THE END **

Lieve blogvolgers,

Na een lange stilte, ben ik jullie enige uitleg verschuldigd…

De laatste maanden vlogen in een razendsnel tempo aan ons voorbij. Er werd veel nagedacht, gepiekerd, gepraat en uiteindelijk belangrijke beslissingen gemaakt. Bij gevolg geen energie om te bloggen.

Deze blog was voor mij een ideale manier om mijn buitenlandse ervaringen te plaatsen en zo nooit meer te vergeten. Mijn persoonlijk werk verdient bij deze dan ook een mooi afsluitend artikel, een afscheid van ons 6jarig expatleven!

“We stappen enkel mee in het Denul verhaal op voorwaarde dat wanneer er 1 van de 2 zich niet meer goed voelt bij het expatleven en alles dat erbij komt, we ermee stoppen.” Dit was de enige voorwaarde die we aan elkaar hebben gesteld alvorens we in het Denulverhaal stapten. Gelukkig is het nooit zover gekomen dat de ene de andere moest overtuigen om het hoofdstuk als expat af te sluiten. In Noorwegen werden de dagen steeds langer. De een was niet meer zo gemotiveerd om met boten te werken, de ander kon het mentaal niet meer aan om steeds van nul te beginnen op professioneel en sociaal gebied. Een impulsieve beslissing? Nee, deze vraag hadden we ons doorheen de 6 jaren in het buitenland al een paar keer gesteld: Hoe lang willen en kunnen we dit nog volhouden? De flexibiliteit die Denul van je verwacht, is niet te onderschatten (ook al wisten we dit zeer goed op voorhand!). Langs de andere kant maakt dit het ook weer super avontuurlijk – niet wetend naar waar en wanneer je moet verhuizen! We hoorden waar ex-collega’s naartoe werden gezonden nadat onze torn in Noorwegen ten einde liep en leuk klonk het niet. De beslissing werd gemaakt: We hebben toptijden gekend bij Denul en die moeten we koesteren!

De ontslagbrief werd verstuurd, de verhuis geregeld, het contract afgesloten… Allemaal met gemengde gevoelens (en nog steeds). Is dit de juiste beslissing? Hebben we te vlug opgegeven? Zullen we nu ooit nog in het buitenland kunnen wonen?

Onze periode in Noorwegen hebben we in schoonheid afgesloten: met de ouders van PJ, zijn zus en haar boyfriend hebben we 12 dagen rondgetrokken in Noorwegen. Oh boy, wat een land (al moet je wel tegen een portie koude kunnen ;))!!! Op 30 juli kwamen we aan in België. Het was voor ons een groot vraagteken: Wat nu? Willen we definitief terug naar België of niet? Waar willen we werken? Gaan we (ooit) nog kunnen wennen aan een leven in België? Vragen, vragen en vragen! En we vonden maar geen antwoord J! We hadden ook al eens laten vallen om met de rugzak de wereld te gaan verkennen! (Ja, we hebben al veel gezien, maar het is zo verslavend: er is nog zoveel meer! ;)) Hoe meer we erover nadachten, hoe overtuigender we werden van dit idee: als we het nu niet doen, komt het er nooit van! Op 9 september stapten we het vliegtuig op onder het motto ‘ go with the flow’ (want veel voorbereidingstijd hadden we niet) !

Vandaag schrijf ik jullie toe vanuit het noorden van de Filipijnen, Banaue. Omringd door ettelijke rijstvelden. Precies alsof de tijd hier heeft stilgestaan… Eerst trokken we een maand rond in Zuid-Afrika, bezochten we vrienden in Dubai en Abu Dhabi en kwamen we op het gekke idee om het niet toeristische Filipijnen te ontdekken. Wat er nog op het programma komt, weten we nog niet precies. We zien waar de tijd ons heen brengt! En die 101 vragen? Wel… Voorlopig blijven de antwoorden uit! Nu eerst genieten. Genieten van elkaar, de momenten als ware backpacker en de avonturen die we hier mogen beleven en nooit meer zullen vergeten! JJ

XOXO

Een Noorse cabin trip

Wil je er een weekendje tussen uit als een echte Noor? Dan ga je hier op cabin trip! Veelal heeft elke Noorse familie zo’n cabin. Dit is een houten hutje ver weg van de bewoonde wereld zonder ontvangst waar je komt om volledig te relaxen. Tijdens de feestdagen gaan mensen hier heen met hun familie om lekker gezellig samen te zijn en aan niets te hoeven denken. Er bestaan 2 soorten van cabins: de luxuezere en de ‘back to basic’ ones. De eerste heeft alles wat een normaal vakantiehuisje in het buitenland heeft, dus geen gebrek aan luxe. De tweede, the back to basic one, is een echte typische Noorse! Hier vind je geen stromend water voor bijvoorbeeld een douche of de afwas, elektriciteit voor licht of verwarming of een wcpot met stromend water. Wat krijg je dan in ruil? Een gezellige open haard die dag en nacht brand, ’s avonds kaarten bij kaarslicht en een houten buiten wctje tussen de bossen (waarvan ik echt overtuigd ben dat de beren hier op afkomen: die ruiken toch die menselijke poep? Anyway, discussies genoeg hier over geweest J) Wijzelf waagden ons aan zo’n cabintrip in juni! Super gezellig, een echte aanrader voor moest je ooit eens in Noorwegen zijn! Het enige wat ik echt gemist heb: mijne mooie, witte porseleinen pot J

Tijdens zo'n cabin trip ideaal om moosekes te spotten! 

