartje van de Andes: we zagen de Aconcagua (hoogste berg van Amerikaans continent met zijn 6962 m), de grensovergang met Chili (een tunnel van 3 kilometer lang dwars door de Andes gebouwd), la puente de inca, dorp waar de film ‘Seven Years in Tibet’ werd opgenomen, de eeuwige sneeuw ( door de regenval van de nacht ervoor lag er meer sneeuw dan anders in het gebergte) … fantastisch!
Tot nog toe hadden we ons nog niet verdiept in de wijncultuur van Mendoza (70 procent van de Argentijnse wijnen komen uit Mendoza), dus dit stond de laatste dag op het programma: we huurden een fiets en reden langs de vele wijnbodega’s in Maipu (op zo’n 16 kilometer van de stad Mendoza) waar we af en toe eens halt hielden om zelf te proeven en te genieten van de rode wijnen! Het was ook vooral genieten van het landschap : in de verte zie je de toppen van de Andes, terwijl je aan de andere kant niets ander ziet dan vlakte en de uitgestrekte wijnvelden!
Tegen de avond namen we het vliegtuig terug naar BsAs (deze keer maar 30 min vertraging) en zo zat onze locale vakantie er weeral op en konden we er weer tegenaan voor de 2 maanden die ons nog resten tot de volgende vakantie.
PS fotos te zien via volgende link:
https://picasaweb.google.com/pieterjan.deleersnyder/MendozaOkt2011#
vrijdag 9 december 2011
Vlaams Klasje in Buenos Aires
Sinds het begin van ons verblijf hier in Buenos Aires komen wij regelmatig samen met de VIA vereniging = Vlamingen in Argentinië (http://vlamingeninargentina.skynetblogs.be/).
Er worden allerlei leuke initiatieven georganiseerd door de vertegenwoordigster Rein Remaut zoals een maandelijks etentje, een asado, een leuke tour, een uitstap naar Tigre … De Vlamingen in Argentinië hebben elk hun eigen verhaal: de ene zit hier voor het werk, de andere zit hier voor het genot, de andere voor de liefde … De nadruk lag echter vooral op de volwassenen, maar al enkele maanden speelde het idee om ook iets voor de kinderen te organiseren. Rein zocht iemand om Nederlandse les te geven aan de kinderen, ik zag het klasje eerder als op een spelende wijze bezig te zijn met de Nederlandse taal aangezien de ene 5 jaar is, de andere 10 jaar, de ene geen woord Nederlands kan, de andere geen woord Spaans (Bovendien bestaat er een officiële Nederlandse school hier in Buenos Aires: de knikkers). ‘Chocolade mate’ was geboren! Om de twee weken komen we op de zaterdag 2 uurtjes samen met alle Vlaamse kindjes. Elke week probeer ik iets origineels uit: muzikale pak, een ganzenbordspel, we knutselden een mijter voor sinterklaas, we werkten rond het thema van de smurfen … Ik amuseer me enorm, en ik heb het gevoel dat ook de kinderen het heel plezant vinden aangezien ze elke week enthousiast terugkomen :)!
Voor de Vlamingen in Argentinië hebben we enkele maanden geleden ook nog iets anders georganiseerd: een quiz voor alle Vlamingen en Nederlanders in Argentinië. Het was een hele leuke avond, maar bracht eerlijk gezegd ook wel veel stress met zich mee want zo’n grote quiz organiseren met 3 is niet niks!
Zie hieronder een artikeltje:
De kwis der lage landen was weer een groot succes. Meer dan 60 personen waren aanwezig om te strijden voor de wisselbeker tussen Nederland en België. Dit is reeds het derde jaar op rij dat Ellen Vanden Broucke mee de kwis organiseert. Dit jaar moest ze Heleen De Vos vervangen door Annelies Vercruysse. De kwaliteit leed er niet onder, hoewel we Heleen nog steeds missen. Annelies en Ellen zetten een grandioze avond neer. Tot in de puntjes verzorgt, samen met de vriend van Annelies, Pieterjan Deleersnijder. Hij verzorgde al de technische snufjes. De vragen mochten er zijn: wie zijn de presidenten van de Zuid-Amerikaanse landen, wie was het model dat uit de kleren ging bij Tinelli, mag je slapen in je auto in België en mogen wielerterroristen van het fietspad in Nederland?
