Weekendje rond Nieuwjaar

Het is alweer een hele poos geleden dat we nog eens iets geschreven hebben op onze blog. Maar wees gerust, we zijn jullie niet vergeten.

Onze laatste post ging over Kerstdag en het weekendje naar Uruguay. Na dit ontspanweekendje in het ‘buitenland’ volgde een korte werkweek. Opnieuw moest ik maar werken tot donderdagmiddag. Omdat een ganse namiddag natuurlijk lang is om je ‘klaar te maken’ voor oudejaarsavond, maakten we er gebruik van om nog eens te plonzen in ons zwembad en er een goed dutje te doen om ’s avonds niet te vlug te moeten opgeven (en het heeft geholpen;)). Rond een uur of 19 spraken we af bij een collega voor een eerste aperitiefje. Het was de eerste keer dat we een (zelfgemaakte) margarita proefden en het smaakte ons wel. Nadat de zon onder gegaan was (hier ook in de zomer rond 20u), vertrokken we met z’n allen (al de expats van DeNul) naar een bar-restaurant de Dudui. Deze bar is vrij nieuw in Buenos Aires en het wordt uitgebaat door Nederlanders (vandaar ook dudui -> typisch Nederlandse uitdrukking voor byebye). Bijgevolg zat gans de tent vol met onze Noorderburen. Dit was wel plezant want zo moest je niet zo hard je best doen om gesprekken aaneen te knopen en nieuwe mensen te leren kennen. Dat is nu net meestal het probleem bij de meeste Argentijnen, die haken meestal al af nadat je geprobeerd hebt je eerste stuntelige woorden Spaans uit te spreken.
Na een lekkere aperitief op het dakterras en een smakelijke maaltijd was het rond 23u30 tijd om de stoelen en tafels langs de kant te zetten en de volumeknop een tandje hoger te draaien. De beentjes kwamen gezapig in beweging en rond de klok van twaalf riep iedereen: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 … Gelukkig Nieuwjaar (en enkele enkelingen: Feliz Año Nuevo).

Na de gebruikelijke piepers en gelukwensen volgde de champagne en het verder tetteren en dansen. Tussen al de Nederlanders zaten ook een paar mensen die Annelies al goed kende van op de Nederlandse school. Na wat beter te hebben kennisgemaakt met hen en hun vrienden, besloten we om eens van feestplaats te veranderen. Dat was achteraf gezien niet zo’n goed idee. Na een halfuurtje stappen kwamen we in de straat met al de clubs, maar daar stond voor iedere club een massale rij mensen te wachten. Na tevergeefse pogingen te ondernomen te hebben om stiekem een reden te vinden om eerder binnen te kunnen, besloten we om toch maar terug naar Dudui te gaan. Daar troffen we de collega’s aan die net op het punt stonden om hun grenzen te verleggen naar Puerto Madero (de wijk waar we wonen). De leukste club in Puerto Madero vroeg naar onze mening veel te veel geld om nog op zo’n uur binnen te geraken (om 5 uur ’s morgens werd 100 peso ingang gevraagd). Richting huiswaarts zijn we nog even blijven plakken in een soort openluchtdisco, maar na een tijdje gaven we toch prioriteit aan ons bedje. Onze eerste Nieuwjaarsavond in het buitenland was meer dan geslaagd!

Zoals gewoonlijk blijkt de eerste dag van het nieuwe jaar altijd wat zwaarder te zijn dan alle andere dagen. Zelfs na een lange slaapbeurt bleek de energie toch ver te zoeken mede door het late uitgaan de avond ervoor. Dus werd het een lazy filmpjesnamiddag en werden via skype de gelukwensen over gebracht naar het thuisfront. Naar de avond toe hadden we toch wat zin in frisse lucht en zijn we nog wat gaan slenteren langs de Costanera. Costanera is de grens tussen de villa’s (sloppenwijken) en Puerto Madero. Annelies is gek op deze plek! Daar was een soort openlucht dansfeest aan de gang. Er stond gewoon een manneke met een micro, cdspeler en wat boxen muziek te draaien. Alle soorten mensen stonden daar op de eerste dag van het nieuwe jaar te dansen en te genieten van de leuke sfeer. Dit gaf echt wel het zuiderse gevoel. Vandaag startte ook Dakar ‘Argentina-Chili’. We zijn niet naar de start geweest, maar hebben wel hier en daar op tv gevolgd. Autorally’s zijn echter niet echt ons ding. Alhoewel we het leuk vonden dat er 9 volgjeeps van Dakar in onze garage stonden. We hebben er zelfs in enen van binnen mogen kijken, spectaculair! Mijn autootje leek er zo klein naast.