Spelletjes bij kaarslicht

Dagactiviteit: Hiken! 

Onze hut bij het meer! 

De ochtend was - KOUD!

   

De langste dag van het jaar!

Het is een unieke belevenis om de zon niet echt onder te zien gaan. Dit fenomeen wordt ook wel the midnight sun genoemd, maar komt in het hoge Noorden volledig tot z’n recht (daar gaat de zon helemaal niet onder)! Het is wennen om te gaan slapen wanneer de zon nog fel schijnt en wanneer je ‘s nachts opstaat om een plasje te doen en bijna een zonnebril aan moet in de badkamer J . PJ heeft dan ook onze slaapkamer volledig onder handen genomen: elk gaatje waar er licht doorkwam werd afgeplakt zodat we onze nachtrust niet hoeven te laten! De dagen lijken zo lang, echt fantastisch! Maar ik hoop wel dat we het omgekeerde niet hoeven mee te maken: 3 uurtjes licht per dag … Dat is andere koek! 

23 juni - tijdstip wanneer de zon ondergaat en opkomt

11.30 PM - Genieten van de zonsondergang 

1.30 AM - bedtijd

In de Noorse krant: ‘Moeilijk integratieproces voor vrouwen’

Herinneren jullie nog dat ik het over de Woman Conversation Club had? Onlangs bespraken we het topic ‘jobhunting’ in Trondheim. Hier kwamen heel wat emoties los… Vrouwen met mooie diploma’s die al jaren hopeloos op zoek zijn naar een job in Trondheim. Maar na elk sollicitatiegesprek worden ze afgewimpeld met het excuus: sorry, je Noors is niet goed genoeg OF sorry, we hebben een betere kandidaat gevonden. Toch doet elk van ons zijn best om ons Noors zo goed mogelijk bij te schaven en kieskeurig zijn we ook niet: een job in de keuken of in de supermarkt? Ideaal om mee te starten! Hoe komt het ten eerste dat internationale kandidaten het zo moeilijk hebben een job te vinden in zo'n internationalgerichte stad en ten tweede vooral vrouwen zo moeten knokken voor een job? Vele frustraties gepaard met vele vragen. Ik kon mijn oren niet geloven!  

Sepideh, de hoofdvrijwilliger van de club en ondertussen mijn beste vriendin hier, en ikzelf besloten iets te doen met onze vrije tijd en de handen uit de mouwen te steken. Het kan toch niet dat een doctoraat ingenieur van Marokko met 5 jaar ervaring hier niet aan de bak kan omdat ze geen PERFECT Noors kan? Want dat ze het niet kan spreken, is een flauw excuus – ze woont ondertussen al 7 jaar in Trondheim en spreekt iedereen onder tafel. Wat is perfectie? Spreekt elke local dan zo foutloos de taal? Dit is 1 voorbeeld, zo zijn er nog vele andere... Het idee was om een website te bouwen, een portaal tussen internationale bedrijven hier in Trondheim enerzijds en de internationale vrouwen met vele capaciteiten anderzijds. Maar daar kroop veel meer tijd in dan verwacht, kwestie onhaalbaar. Dus smeten we het over een andere boeg: we nodigden een journaliste uit en deden elk ons verhaal met als resultaat dat we een mooi artikel kregen in de krant. Op deze manier hopen we de jobmarket wakker geschud te hebben en te tonen dat er heel wat potentieel zit onder ons, de internationale vrouwen in Trondheim. Daarnaast drukten we ook op het feit dat dit een positieve werking heeft voor elk bedrijf. De culturele achtergrond, onze talenkennis, onze manier van denken,… al dit zorgt voor een zekere meerwaarde binnen het bedrijf! Ik hoop toch dat we op deze manier enkele HR mensen aan het denken hebben gezet…

Ikzelf kom niet in het artikel voor. Geen interessant verhaal wellicht, ik ben nog MAAR 4 maanden op zoek naar een job. Echt vrolijk wordt je er niet van... 

Het artikel vind je hier: http://www.adressa.no/pluss/nyheter/article11168133.ece

Super papa’s gespot!