De winnaars hebben dan ook een pracht resultaat neergezet, zij wonnen los op kop met 10 punten verschil, het team met Tom Dieusaert, Tom Ceuppens, Eric De Bats en Dennis Vandeputte, alias Nationale Bank Alfons Verplaetse. Zij mogen trots zijn dat ze de eerste Belgische overwinning in de wacht hebben gesleept. En ze wonnen een heerlijk flesje wijn en elk een abonnement op VIW.
De geslaagde avond was ook te danken aan het warme en gezellige onthaal in Via Via, Kaat Elsen was weer in form! Ook hartelijk dank aan de Nederlandse afgevaardiging. Zij waren talrijk aanwezig en zorgde voor een gezellige ambiance. Bedankt aan Andre Das voor zijn inzet en enthousiasme om dit event als een traditie verder te zetten.
Hopelijk iedereen terug volgend jaar bij de Nederlanders!
Er worden allerlei leuke initiatieven georganiseerd door de vertegenwoordigster Rein Remaut zoals een maandelijks etentje, een asado, een leuke tour, een uitstap naar Tigre … De Vlamingen in Argentinië hebben elk hun eigen verhaal: de ene zit hier voor het werk, de andere zit hier voor het genot, de andere voor de liefde … De nadruk lag echter vooral op de volwassenen, maar al enkele maanden speelde het idee om ook iets voor de kinderen te organiseren. Rein zocht iemand om Nederlandse les te geven aan de kinderen, ik zag het klasje eerder als op een spelende wijze bezig te zijn met de Nederlandse taal aangezien de ene 5 jaar is, de andere 10 jaar, de ene geen woord Nederlands kan, de andere geen woord Spaans (Bovendien bestaat er een officiële Nederlandse school hier in Buenos Aires: de knikkers). ‘Chocolade mate’ was geboren! Om de twee weken komen we op de zaterdag 2 uurtjes samen met alle Vlaamse kindjes. Elke week probeer ik iets origineels uit: muzikale pak, een ganzenbordspel, we knutselden een mijter voor sinterklaas, we werkten rond het thema van de smurfen … Ik amuseer me enorm, en ik heb het gevoel dat ook de kinderen het heel plezant vinden aangezien ze elke week enthousiast terugkomen :)!
Voor de Vlamingen in Argentinië hebben we enkele maanden geleden ook nog iets anders georganiseerd: een quiz voor alle Vlamingen en Nederlanders in Argentinië. Het was een hele leuke avond, maar bracht eerlijk gezegd ook wel veel stress met zich mee want zo’n grote quiz organiseren met 3 is niet niks!
Zie hieronder een artikeltje:
De kwis der lage landen was weer een groot succes. Meer dan 60 personen waren aanwezig om te strijden voor de wisselbeker tussen Nederland en België. Dit is reeds het derde jaar op rij dat Ellen Vanden Broucke mee de kwis organiseert. Dit jaar moest ze Heleen De Vos vervangen door Annelies Vercruysse. De kwaliteit leed er niet onder, hoewel we Heleen nog steeds missen. Annelies en Ellen zetten een grandioze avond neer. Tot in de puntjes verzorgt, samen met de vriend van Annelies, Pieterjan Deleersnijder. Hij verzorgde al de technische snufjes. De vragen mochten er zijn: wie zijn de presidenten van de Zuid-Amerikaanse landen, wie was het model dat uit de kleren ging bij Tinelli, mag je slapen in je auto in België en mogen wielerterroristen van het fietspad in Nederland?
De winnaars hebben dan ook een pracht resultaat neergezet, zij wonnen los op kop met 10 punten verschil, het team met Tom Dieusaert, Tom Ceuppens, Eric De Bats en Dennis Vandeputte, alias Nationale Bank Alfons Verplaetse. Zij mogen trots zijn dat ze de eerste Belgische overwinning in de wacht hebben gesleept. En ze wonnen een heerlijk flesje wijn en elk een abonnement op VIW.
De geslaagde avond was ook te danken aan het warme en gezellige onthaal in Via Via, Kaat Elsen was weer in form! Ook hartelijk dank aan de Nederlandse afgevaardiging. Zij waren talrijk aanwezig en zorgde voor een gezellige ambiance. Bedankt aan Andre Das voor zijn inzet en enthousiasme om dit event als een traditie verder te zetten.
Hopelijk iedereen terug volgend jaar bij de Nederlanders!