Zaterdag 2/01 moest ik normaal maar een halve dag werken, maar deze keer moest mijn schip bunkeren (fuel laden aan een kade + reparaties uitvoeren). Ik moest dus een groot deel van de zaterdag aan boord van mijn schip zijn. Gelukkig lag die in Buenos Aires, maar het was toch pas 18u als ik thuis was. We zijn dan meteen vertrokken naar Plaza Serrano in Palermo om er wat te kuieren en te genieten van de marktjes. Daar zijn we Chris en Janneke tegen het lijf gelopen (2 vrienden die we hebben leren kennen op oudejaar) en hebben we met hen gezellig een terrasje gedaan. Daarbij volgde het idee om hen uit te nodigen om de zondag bij ons te komen zwemmen. Die vonden dat natuurlijk super en hapten meteen toe op het voorstel. De zondag werd bijgevolg opnieuw lazy aan het zwembad en genieten van de brandende zon. ’s Avonds hebben we samen spaghetti gekookt. Het was de eerste keer dat we dat hier kookten, maar dankzij de gehaktkruiden (vanuit België) viel alles super in de smaak. Nadien hebben we nog rustig wat nagepraat op ons terrasje. Het was de ideale afsluiter van het tweede geslaagde verlengde weekend.

BELG(ieknar)EN IN HET BUITENLAND : Pieterjan Deleersnyder

We staan in de beroemdste krant van het land: Het Belgieknaarke. Voor de mensen die jammergenoeg niet op den Belgiek wonen, hebben we hieronder het artikeltje gepost. Als je een origineel exemplaar wil bemachtigen, zal je je naar den Belgiek moeten begeven. Ik denk wel dat ze gewoon in de bakkerij en in het tankstation te verkrijgen zijn. Ofwel klop je op iedere deur in de wijk en vraag je of je hun krantje mag hebben ...



We trokken deze keer naar Zuid-Amerika. Om budgettaire redenen moeten wij dat weliswaar nog via het internet doen, maar we hadden toch een boeiend gesprek met Pieterjan Deleersnyder uit de Olekenbosstraat 65.

Hoe komt iemand voor zijn job in Argentinië terecht ? Een bewuste keuze voor Zuid-Amerika, of gewoon toeval ?
De keuze voor het buitenland heb ik zelf gemaakt. Solliciteren bij baggerbedrijf Jan De Nul leek mij een interessante uitdaging. Die zijn onder meer bekend van de palmboomeilanden in Dubai. Waar ik echter aan de slag zou kunnen, zou door het hoofdkantoor in Aalst bepaald worden.

En dan wordt het Buenos Aires in Argentinië. Hoe reageren ouders, vriendin, de moaten daarop ?De keuze voor het buitenland heb ik pas gemaakt na samenspraak met mijn vriendin, Annelies Vercruysse. En bij Jan De Nul kun je ‘op gehuwde basis’ naar het buitenland. Dat wil zeggen dat je samen met je vrouw of vaste vriendin een termijn moet lopen. En die ervaring wilden we aangaan. Mijn ouders schrokken wel even. Je ziet niet graag zoon of dochter voor lange tijd vertrekken, maar ze staan er wel achter. En met internet (mails) en skype (live videogesprek) horen en ‘zien’ we mekaar wel vaak. Mijn vrienden waren één voor één enthousiast. Enkelen beloofden zelfs om eens af te komen. De meeste zien het wel als een ‘reis’, maar het is ook hard werken. Alleen is het niet in België.

Had jij baggeren geleerd ? Of was dat een verrassing tot je daar was ?
In mijn studies burgerlijk ingenieur bouwkunde stak dit inderdaad niet. Maar vooraleer je naar buitenland wordt gestuurd, kreeg ik eerst 6 weken opleiding in Aalst. Na een examen mag je vertrekken om de theorie in praktijk te gaan omzetten.

Hoe verloopt de communicatie met de collega’s ? Taalbarrières ? Zuidamerikaans temperament tegen Deerlyckse cool ?De hoofdfuncties (op kantoor en op het schip) worden uitgevoerd door Belgen of Nederlanders, dus die communicatie verloopt vlot. Voorts is de bemanning een smeltkroes van culturen: de helft van de bemanning is Argentijns, de andere helft zijn Belgen, Hollanders, Kroaten en ook enkele Filipijnen of Mexicanen.

De voertaal is Engels maar een mondje Spaans is handig. We krijgen hier dan ook 2 keer per week les om die taal machtig te worden. Over het Argentijns temperament vertel ik wel eens als ik terug ben. Eén ding kan ik je wel al meedelen en dat is dat je hier vooral veel geduld moet hebben met alles.