Tijdens mijn trip in Oslo met Britt viel het ons op hoe mannen hier begaan zijn met hun kinderen. Nu, ik ben hier meer en meer op gaan letten en het is een feit: Noorwegen heeft heel wat super papa’s! Meer valt er niet over te zeggen, maar ik wou dit toch eens mededelen, haha! Ik vind het best wel cute om een vader op zijn vrije zondag te zien spelen met zijn kids, een draagzak op zijn rug te hebben of een kinderwagen voort te duwen. Dus aan alle toekomstige mama’s: laten we hopen dat deze trend snel overwaait naar België! J

Trondheim in beeld

Toen we in Perth woonden, heb ik een video gedeeld van de stad zodat jullie zich wat beter konden voorstellen hoe Perth eruit ziet. Misschien nu tijd om eentje van Trondheim te plaatsen? De achtergrondmuziek is misschien wel een beetje TE, maar voor de rest geeft het mooi weer hoe Trondheim is! Let wel: de verschillende beelden geven precies het gevoel dat het een giga stad is, maar het is vaak dezelfde plaats die telkens uit een ander perspectief is genomen! Trondheim telt slecht 172.000 inwoners en de volgende grote stad ligt op maar liefst 6 uur rijden van hier! Een mini stadje dus J !

https://www.youtube.com/watch?v=MeDgdivNlMc&feature=youtu.be

Oslo door de lens van mijn gsm

Na 2 maand sprong ik de trein op richting Oslo. Hier had ik afgesproken met Britt, een Belgische vriendin die ik leren kennen heb in Buenos Aires. We hadden elkaar al een tweetal jaar niet meer gezien, dus we vonden het tijd om dit te veranderen en we spraken af in het midden van ons 2 J Het was fantastisch om elkaar terug te zien! Er werd non-stop gekletst en natuurlijk ook genoten van alle pareltjes die Oslo te bieden heeft! In plaats van woorden, vertel ik het deze keer met beelden!  

Dugnad

Nieuw land = nieuw begrip. Het eerste Noors woord waar ik helemaal van onder de indruk was, is dugnad! Ik ben helemaal fan van dit woord! De dugnad is een activiteit waarop iedereen wordt gevraagd om te helpen bij het opkuisen, herstellen en opknappen van een gebouw, openbaar plein, publiek gebouw.... en dit allemaal op vrijwillige basis. Gedeelde verantwoordelijkheid alom! Dit vindt meestal plaats in het begin van de lente en van de winter. Wij wonen in een gebouw met 6 andere appartementen en voor ons vond dit plaats in april. Bloemetjes werden gepland, het onkruid werd gewied, de stoelen werden buiten gezet, de oprijlaan opgeruimd, … Een ideale gelegenheid om je buren beter te leren kennen en de relaties wat te versterken! Een zalig community gevoel om elke wijk te zien samen werken om hun buurt wat op te fleuren! Leuk concept, mogen ze zeker ook introduceren in België!

Offshore Project Jan Denul - Wheatstone

Op onze vorige werf in Australië werkte Pieterjan voor het eerst mee aan een offshore project. Het hoofdkantoor was in Perth, maar de werf was in het Noorden van Australië  – het meehelpen maken van een olieplatform. Hierdoor moest PJ af en toe de vlieger op naar de werf, maar gelukkig had ik hem de meeste tijd dicht bij mij! Denul lanceerde onlangs een informatieve video over hun offshore projecten. Ook de werf van Wheatstone – waarop PJ werkte – komt er in voor! Vanaf de vierde minuut krijg je wat meer uitleg over de boot van het project, de Joseph plateau. Ja, die met het helikopterplatform, de 3 kranen en wel 2 voetbalvelden groot! Rond de zesde minuut geven ze ook wat uitleg over het Weatstone project zelf. De moeite om eens een kijkje te nemen!

https://www.youtube.com/watch?v=csfz_EoiTsw&app=desktop

Lots of love from Norway **

De dagen worden langer... Vandaag gaat de zon onder om 23.09. Ja, je leest het goed : 9 na 11!! Nadat we ons diner hebben binnengespeeld, kunnen we vaak nog genieten van een zalige zonsondergang voor ons neus. En dit brengt leuke herinneringen met zich mee! 

TEDx Trondheim

Sinds ik in Trondheim woon, heb ik wel elke week het woordje TEDx in mijn agenda staan. Zalig dat dit wondertje in mijn leven kwam, want ik vind het zo fantastisch om te doen!

Maar eerst eventjes de serieuze uitleg van de zaak vooraleer ik aan mijn story begin.

TED staat voor Technology, Entertainment & Design. Dit is een jaarlijkse, vierdaagse bijeenkomst die in 1984 voor het eerst gehouden werd in Californië. Op zo’n event worden sprekers uitgenodigd om in maximaal 18 minuten "de presentatie van hun leven" te geven over hun gebied van expertise, over een bepaald project, of iets waarvan zij vinden dat het een idee is dat verspreid moet worden. De missie van TED is dan ook ‘ideas worth spreading’.  De inhoud van de lezingen bevat geen zware theoretische kost, maar wordt zo toegankelijk mogelijk gemaakt. Een ander typerend kenmerk van TED is dat elke Elke TED conferentie wordt opgenomen en op youtube wordt geplaatst.

Maar vanwaar komt die X dan? Lokale gemeenschappen waren ook geïnteresseerd om dergelijke interessante lezingen te organiseren. Onder de naam TEDx kunnen op lokaal niveau eendaagse conferenties worden gegeven volgens de TED regels. Momenteel vind je TEDx terug in 133 landen!