Shoestringreis Argentinië – Paraguay – Brazilië
16 oktober was het eindelijk zo ver! Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar eindelijk mocht ik een reis begeleiden door het prachtige Argentinië, Paraguay en Brazilië! Ik was er altijd over aan het dromen : reizen en werken op hetzelfde moment, fantastisch! Toen ik de aanbieding kreeg, heb ik geen seconde getwijfeld! Maar toen het dichterbij kwam, kwam ik elke dag maar zenuwachtiger en zenuwachtiger: ik zou alleen met 10 actieve Hollanders door 3 landen trekken, waarvan ik de helft van de locaties zelf niet had bezocht. Maar goed voorbereid en na enkele skypegesprekken met mijn ‘baas’, zag ik het helemaal zitten!
Op de luchthaven viel er el een pak van mijn schouders: allemaal enthousiaste, jonge mensen en geen “speciallekes”. Want ja, je weet maar nooit hé! :) De eerste 4 dagen waren voor mij ‘peace of cake’. Ik mocht de mensen de stad (Buenos Aires) laten tonen waar ik zo van hou, met zijn prachtige gebouwen, de mix aan culturen, zijn bruisend nachtleven en verborgen kantjes die eigenlijk niemand ziet als toerist. Voor mij begon het echte avontuur pas bij de busrit (die overigens 12 uur duurde) naar Paraguay.
De eerste stop was Encarnacion, Paraguay. Een heel rustig dorpje op een uurtje rijden van de grens van Argentinië. Na 4 dagen intensief de toerist uit te hangen in BsAs, vonden we het onszelf wel gegund om een dagje rond het zwembad te hangen en niets te doen. Buiten de jezuïetenmissies valt er eigenlijk niets te beleven … Sinds kort bestaat een variatie op de klassieke tour : een avondtour met kaarslicht en gregoriaanse muziek. Ik gaaf aan de groep beide keuzes, maar iedereen stemde om de avondtocht te doen. We bezochten de ruïna de Trinidad, dat samen met de ruïna de Jesus op de lijst van UNESCO werelderfgoed staat. De Jezuïeten bekeerden de indígenas tot het christendom en lieten hen dan een kerk, huizen, schooltjes, … bouwen en er werd zo een gemeenschap gecreëerd. Zo konden ze relatief rustig leven en genoten ze van de bescherming van de jezuïeten, want als ze in Spaanse of Portugese handen vielen, wachtte hen een leven in slavernij. Uiteindelijk werden de missies vernietigd, de Jezuïeten vluchtten weg en de indígenas werden gedood of als slaven weggevoerd. De film ‘The Mission’ geeft eigenlijk een mooie weergave van het leven in zo’n missiepost.
Slechts één nacht verbleven we in Encarnacion, de volgende dag bracht ons een busje naar Iguazu. Hiervoor moesten we door Ciudad del Este, dat op de grens ligt van Paraguy en Brazilië. Voor mij de vreselijkste grensovergang ooit! Ik voelde mij eventjes in China (ook al ben ik er nog nooit geweest… :)) Overal stonden toeterende auto’s, het zweet liep van mijn gezicht, ik kon mij niet uitdrukken want niemand sprak spaans/engels/Frans -> alleen maar Portugees, het stonk er naar … , soldaten stonden er met gigantische mitrailletten, … Bon, ik heb het overleefd! Na 2 uur wachten op de grensovergang en de juiste papieren in bezit te krijgen mochten we door naar Foz do Iguazu (Brazilië). Toen ik eerder naar Iguazu was geweest, verbleven wij in Puerto Iguazu (Argentinië), wat ik persoonlijk veel gezelliger vind. Puerto Iguazu is klein en gezellig, straalt de charme uit van een typische Argentijnse kleine stad. Foz do Iguazu is eigenlijk aan de rand gebouwd van Ciudad del Este, hier heb je meer het gevoel in een handelsstad te verblijven: veel winkels, hoge en lelijke appartementsgebouwen, veel verkeer… Maar wat Puerto Iguazu wel heeft: het heerlijke Braziliaanse fruit dat ik in nog geen enkel ander land heb geproefd!!! In Foz do Iguazu bleven we 2 nachtjes. De watervallen waren voor velen een van de hoogtepunten van de reis. Ook ik stond er opnieuw van versteld hoe mooi de natuur toch kan zijn!
