Op de luchthaven viel er el een pak van mijn schouders: allemaal enthousiaste, jonge mensen en geen “speciallekes”. Want ja, je weet maar nooit hé! :) De eerste 4 dagen waren voor mij ‘peace of cake’. Ik mocht de mensen de stad (Buenos Aires) laten tonen waar ik zo van hou, met zijn prachtige gebouwen, de mix aan culturen, zijn bruisend nachtleven en verborgen kantjes die eigenlijk niemand ziet als toerist. Voor mij begon het echte avontuur pas bij de busrit (die overigens 12 uur duurde) naar Paraguay.
De eerste stop was Encarnacion, Paraguay. Een heel rustig dorpje op een uurtje rijden van de grens van Argentinië. Na 4 dagen intensief de toerist uit te hangen in BsAs, vonden we het onszelf wel gegund om een dagje rond het zwembad te hangen en niets te doen. Buiten de jezuïetenmissies valt er eigenlijk niets te beleven … Sinds kort bestaat een variatie op de klassieke tour : een avondtour met kaarslicht en gregoriaanse muziek. Ik gaaf aan de groep beide keuzes, maar iedereen stemde om de avondtocht te doen. We bezochten de ruïna de Trinidad, dat samen met de ruïna de Jesus op de lijst van UNESCO werelderfgoed staat. De Jezuïeten bekeerden de indígenas tot het christendom en lieten hen dan een kerk, huizen, schooltjes, … bouwen en er werd zo een gemeenschap gecreëerd. Zo konden ze relatief rustig leven en genoten ze van de bescherming van de jezuïeten, want als ze in Spaanse of Portugese handen vielen, wachtte hen een leven in slavernij. Uiteindelijk werden de missies vernietigd, de Jezuïeten vluchtten weg en de indígenas werden gedood of als slaven weggevoerd. De film ‘The Mission’ geeft eigenlijk een mooie weergave van het leven in zo’n missiepost.
Slechts één nacht verbleven we in Encarnacion, de volgende dag bracht ons een busje naar Iguazu. Hiervoor moesten we door Ciudad del Este, dat op de grens ligt van Paraguy en Brazilië. Voor mij de vreselijkste grensovergang ooit! Ik voelde mij eventjes in China (ook al ben ik er nog nooit geweest… :)) Overal stonden toeterende auto’s, het zweet liep van mijn gezicht, ik kon mij niet uitdrukken want niemand sprak spaans/engels/Frans -> alleen maar Portugees, het stonk er naar … , soldaten stonden er met gigantische mitrailletten, … Bon, ik heb het overleefd! Na 2 uur wachten op de grensovergang en de juiste papieren in bezit te krijgen mochten we door naar Foz do Iguazu (Brazilië). Toen ik eerder naar Iguazu was geweest, verbleven wij in Puerto Iguazu (Argentinië), wat ik persoonlijk veel gezelliger vind. Puerto Iguazu is klein en gezellig, straalt de charme uit van een typische Argentijnse kleine stad. Foz do Iguazu is eigenlijk aan de rand gebouwd van Ciudad del Este, hier heb je meer het gevoel in een handelsstad te verblijven: veel winkels, hoge en lelijke appartementsgebouwen, veel verkeer… Maar wat Puerto Iguazu wel heeft: het heerlijke Braziliaanse fruit dat ik in nog geen enkel ander land heb geproefd!!! In Foz do Iguazu bleven we 2 nachtjes. De watervallen waren voor velen een van de hoogtepunten van de reis. Ook ik stond er opnieuw van versteld hoe mooi de natuur toch kan zijn!
De eerste dag deden we de Argentijnse kant en gingen we met een boot tot tegen de watervallen, de tweede dag genoten we van het overzicht aan de Braziliaanse kant en deden enkelen een helikoptervlucht boven de watervallen. Hier was ook constant een lokale gids van Iguazu zelf. Best wel handig, zo kon ik ook eventjes wat rustmomenten inlassen. ’s Avonds stond ons opnieuw een vermoeiende reis te wachten : een busreis van zo’n 16 uur. Nu, dat werd verondersteld, want ….
Ik dacht dat Argentinië een land was om onnozel van te komen, maar die dag maakte me duidelijk dat het overal erger kan! Niets gemakkelijker dan een nachtbus: je gaat slapen en als je wakker komt, ben je bijna op de gewenste bestemming. 5 uur ’s morgens stonden we langer stil dan normaal (elke 2 uur was er een kleine stop). Helemaal raar was dat na een tijdje ook de motor werd afgelegd en bijgevolg ook de airco: het was nog steeds tegen de 30 graden en de bus zat helemaal vol met slapende mensen, niet zo’n leuk gevoel dus … Toen ik naar buiten ging werd me gauw duidelijk dat er echt iets mis was. Er waren problemen met de afkoeling van de motor. Slechts enkele van de groep waren hierdoor wakker gekomen en kregen het nieuws te horen. De buschauffeur belde naar de maatschappij, maar iedereen lag natuurlijk te slapen… Daar stonden we dan : in een godvergeten dorpje in het binnenland van Brazilië. Stilletjes aan kwam iedereen wakker. Op zo’n momenten is het toch niet zo leuk om de gids te zijn: de bus is kapot, er komt een andere op komst, maar we weten niet wanneer. Uiteindelijk stond er 2.5 uur later een bus voor onze neus, MAAR dit was waarschijnlijk een bus dat niet meer werd gebruikt, maar in ons noodgeval werd gebruikt om ons naar Camp Grande te voeren. De stank was niet te houden (kwam van het toilet achteraan de bus), de airco was kapot, de zetels konden amper achteruit … Nog 5 uur te gaan! Maar oké, we blijven positief, want onze bestemming kwam dichterbij! MAAR nog geen uurtje later : BAAAAAAAAAAAAAANG !!! Een klapband … Iedereen uit de bus, kijken naar de schade. De buschauffeur op zoek naar een reserveband, maar je kan het waarschijnlijk wel al raden : helemaal geen materiaal om die reserveband erop te steken. Gelukkig hadden wij twee handige harry’s in de groep en hebben dit karwei op zich genomen. Met een eigen constructie zijn ze er in geslaagd om de band erop te krijgen, ik was zo fier op hen!