En lucky me, ook in Trondheim vind je zo eentje terug! Ik had er al vaak over gehoord en vond dit een zeer interessant initiatief. Ik wou al een tijdje naar dergelijk evenement gaan, maar nu is het nog beter: ik kan deelnemen als vrijwilliger en elk facet van het organisatorische aspect meemaken. Want vergis je niet, het is dan misschien vrijwilligerswerk, maar het blijft een professionele aangelegenheid en hier komt heel wat werk bij kijken! Er zijn 7 verschillende teams, onder andere the IT team, the program team, the creative team, the marketing team en natuurlijk my dreamteam: the event team! De mensen die mij goed kennen, weten dat organiseren en coördineren iets is waar ik helemaal van ga openbloeien, mijn passie! En dit kan ik eindelijk toepassen in een professionele context. Sinds kort ben ik zelfs teamleader van het team, misschien ga ik er dus ietsie pietsie te veel in op – I don’t mind, tgeeft mij dozen energie J Door een 2 maandelijkse staff meeting proberen de verschillende teams op elkaar in te spelen. Deze meetings vind ik ongelooflijk interessant, omdat heel wat mensen de ervaringen die ze opdoen in hun job, meebrengen naar zo’n meeting en delen met elkaar. Op 31 mei hadden we ons main event, dus de laatste weken was

het all hands on deck en aftellen naar het grote event! Benieuwd naar hoe mijn team eruit ziet? Hier heb je een video van het evenement in 2014: https://vimeo.com/119461431

Na al de uitleg, zin om een TED talk te bekijken? Ga gewoon naar deze link: https://www.ted.com/playlists/171/the_most_popular_talks_of_all

ENJOY!! J

Onze nieuwe stek: Trondheim

Ondertussen zijn we hier 3 maand. Het is een ervaring om te leven in ‘één van de gelukkigste en beste landen ter wereld’.

Maar hoe wij het persoonlijk beleven? Het was en is nog steeds aanpassen. Laten we zeggen dat onze positieve en negatieve meningen gelijk opgaan. Benieuwd?

Enerzijds heb je de grote trots van Trondheim en dat is z’n prachtige natuur. Een halfuurtje in de auto en je kan wandelingen doen met uitgestrekte zichten om van weg te dromen– degene die je terugvindt in de boekskes. Een ander typisch Noors natuurfenomeen is het Noorderlicht en lucky us, we waren nog geen 3 weken op Noorse bodem en we konden al van dit spektakel genieten. Dit was echt ON-GE-LOOFLIJK. Precies alsof je middenin een lichtspektakel zit, 360 graden omringd met dansende lichtjes.

Trondheim is een universiteitsstad, wat met zich meebrengt dat de mensen hier heel hooggeschoold zijn. Overal waar je komt, kom je boeiende mensen tegen en is het altijd leuk om een interessante babbel te doen. Naast gewone studenten zijn er ook heel wat PHD studenten. (Dit heeft te maken met het feit dat NTNU, de universiteit van Trondheim, zich in de toekomst wilt profileren als een van de beste universiteiten in Europa.) Deze PHD’ers komen meestal met hun partner die net als ik geen werk hebben bij aankomst. Er zijn allerlei groepen opgericht voor deze expat partners en dat maakt het leven voor mij stukken aangenamer. Hier ben ik geen apart geval die zijn partner volgt, haar carrière opgeeft en voorlopig zonder werk zit – hoe hard je jammer genoeg ook probeert. 

Woman Conversation Club 

Voor PJ is het Denul project een leuke en nieuwe uitdaging, dus voor hem is het leuk vertrekken naar het werk! Naast het feit dat hij het project mee opstartte vanuit het niets, fungeert hij hier als worksmanager van het project en heeft hij dus meer verantwoordelijkheid. Tot slot vind ik de sfeer die hier hangt heerlijk. De stad straalt iets rustgevends, pittoresk. Van files en opgejaagde mensen is hier geen sprake, de kleurrijke houten huisjes komen precies uit een schilderijtje, de kronkelende rivier waarrond de stad is gebouwd, de vissers op zondag aan het fjord, de vanzelfsprekende veiligheid op de straten … Je zou dus haast gaan denken dat dit gewoon de meest ideale stad is om in te wonen.

Maar laten we eerlijk zijn, en het nu ook eens van de andere kant zien…

Het woordje ‘duur’, een woord die dagelijks meerdere keren terugkomt. We proberen ons best te doen om ons hier zo min mogelijk aan te ergeren, maar soms maken de Noren het is on wel echt lastig! Geen idee van de prijzen? Wel, bijvoorbeeld: een pintje op café kost ongeveer 9 euro, een brood bij de bakker kost rond de 4, een enkel bus ticket 3.5 euro, een uurtje tennis kost 30 euro … Onze levensstijl wordt hierdoor wat aangepast. Pintjes drinken op cafe? Af en toe verwennerij op restaurant? Mja, zelden... In het sociale uitgaansleven ‘s (en dit vooral ’s avonds) wordt er dus gesnoeid. Dit is niet alleen bij ons merkbaar, in het algemeen gaan de mensen hier ‘s avonds niet echt uit. Een ander groot hekelpunt is het weer.