De eerste dag deden we de Argentijnse kant en gingen we met een boot tot tegen de watervallen, de tweede dag genoten we van het overzicht aan de Braziliaanse kant en deden enkelen een helikoptervlucht boven de watervallen. Hier was ook constant een lokale gids van Iguazu zelf. Best wel handig, zo kon ik ook eventjes wat rustmomenten inlassen. ’s Avonds stond ons opnieuw een vermoeiende reis te wachten : een busreis van zo’n 16 uur. Nu, dat werd verondersteld, want ….
Ik dacht dat Argentinië een land was om onnozel van te komen, maar die dag maakte me duidelijk dat het overal erger kan! Niets gemakkelijker dan een nachtbus: je gaat slapen en als je wakker komt, ben je bijna op de gewenste bestemming. 5 uur ’s morgens stonden we langer stil dan normaal (elke 2 uur was er een kleine stop). Helemaal raar was dat na een tijdje ook de motor werd afgelegd en bijgevolg ook de airco: het was nog steeds tegen de 30 graden en de bus zat helemaal vol met slapende mensen, niet zo’n leuk gevoel dus … Toen ik naar buiten ging werd me gauw duidelijk dat er echt iets mis was. Er waren problemen met de afkoeling van de motor. Slechts enkele van de groep waren hierdoor wakker gekomen en kregen het nieuws te horen. De buschauffeur belde naar de maatschappij, maar iedereen lag natuurlijk te slapen… Daar stonden we dan : in een godvergeten dorpje in het binnenland van Brazilië. Stilletjes aan kwam iedereen wakker. Op zo’n momenten is het toch niet zo leuk om de gids te zijn: de bus is kapot, er komt een andere op komst, maar we weten niet wanneer. Uiteindelijk stond er 2.5 uur later een bus voor onze neus, MAAR dit was waarschijnlijk een bus dat niet meer werd gebruikt, maar in ons noodgeval werd gebruikt om ons naar Camp Grande te voeren. De stank was niet te houden (kwam van het toilet achteraan de bus), de airco was kapot, de zetels konden amper achteruit … Nog 5 uur te gaan! Maar oké, we blijven positief, want onze bestemming kwam dichterbij! MAAR nog geen uurtje later : BAAAAAAAAAAAAAANG !!! Een klapband … Iedereen uit de bus, kijken naar de schade. De buschauffeur op zoek naar een reserveband, maar je kan het waarschijnlijk wel al raden : helemaal geen materiaal om die reserveband erop te steken. Gelukkig hadden wij twee handige harry’s in de groep en hebben dit karwei op zich genomen. Met een eigen constructie zijn ze er in geslaagd om de band erop te krijgen, ik was zo fier op hen!
Uiteindelijk kwamen we tegen 13 uur aan in Campo Grande. Van daaruit stond er ons nog een busreis van 5 uur te wachten naar onze lodge. Iedereen was bekaf, ik ook, maar op zo’n momenten raap je gewoon al je energie bijeen en blijf je lachen! Het laatste uur zaten we in een truck door de Pantanal. Op dit moment was iedereen zo blij dat we er eindelijk waren! Door het kampvuur en de heerlijke caïpirinha’s waren onze frustraties van die dag al snel vergeten! De volgende dag gingen we in de voormiddag per motorboot dieren spotten in het moeras, zijn we op de middag piranha’s gaan vangen en deden we in de late namiddag een leuke wandeling. In de omgeving van de lodge leven veel diersoorten: Kaaimannen, apen, vossen, (dwerg)herten, papegaaien, toekans, gordeldieren, anaconda's, capibara’s, leguanen …
We verbleven slechts een volledige dag in de Pantanal. In 2 weken de twee grootste landen van Zuid-Amerika bezoeken, brengt met zich mee dat er verschrikkelijk veel gereisd moet worden. Van onze lodge in de Pantanal werden we naar de luchthaven in Campo Grande gebracht waar we onze vlucht naar Rio hadden. Mijn verwachtingen over Rio waren groot: er werden films over gemaakt, liedjes over geschreven, ideeën over gecreëerd dat alles er zo fantastisch is. En ja, I LOVE RIO !!!! De bruisende miljoenenstad Rio ligt aan zee en heeft prachtige brede stranden en ruige rotsachtige heuvels. De bewoners van Rio, 'cariocas' genoemd, zijn gemoedelijk, vriendelijk, zelfbewust, houden van muziek, nachtleven en, zoals de meeste Brazilianen, van voetbal. Voor muziek, dans en sfeer wordt hier alles opzij gelegd! En ook aan de strandlichaamscultuur doet bijna iedereen mee: sporten om vervolgens je mooie lijf te kunnen tonen. Er wordt uitbundig en intens geleefd! De eerste dag deden we een stadstour: we beklommen de 700 m hoge Corcovado met het beroemde 38 m grote Christusbeeld, “Christo Redendor”, dat de stad letterlijk omarmt en beschermt. De uitzichten vanaf de heuvel over de stad en de baai met zijn vele kleine eilandjes zijn adembenemend. We bezochten het historische centrum, namen een kijkje in de wereldberoemde sambadrum, slenterden door de prachtige wijk Santa teresa en rustten wat uit op het wereldberoemde strand Copacabana.