Uiteindelijk kwamen we tegen 13 uur aan in Campo Grande. Van daaruit stond er ons nog een busreis van 5 uur te wachten naar onze lodge. Iedereen was bekaf, ik ook, maar op zo’n momenten raap je gewoon al je energie bijeen en blijf je lachen! Het laatste uur zaten we in een truck door de Pantanal. Op dit moment was iedereen zo blij dat we er eindelijk waren! Door het kampvuur en de heerlijke caïpirinha’s waren onze frustraties van die dag al snel vergeten! De volgende dag gingen we in de voormiddag per motorboot dieren spotten in het moeras, zijn we op de middag piranha’s gaan vangen en deden we in de late namiddag een leuke wandeling. In de omgeving van de lodge leven veel diersoorten: Kaaimannen, apen, vossen, (dwerg)herten, papegaaien, toekans, gordeldieren, anaconda's, capibara’s, leguanen …
We verbleven slechts een volledige dag in de Pantanal. In 2 weken de twee grootste landen van Zuid-Amerika bezoeken, brengt met zich mee dat er verschrikkelijk veel gereisd moet worden. Van onze lodge in de Pantanal werden we naar de luchthaven in Campo Grande gebracht waar we onze vlucht naar Rio hadden. Mijn verwachtingen over Rio waren groot: er werden films over gemaakt, liedjes over geschreven, ideeën over gecreëerd dat alles er zo fantastisch is. En ja, I LOVE RIO !!!! De bruisende miljoenenstad Rio ligt aan zee en heeft prachtige brede stranden en ruige rotsachtige heuvels. De bewoners van Rio, 'cariocas' genoemd, zijn gemoedelijk, vriendelijk, zelfbewust, houden van muziek, nachtleven en, zoals de meeste Brazilianen, van voetbal. Voor muziek, dans en sfeer wordt hier alles opzij gelegd! En ook aan de strandlichaamscultuur doet bijna iedereen mee: sporten om vervolgens je mooie lijf te kunnen tonen. Er wordt uitbundig en intens geleefd! De eerste dag deden we een stadstour: we beklommen de 700 m hoge Corcovado met het beroemde 38 m grote Christusbeeld, “Christo Redendor”, dat de stad letterlijk omarmt en beschermt. De uitzichten vanaf de heuvel over de stad en de baai met zijn vele kleine eilandjes zijn adembenemend. We bezochten het historische centrum, namen een kijkje in de wereldberoemde sambadrum, slenterden door de prachtige wijk Santa teresa en rustten wat uit op het wereldberoemde strand Copacabana.
De volgende dag zagen we de stad van een andere kant: we deden een tour in de grootste en de kleinste favella van Rio de Janeiro. De armenwijken of krottenwijken bestaat uit allemaal zelfgebouwde, vaak illegale huisjes die tegen de rotshellingen zijn neergezet. Men denkt dat er circa 400 favela's zijn waarin in totaal wel eens 1,5 miljoen mensen kunnen wonen. Na deze tour werd mijn idee over een favella bijgesteld … Mensen leven er eigenlijk op dezelfde manier als ons: zij hebben ook stromend water, gaan naar school, hebben een gimnasio om de hoek, hebben een telefoon … alleen is het allemaal iets minder luxueus. Waar ik ook zo van versteld van stond was het gemeenschapsgevoel dat leefde in zo’n favella (vooral dan in de kleine): Iedereen kent er iedereen, overal zie je mensen praten en bij elkaar op bezoek gaan. Er werd ons ook verteld dat het er bijna niet onveilig kan zijn doordat de maffia harde straffen heeft voor de misdadigers in de favella. Onze laatste avond zijn we geëindigd in een hele leuke sambaclub in Lapa, fantastisch! Ongelooflijk wat die Brazilianen allemaal kunnen met hun kont :)
Hoewel de tijd voorbij vloog, was ik toch wel blij dat de reis op z’n einde was. Best wel vermoeiend om dag in dag uit reisbegeleidster te zijn, maar langs de andere kant is het zo’n leuke uitdaging!! Ik sta al te popelen om mijn volgende reis te begeleiden :)
Voor de fotos verwijs ik naar onze picasawebsite (klik op foto hiernaast: Shoestring Arg-Par-Bra)
De Iguazu moet je toch van op de grond zien... Heli is leuk, maar op de grond impressionanter.
BeantwoordenVerwijderenEind vorig jaar verkozen als één van de 7 natuur-wereldwonders.