Weerbericht laatste week van mei 2015

Oké, ik wist dat het lastig ging zijn, maar toch… Het regent hier veel en het is hier potjandorie ook koud!  Eind mei en we lopen nog steeds met de winterjas rond … L Er is dan misschien wel het Noorse gezegde ‘slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleren’, maar als je een wandeling maakt is het toch altijd vervelend als het regent, bewolkt is of zo’n koude wind in je gezicht snijdt. De pracht van de natuur komt dan ook niet echt over… En wat moet dit dan zijn in de winter met enkele uurtjes licht per dag? Oh boy! Wist je dat ze hier allemaal vitamine D slikken die periode? Tot slot is het ook niet makkelijk om op te trekken met Noren. Als je mensen vraagt om hulp, dan helpen ze je graag! Dus laten we zeggen dat ze oppervlakkig super vriendelijk zijn, maar om vriendschappen te sluiten… Dat ligt wat moeilijker. Ze zijn nogal afstandelijk, in de letterlijke en figuurlijke betekenis van het woord. Van mijn internationale vrienden hier hebben maar enkele een echte Noorse vriend. Een ramp vind ik het niet, maar het is wel altijd leuk om je volledig te integreren in een land.

Maar pas op, weet dat wij hier nog maar enkele maanden zijn en nog niet kunnen zeggen dat we goed geïntegreerd zijn. Dit zijn onze eerste indrukken! We doen ons best om er het beste van te maken en wie weet kom ik hier later nog op terug J

Van Perth naar Trondheim

Rond de eindejaar periode voelden we het aankomen … De schepen van Denul begonnen stilletjes aan te vertrekken, de vrijgezellen werden overgeplaatst naar andere projecten, de taken van PJ verminderden, … Heel lang zou het project jammer genoeg niet meer duren. Begin januari 2015 kregen we het voorspelde telefoontje : we moesten beginnen pakken. De bestemming was echter nog onduidelijk. Met pijn in het hart verlieten we Perth, hopend om hier ooit opnieuw terug te settelen. Ons emotioneel vertrek ging gelukkig gepaard met een prachtige 3weekse rondreis door Thailand. Over onze reis zou ik weer pagina’s kunnen schrijven, maar laten we het gewoon houden bij het feit dat het een fantastisch land is en ik IEDEREEN aanraad hier naartoe te reizen! J Tijdens ons weekje verblijf in België kregen we het bericht dat ons volgende project Trondheim, Noorwegen, zou worden. TrondWADDEUH? Ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord! Veel kon ik er mij niet bij voorstellen. Na wat google research wist ik niet veel meer dat het een universiteitsdorpje was gelegen in het Noorden van Noorwegen. Veel tijd om na te denken hadden we niet. Pakken en alles regelen was de boodschap! Zondag de vlieger op and ‘go with the flow’! 

Regus

Voor een deel was mijn leventje in Perth perfect, omdat ik er aan de slag kon bij Regus als customer service representative. Elke dag met mijn uniformpje naar het werk, niet wetende wat de dag zou brengen. Eindelijk een echte job J

Wat is Regus?

Regus is een multinationaal bedrijf op het gebied van het verhuren van kantoren. Regus is vandaag gevestigd in 700 steden en dit in 100 landen. Het richt zich vooral op kleine, lokale ondernemingen die nog geen grote kantoorruimtes kunnen veroorloven. Het bedrijf biedt kleinere, moderne kantoorruimtes aan en dit meestal op een zeer mooie locatie. In zo’n Regus centrum vindt men ook een gedeelde business lounge, keuken, vergaderzalen… Dit is voor de kleine ondernemer kostenvriendelijker.  

Wat is customer service representative?

Regus biedt een overkoepelende receptie aan. Hier vind je de customer services representatives. Van zodra de klant een contract bij Regus tekent, zijn wij in principe een deel van hun business. Wij fungeren als de receptie van hun bedrijfje, ontvangen hun telefoons, boeken de meetingrooms voor hen, vertalen teksten, ontvangen hun klanten, regelen de catering, stellen de facturen op, … Een zeer gevarieerde job, omringd met professionals vanuit allerlei verschillende invalshoeken. Voeg hierbij nog eens dat Engels mijn dagdagelijks taaltje was: een job waarin ik heel wat heb bijgeleerd! 

10 redenen waarom ik mij geen echte resident van Perth kan/kon heten

Een dik jaar was Perth onze home en probeerden we in de mate van het mogelijke onze Belgische gewoonten achterwege te laten en ons aan te passen aan het land. Sommige dingen veranderden, maar andere dingen bleven hetzelfde omdat er toch net iets te veel moest aangepast worden J

Zie hier de 10 redenen waarom ik geen echte Australiër ben:

1. Ik, een actief ochtendmens? Luie zaterdagochtenden werden ingeruild voor een veel te actieve cardio sessie tennis. Dit is voor mij een abnormale prestatie! Maar euhhhhh, ook tijdens de week een uur vroeger opstaan om een wandeling te maken rond de rivier of samen te komen in het park voor een stevige sessie bootcamp? No thanks!

2. Beetroot, de nieuwe topic voor je middagmaal! Beetroot tussen je broodje, tussen de hamburger of op het slaatje? Hmmmmm… Toch wel een aparte smaak, dus liever niet!