De volgende dag zagen we de stad van een andere kant: we deden een tour in de grootste en de kleinste favella van Rio de Janeiro. De armenwijken of krottenwijken bestaat uit allemaal zelfgebouwde, vaak illegale huisjes die tegen de rotshellingen zijn neergezet. Men denkt dat er circa 400 favela's zijn waarin in totaal wel eens 1,5 miljoen mensen kunnen wonen. Na deze tour werd mijn idee over een favella bijgesteld … Mensen leven er eigenlijk op dezelfde manier als ons: zij hebben ook stromend water, gaan naar school, hebben een gimnasio om de hoek, hebben een telefoon … alleen is het allemaal iets minder luxueus. Waar ik ook zo van versteld van stond was het gemeenschapsgevoel dat leefde in zo’n favella (vooral dan in de kleine): Iedereen kent er iedereen, overal zie je mensen praten en bij elkaar op bezoek gaan. Er werd ons ook verteld dat het er bijna niet onveilig kan zijn doordat de maffia harde straffen heeft voor de misdadigers in de favella. Onze laatste avond zijn we geëindigd in een hele leuke sambaclub in Lapa, fantastisch! Ongelooflijk wat die Brazilianen allemaal kunnen met hun kont :)
Hoewel de tijd voorbij vloog, was ik toch wel blij dat de reis op z’n einde was. Best wel vermoeiend om dag in dag uit reisbegeleidster te zijn, maar langs de andere kant is het zo’n leuke uitdaging!! Ik sta al te popelen om mijn volgende reis te begeleiden :)
Voor de fotos verwijs ik naar onze picasawebsite (klik op foto hiernaast: Shoestring Arg-Par-Bra)
Op de luchthaven viel er el een pak van mijn schouders: allemaal enthousiaste, jonge mensen en geen “speciallekes”. Want ja, je weet maar nooit hé! :) De eerste 4 dagen waren voor mij ‘peace of cake’. Ik mocht de mensen de stad (Buenos Aires) laten tonen waar ik zo van hou, met zijn prachtige gebouwen, de mix aan culturen, zijn bruisend nachtleven en verborgen kantjes die eigenlijk niemand ziet als toerist. Voor mij begon het echte avontuur pas bij de busrit (die overigens 12 uur duurde) naar Paraguay.
De eerste stop was Encarnacion, Paraguay. Een heel rustig dorpje op een uurtje rijden van de grens van Argentinië. Na 4 dagen intensief de toerist uit te hangen in BsAs, vonden we het onszelf wel gegund om een dagje rond het zwembad te hangen en niets te doen. Buiten de jezuïetenmissies valt er eigenlijk niets te beleven … Sinds kort bestaat een variatie op de klassieke tour : een avondtour met kaarslicht en gregoriaanse muziek. Ik gaaf aan de groep beide keuzes, maar iedereen stemde om de avondtocht te doen. We bezochten de ruïna de Trinidad, dat samen met de ruïna de Jesus op de lijst van UNESCO werelderfgoed staat. De Jezuïeten bekeerden de indígenas tot het christendom en lieten hen dan een kerk, huizen, schooltjes, … bouwen en er werd zo een gemeenschap gecreëerd. Zo konden ze relatief rustig leven en genoten ze van de bescherming van de jezuïeten, want als ze in Spaanse of Portugese handen vielen, wachtte hen een leven in slavernij. Uiteindelijk werden de missies vernietigd, de Jezuïeten vluchtten weg en de indígenas werden gedood of als slaven weggevoerd. De film ‘The Mission’ geeft eigenlijk een mooie weergave van het leven in zo’n missiepost.
Slechts één nacht verbleven we in Encarnacion, de volgende dag bracht ons een busje naar Iguazu. Hiervoor moesten we door Ciudad del Este, dat op de grens ligt van Paraguy en Brazilië. Voor mij de vreselijkste grensovergang ooit! Ik voelde mij eventjes in China (ook al ben ik er nog nooit geweest… :)) Overal stonden toeterende auto’s, het zweet liep van mijn gezicht, ik kon mij niet uitdrukken want niemand sprak spaans/engels/Frans -> alleen maar Portugees, het stonk er naar … , soldaten stonden er met gigantische mitrailletten, … Bon, ik heb het overleefd! Na 2 uur wachten op de grensovergang en de juiste papieren in bezit te krijgen mochten we door naar Foz do Iguazu (Brazilië). Toen ik eerder naar Iguazu was geweest, verbleven wij in Puerto Iguazu (Argentinië), wat ik persoonlijk veel gezelliger vind. Puerto Iguazu is klein en gezellig, straalt de charme uit van een typische Argentijnse kleine stad. Foz do Iguazu is eigenlijk aan de rand gebouwd van Ciudad del Este, hier heb je meer het gevoel in een handelsstad te verblijven: veel winkels, hoge en lelijke appartementsgebouwen, veel verkeer… Maar wat Puerto Iguazu wel heeft: het heerlijke Braziliaanse fruit dat ik in nog geen enkel ander land heb geproefd!!! In Foz do Iguazu bleven we 2 nachtjes. De watervallen waren voor velen een van de hoogtepunten van de reis. Ook ik stond er opnieuw van versteld hoe mooi de natuur toch kan zijn!
De eerste dag deden we de Argentijnse kant en gingen we met een boot tot tegen de watervallen, de tweede dag genoten we van het overzicht aan de Braziliaanse kant en deden enkelen een helikoptervlucht boven de watervallen. Hier was ook constant een lokale gids van Iguazu zelf. Best wel handig, zo kon ik ook eventjes wat rustmomenten inlassen. ’s Avonds stond ons opnieuw een vermoeiende reis te wachten : een busreis van zo’n 16 uur. Nu, dat werd verondersteld, want ….
Ik dacht dat Argentinië een land was om onnozel van te komen, maar die dag maakte me duidelijk dat het overal erger kan! Niets gemakkelijker dan een nachtbus: je gaat slapen en als je wakker komt, ben je bijna op de gewenste bestemming. 5 uur ’s morgens stonden we langer stil dan normaal (elke 2 uur was er een kleine stop). Helemaal raar was dat na een tijdje ook de motor werd afgelegd en bijgevolg ook de airco: het was nog steeds tegen de 30 graden en de bus zat helemaal vol met slapende mensen, niet zo’n leuk gevoel dus … Toen ik naar buiten ging werd me gauw duidelijk dat er echt iets mis was. Er waren problemen met de afkoeling van de motor. Slechts enkele van de groep waren hierdoor wakker gekomen en kregen het nieuws te horen. De buschauffeur belde naar de maatschappij, maar iedereen lag natuurlijk te slapen… Daar stonden we dan : in een godvergeten dorpje in het binnenland van Brazilië. Stilletjes aan kwam iedereen wakker. Op zo’n momenten is het toch niet zo leuk om de gids te zijn: de bus is kapot, er komt een andere op komst, maar we weten niet wanneer. Uiteindelijk stond er 2.5 uur later een bus voor onze neus, MAAR dit was waarschijnlijk een bus dat niet meer werd gebruikt, maar in ons noodgeval werd gebruikt om ons naar Camp Grande te voeren. De stank was niet te houden (kwam van het toilet achteraan de bus), de airco was kapot, de zetels konden amper achteruit … Nog 5 uur te gaan! Maar oké, we blijven positief, want onze bestemming kwam dichterbij! MAAR nog geen uurtje later : BAAAAAAAAAAAAAANG !!! Een klapband … Iedereen uit de bus, kijken naar de schade. De buschauffeur op zoek naar een reserveband, maar je kan het waarschijnlijk wel al raden : helemaal geen materiaal om die reserveband erop te steken. Gelukkig hadden wij twee handige harry’s in de groep en hebben dit karwei op zich genomen. Met een eigen constructie zijn ze er in geslaagd om de band erop te krijgen, ik was zo fier op hen!