3. Australian day, 2 keer hebben we deze Australische hoogdag mogen meemaken, maar we voelden verre de trots die elke Australiër uit. Australian vlaggetjes, hoeden, bekers, vuurwerk, kostuums, toeters en bellen, barbecues speciaal ontworpen voor deze dag… Ettelijke dollars worden uitgegeven om deze dag compleet te maken. Niet voor ons, maar tuurlijk wel leuk om dit mee te beleven!

4. Red back spider? Paniek aanval, tieren alsof een hongerige leeuw voor jouw staat, een douche moeten nemen om af te koelen… Hoe doen die dat toch om er zo rustig bij te blijven? K bedoel… Dit is wel een dodelijke spin eh!!!

5. 8 dollars, cheap? Onlangs zei iemand tegen me: De rekening valt wel mee, 40 dollar voor 5 pintjes. Hmmmmmm, cheap? Australië blijft duur, punt uit!

6. Het blote voeten fenomeen. Waarom in de zomer schoenen aandoen achter het stuur of in de supermarkt? Niets makkelijker toch dan gewoon op blote voetjes door het leven gaan. Nope, schoeisel vind je in eender welk weer aan mijn voetjes!

7. Ooit al naar een match cricket gekeken? ODI? Twenty-twenty? Fast bowler? Flipper? Weet iemand waarover ze het hebben???

8. Classy, fancy culture! In Perth loopt iedereen er voor elke gelegenheid perfect bij. Neem nu bijvoorbeeld mijn werk. De dresscode was een zwarte rok, wit hemd, blauwe sjaal, een verplicht zwart vestje (ook bij 30 graden en meer) en zwarte hakken. De rok mocht in de winter vervangen worden door een zwarte broek. Wel, een deftige zwarte jeans is toch ook een broek, niet? Nope, dit kon niet door de vingers! Dit was niet enkel voor mij het geval, ook PJ ging steevast naar het kantoor met een deftig hemdje. Dit was de ongeschreven regel, op de werkvloer moet je er fatsoenlijk uitzien. Een jeans, All stars, gewone T-shirt of teenslippers? Out of the question! Maar dit geldt niet alleen op de werkvloer. En daar had ik het precies wat moeilijker mee … Bijvoorbeeld in de yoga kwam iedereen aan in een perfect uitgedoste outfit. Je kon toch geen Nike schoenen dragen bij een Adidas T-shirt? Helaas bleef het bij mij bij een eenvoudige samengestelde H&M outfit!

9. Airco, airco, airco. Zomer wordt geassocieerd met airco’s. En dit niet enkel thuis of op kantoor, maar in elke ruimte! Best wel vervelend al je licht, zomers gekleed bent en opeens in een ruimte terecht komt waar het 17 graden is. Het vervelende vind ik dan ook dat alle winkels hun deuren openzetten voor de tocht, maar dan wel vollen bak hun airco laten draaien? Persoonlijk vind ik dat dit gerust een standje lager mag gezet worden! 

10. Het Australische accent. Misschien wel het belangrijkste dat een Aussie tot een Aussie maakt: zijn typische accent. Van g’day, brekkie en thongs, tot footies en kiwi’s. Hoe hard je het ook zal proberen, als buitenlander val je altijd door de mand J

https://www.youtube.com/watch?v=KpBYnL5fAXE&feature=youtu.be

Op deze enkele uitzonderingen na, kan ik wel zeggen dat Perth echt als een thuis aanvoelde. Perth heeft me verder persoonlijk ontwikkeld, in positieve zin. Ik voel mij nergens zo relaxt als in deze stad. Geen idee hoe dit kwam! Door de zon? Door de sportieve inslag in het leven? De vrolijkheid van de mensen? De rust van de rivier? De easygoing way of living? Het overaanbod aan buitenactiviteiten? De goede vriendschappen die er gemaakt werden?

Perth, je hebt een plaatsje in mijn hart gestolen en ik hoop je ooit terug te zien – dit meen ik echt!!! 

The Australian skill list

Dat het moeilijk is om naar Australië te migreren, is algemeen geweten. Maar hoe komt dit precies? Opdat niet iedereen zomaar naar Australië kan verhuizen, zijn er 2 manieren om een visum te krijgen waarmee je voor bepaalde duur in het land kan verblijven. De eerste is dat je een bedrijf vindt die in Australië gevestigd is en die je visum wilt betalen, het zogenoemde sponsorship. De beroepen die gesponsord worden zijn degene waar men in die bepaalde sector en regio tekorten heeft. Indien je deze verbinding aangaat moet je 2 jaar bij de werkgever blijven en is de vergunning 4 jaar geldig. Maar let wel: indien je niet langer voor het bedrijf wilt werken door een of andere reden, kan je je visum niet behouden. Hier moet je opnieuw op zoek gaan naar een bedrijf die het visum van jou wilt ‘overkopen’. Makkelijk is het dus niet!

Een andere optie is in aanmerking te komen voor een skill visum doordat je een beroep uitoefent van de Skilled Occupation List. Voor mij een nieuw begrip, had ik echt nog nooit van gehoord! Wat houdt een skill list precies in? In deze Australische beroepenlijst staan verschillende beroepen,  van accountant, dierenarts of verpleger tot leerkracht en timmerman. Dit zijn met andere woorden de knelpuntberoepen van Australië. Staat je beroep op deze lijst, dan kan je in aanmerking komen voor een Skilled visum nadat je genoeg punten scoort op een test. Hier scoor je punten voor je leeftijd, kwalificaties, werkervaring, kennis van de engelse taal, werkervaringen in Australië … Benieuwd welke beroepen er allemaal op die lijst staan? Klik op de volgende link : http://www.immi.gov.au/Work/Pages/skilled-occupations-lists/sol.aspx

Ohja, er is natuurlijk nog een derde manier: trouwen met een echte Australier en dan heb jein  no time de papieren die je nodig hebt om in Australie te wonen J

Exmouth - Karijini Juli 2014

Hi folks!

We pleiten schuldig, precies alsof we van de aardbol verdwenen waren! Sorry! Het voorbije jaar vloog in een snel tempo aan ons voorbij. Ons Australisch leventje zat vol met leuke activiteiten, drukke dagen op ’t werk (voor ons beiden),  het opbouwen van vriendschappen voor het leven en elke dag genieten van de mooie kans die ons werd gegeven om in Australië te wonen. Veel tijd om op de pc te bloggen was er dus niet … Maar je hebt nog iets van ons te goed!!!

In der tijd (augustus 2014) was ik aan onderstaande blog begonnen, dus hier beginnen we alvast mee om onze schade in te halen! :)

…

Tijdens de grote vakantie knepen wij er enkele weken tussenuit naar het Noordwesten van Australië, en de trip was onwaarschijnlijk mooi!!

Klaar voor een mini reisverslagje?

Daar we in WA (Western Australia) wonen en we op z’n minst dat deel van het land wouden gezien hebben, kozen we als volgende bestemming Exmouth , dat net op het puntje van een schiereiland en vlakbij Ningaloo Reef ligt. Dit is op 2 uurtjes vliegen van Perth. Exmouth stelt op zich niet veel meer voor dan een zeer klein dorpje in the middle of nowhere met 1 mini luchthaven, 4 restaurants en een kleine lokale supermarkt (dat het de enige is, daar waren de prijzen ook aan te merken). Om de kosten wat te drukken, hebben we 10 dagen lang gekampeerd. Oké, dan wel geen luxe, maar wel in slaap vallen met het geluid van de golven, met uitzicht op een sterrenhemel die we zelden gezien hadden en het gevoel dat een dingo ons ‘s nachts stiekem aan het besluipen was. De eerste dagen stonden vooral wandelen en snorkelen op het programma (onvoorstelbaar helderblauw water in het Ningaloo Reef inclusief kleurrijke visjes en zotte witte kilometers ongerepte stranden), maar ook een duik met de whaleshark (= walvishaai)! 

Exmouth kent heel wat toerisme doordat het een van de weinige plaatsen is in de wereld waar mensen kunnen zwemmen met de whalesharks. Dit zijn de grootste (maar gelukkig niet de gevaarlijke) vissen ter wereld die hier ieder jaar stipt op hetzelfde moment langs komen zwemmen. Toch wel een van de spannendste momenten in mijn leven… Daar lig je dan te dobberen op een bootje in open zee wetende dat een walvis van 8-10 meter lang recht op je boot afkomt en je binnen enkele seconden in het water wordt gedropt met dit visje. Eens in het water, zie je niet meteen waar hij is en ook niet wat er nog allemaal rondom je heen zwemt door het troebele water.  Maar plots zie je dan dat zotte beest voor je neus – what a feeling :). Het is een van de spannendste dingen die ik tot nog toe gedaan heb in mijn leven, dus toch wel een beetje fier!

Omdat deze reis begin juli was, zat PJ constant te zenuwpezen over het WK voetbal. Enkel het povere internet gaf hem af en toe de gelegenheid een blik te werpen op de uitslagen van de vorige dag. En dat deed pijn!!!! J  Maar aangezien de Belgen door de groepsfase waren geraakt, moest en zou hij de Belgen zien spelen. Het uur verschil speelde niet echt in ons voordeel waardoor we om 3 uur ’s morgens een TV of deftig internet moesten zien te vinden (want alle barretjes waren op dat tijdstip dicht). Dit laatste was niet echt een optie op de camping, dus hebben we dan maar een kabine gehuurd voor 1 nachtje. De kabine was nog lager dan mijn verwachtingen (en die waren echt al zo laag); een oud vervallen huisje met een stinkie geur alsof die al jaren niet meer bewoond was…. Maarrrrrr de 180 dollar was zijn geld waard: er stond een TV in en die zond de wedstrijd uit, het enige wat telde die avond! Volle euforie in de vroege uurtjes omdat ze door mochten naar de volgende ronde, maar de grote vraag was wel of we de volgende match konden bekijken: meer afgelegen konden we echt niet zitten de volgende dagen J. En dat het deze keer tegen Argentinië was, maakte het nog mooier voor ons…