Uiteindelijk kwamen we tegen 13 uur aan in Campo Grande. Van daaruit stond er ons nog een busreis van 5 uur te wachten naar onze lodge. Iedereen was bekaf, ik ook, maar op zo’n momenten raap je gewoon al je energie bijeen en blijf je lachen! Het laatste uur zaten we in een truck door de Pantanal. Op dit moment was iedereen zo blij dat we er eindelijk waren! Door het kampvuur en de heerlijke caïpirinha’s waren onze frustraties van die dag al snel vergeten! De volgende dag gingen we in de voormiddag per motorboot dieren spotten in het moeras, zijn we op de middag piranha’s gaan vangen en deden we in de late namiddag een leuke wandeling. In de omgeving van de lodge leven veel diersoorten: Kaaimannen, apen, vossen, (dwerg)herten, papegaaien, toekans, gordeldieren, anaconda's, capibara’s, leguanen …
We verbleven slechts een volledige dag in de Pantanal. In 2 weken de twee grootste landen van Zuid-Amerika bezoeken, brengt met zich mee dat er verschrikkelijk veel gereisd moet worden. Van onze lodge in de Pantanal werden we naar de luchthaven in Campo Grande gebracht waar we onze vlucht naar Rio hadden. Mijn verwachtingen over Rio waren groot: er werden films over gemaakt, liedjes over geschreven, ideeën over gecreëerd dat alles er zo fantastisch is. En ja, I LOVE RIO !!!! De bruisende miljoenenstad Rio ligt aan zee en heeft prachtige brede stranden en ruige rotsachtige heuvels. De bewoners van Rio, 'cariocas' genoemd, zijn gemoedelijk, vriendelijk, zelfbewust, houden van muziek, nachtleven en, zoals de meeste Brazilianen, van voetbal. Voor muziek, dans en sfeer wordt hier alles opzij gelegd! En ook aan de strandlichaamscultuur doet bijna iedereen mee: sporten om vervolgens je mooie lijf te kunnen tonen. Er wordt uitbundig en intens geleefd! De eerste dag deden we een stadstour: we beklommen de 700 m hoge Corcovado met het beroemde 38 m grote Christusbeeld, “Christo Redendor”, dat de stad letterlijk omarmt en beschermt. De uitzichten vanaf de heuvel over de stad en de baai met zijn vele kleine eilandjes zijn adembenemend. We bezochten het historische centrum, namen een kijkje in de wereldberoemde sambadrum, slenterden door de prachtige wijk Santa teresa en rustten wat uit op het wereldberoemde strand Copacabana.
De volgende dag zagen we de stad van een andere kant: we deden een tour in de grootste en de kleinste favella van Rio de Janeiro. De armenwijken of krottenwijken bestaat uit allemaal zelfgebouwde, vaak illegale huisjes die tegen de rotshellingen zijn neergezet. Men denkt dat er circa 400 favela's zijn waarin in totaal wel eens 1,5 miljoen mensen kunnen wonen. Na deze tour werd mijn idee over een favella bijgesteld … Mensen leven er eigenlijk op dezelfde manier als ons: zij hebben ook stromend water, gaan naar school, hebben een gimnasio om de hoek, hebben een telefoon … alleen is het allemaal iets minder luxueus. Waar ik ook zo van versteld van stond was het gemeenschapsgevoel dat leefde in zo’n favella (vooral dan in de kleine): Iedereen kent er iedereen, overal zie je mensen praten en bij elkaar op bezoek gaan. Er werd ons ook verteld dat het er bijna niet onveilig kan zijn doordat de maffia harde straffen heeft voor de misdadigers in de favella. Onze laatste avond zijn we geëindigd in een hele leuke sambaclub in Lapa, fantastisch! Ongelooflijk wat die Brazilianen allemaal kunnen met hun kont :)
Hoewel de tijd voorbij vloog, was ik toch wel blij dat de reis op z’n einde was. Best wel vermoeiend om dag in dag uit reisbegeleidster te zijn, maar langs de andere kant is het zo’n leuke uitdaging!! Ik sta al te popelen om mijn volgende reis te begeleiden :)
Voor de fotos verwijs ik naar onze picasawebsite (klik op foto hiernaast: Shoestring Arg-Par-Bra)
Abonneren op:
Posts (Atom)