Na een korte nacht, vertrokken we naar een andere toeristische trekpleister bereikbaar vanuit Exmouth: het Karijini National Park. En deze mag er zeker zijn! Bizar dat dit niet echt wordt gezien als een must see in Australië. Des te beter voor ons: een prachtig wonder dat nog niet lijdt onder de toeristische boom! Maar wat wel aanwezig was, waren de vele mijnwerkers. De Pilbara is namelijk DE BRON voor ijzererts en alles is hierop afgestemd. Overal zie je zware 4x4s, mannetjes in fluogele vesten en zwaar geladen vrachtwagens de sites op en af rijden non-stop, 24/24. Wist je dat een wiel van zo’n truc een diameter heeft van 3 meter? Dat de gemiddelde mens hier 450.000 dollar per jaar verdient? Dat het er in de zomer 50 graden wordt? En dat men ‘s nachts spelletjes speelt over de walkie talkie zodat niemand in slaap dondert? Dat het gebied van Karijini National park en Newman het rijkste gebied in de wereld is? Er zit zo’n 55 - 65% ijzer erts in de bergen en ondergronds!

Na een lange rit vanuit Exmouth (9 uurtjes door niemandsland en de laatste kilometers op niet-geasfalteerde wegen, SPANNEND) kwamen we aan bij Dales Gorge, de echte outback. Hier heeft men een camp ground gecreëerd midden in de natuur, zonder enige faciliteiten en voorzieningen (correctie, op enkele wcpotten na). De zonsondergangen hier zijn magnifiek. ’s Avonds wel snel de lakens in, want zodra de zon niet meer schijnt daalde het kwik tot 3 graden! Dat hebben we toch een beetje onderschat en serieus gebibberd ’s nachts.

                            

Karijini wordt getypeert met prachtige ‘gorges’/kloven die stuk voor stuk zijn eigen pracht heeft. Zo’n gorge klim je telkens naar beneden tot aan de bedding en dan loop je langs het water door de kloof. Een gorge is vaak 100 meter diep. Het was behoorlijk avontuurlijk doordat je je vaak begeeft op losse stenen, af en toe je schoenen moest uittrekken om door een riviertje te stappen en klautert langs de wanden met amper iets om je vast te houden. In de bedding vind je kleine watervalletjes, een regenwoudachtige begroeiing en helder blauw-groene meren. Qua weer hadden we het echt wel getroffen: geen wolkje aan de lucht en ideale temperaturen om een ganse dag te wandelen. Prachtig om het contrast te zien van de helderblauwe hemel tegenover de rode steen van de gorge. De muren van deze kloven bestaan uit op elkaar gehoopte stenen laagjes, deze rotspartijen zijn wel 900 miljoen jaar oud. Door de vele verschuivingen lopen die telkens anders en dit maakt het schouwspel helemaal af!
                       

                           


   

Na wat verschuivingen in het programma-en dit allemaal voor de voetbal- kampeerden we onze laatste avond in Tom Price in plaats van in het National Park in de hoop daar een café of internet te vinden om het WK te kunnen zien. Nadat we 3 dagen over de niet-geasfalteerde wegen gereden hadden, waren we er net op het einde toch aan voor de moeite. Een platte band. De reserveband was niet gemaakt om helemaal terug naar Exmouth te rijden, dus moesten we de kapotte nog zien te herstellen voor we aan die trip begonnen. Enig probleem is dat het zaterdag was en alles in Tom Price dicht was. Na wat rondlopen en om hulp smeken – letterlijk smeken, want anders zouden we onze vluchten missen als we maandag pas geholpen zouden worden-, hadden we dan toch een bandencentrale gevonden die ons wou helpen. 

                          

Eerste probleem opgelost, volgende kwestie van de dag: een plaats vinden om DE match te bekijken. Er was wel paniek: er was geen enkele café of andere plaatse open op zaterdag na 24h00 (mijnwerkersregels tegen dronkenlui die de stad zouden vernielen). Deze keer was het dus echt geen evidentie!! Maar zoals we zijn: we vonden een oplossing J Op de parking net voor het politiecenter was er draadloos internet en konden we de match live streamen op onze iPad. Vroeg het bedje in, om 24h00 opgestaan, de auto in naar het politiekantoor, zorgen dat we niet gezien werden door af en toe onder te duiken wanneer een patrouillewagen passeerde en de Belgen jammer genoeg zien verliezen…

                          

De volgende morgen was het opnieuw de rit van 9h terug naar Exmouth, waar we nog 1 dag konden uitrusten en snorkelen aan het helderblauwe water van Ningaloo Reef.

                         

Na ons Pilbara avontuur waren we stilletjes aan getransformeerd tot rode wezentjes. Wasmogelijkheden waren er in beperkte mate, maar zodra je ging stappen zat de rode aarde weer overal. Ook waren we best fier dat we geen enkele kangoeroe gepast hebben met onze auto. Het klinkt misschien raar, maar de weg lag bezaaid met dode kangoeroes. Het was dan ook van de verzekering afgeraden om te rijden tijdens ‘dask’ (schemerlicht) en ’s nachts. Op dit tijdstip komen de kangoeroes namelijk tot leven en worden aangetrokken door het licht van de auto, met alle gevolgen. Na 10 dagen in het Noorden van Australië besef je dan toch nog maar eens wat een fantastisch land dit wel niet is! Dus lieve mensen, je hoort mij : Als je naar Australië gaat, passeer zeker langs het National Park of Karijini!!