We kennen het van voetballers die een transfer lukten : Piet Verschelde van Harelbeke naar Nice, en andere Vermaelens. Een mooie flat maar veel uithuizig. Hoe breng jij dan je dagen door, Annelies ?
Pieterjan (PJ voor de vrienden) zou 12 uren moeten werken, 6 dagen op 7. Dat schrok me het meeste af, maar gelukkig heb ik mij hier nog geen seconde verveeld. De grootstad biedt veel opportuniteiten. Ik breng vaak een bezoekje aan de ‘Belgische vrouwen’, Binnen enkele weken hoop ik aan de slag te gaan als vrijwilligster bij L.I.F.E. Argentina (een organisatie die aan kinderen in de sloppenwijken een zo’n goed mogelijk leven probeert te bieden). Ik heb me ook ingeschreven om te leren tennissen.

Is Argentinië mooi ? Vriendelijk volk, die Argentijnen, of ?Voorlopig moeten we ons beperkten tot de hoofdstad, er komt maar geen eind aan de prachtige plekjes. Voor als PJ eens een weekje verlof heeft, hebben we een lijstje binnenland uitgestippeld. De locals zijn hier zéér vriendelijk, alleen zijn ze totaal niet te vertrouwen als er geld mee gemoeid is. In taxi, supermarkt of restaurant proberen ze aan ‘die rijke toeristen’ steeds meer aan te rekenen. Eens we wat Spaans kunnen zal dit wel verbeteren. We houden hout vast want je hoort wel dagelijks verhalen van mensen die bestolen zijn. We zijn wel gehuisvest in één van de veiligste wijken. Gevaarlijke wijken vermijd je best. Peperdure dingen draag je best niet en zoals in elke grootstad houd je best je hand- of rugtas vóór je. Ik takes two to Tango en je bent met zijn tweeën.

Mogen we ons straks aan een zwoele demo opwarmen ?
Een veel gestelde vraag. Door een bevriend Belgisch koppel dat hier speciaal voor de tango is komen wonen, ben ik al vaak in contact gekomen met de tango, maar zelf zie ik mij niet zo’n sierlijke dans dansen. Ik geniet er eerder van om te kijken hoe twee mensen opgaan in zo’n prachtige dans!

Kunnen geïnteresseerde lezers uw wedervaren in Argentinië op één of andere site volgen ?
Ja hoor. Onze blog http://pieterjanenannelies.blogspot.com/ trachten we wekelijks van nieuwe verhalen en wat beeldmateriaal te voorzien, voor het thuisfront.

Daar gaan we beslist eens op surfen.
Is uw buitenlands avontuur van bepaalde of onbepaalde duur ? Hangt het vast aan een project ?Jan De Nul heeft hier een onderhoudsproject van de Rio Parana (700 km lang) die constant moet proper gehouden worden voor containerschepen. De meeste koppels blijven zo’n 3 jaar in B.A. en krijgen dan een andere locatie. Ik werk in termijnen van 5 maanden en 1 maand verlof (bestemming naar keuze, maar de eerste keren zal dit toch wel richting België zijn). Als alles dus goed verloopt, ben ik vanaf midden maart 2010 voor vier weken terug op den Belgiek.

Lukt het al om ons hier eens de groeten te doen in een mondje Argentijns ?Traemos saludos a toda nuestra familia y amigos en Bélgica y vemos vosotros de nuevo pronto.

Hasta la vista !

Bij het ter perse gaan is volgens hun blogspot Annelies al aan de slag bij LIFE als vrijwilligster in de sloppenwijken, voert PJ het baggerbevel over de James Ensor, is hij bedrijvig als zinker (dat is pijpleidingen op de bodem van de zee leggen) en maakt hij zich op voor een trip naar Uruguay. Wijzelf hopen dat hij het verder goed doet, dat hij spoedig vrijkaarten krijgt, en wij wie weet eens als BIP’s (Belgieks Important Persons) geïnviteerd worden voor een verslag ‘op locatie’.

Weekendje Uruguay

Aangezien we als ‘toeristen’ in BsAs verblijven, hebben we een visum voor een beperkt aantal dagen. In Argentinië is je visum gedurende drie maand geldig. Je hebt slechts opnieuw recht op een geldig visum als je het land verlaat en dan opnieuw binnenkomt. Ondertussen zitten we hier al bijna drie maand en moesten we ons visum opnieuw geldig maken! Daarom trokken we er een weekendje op uit naar Uruguay. Met de boot ben je in een uurtje aan de andere kant van Rio de la Plata (zee voor tussen BsAs en Uruguay). Zaterdag was het echt superslecht weer en zagen we er eigenlijk een beetje tegenop. Wat gingen wij twee volle dagen doen in Colonia in zo’n saai weer? Maar eenmaal aangemeerd in Colonia, was het gestopt met regenen, chance! We wandelden te voet naar onze hostel, regelden onze kamer en gingen naar het centrum voor een lunch. Daarna wat rondgewandeld in Colonia zelf en na drie uurtjes hadden we het echt allemaal gezien. Daarom besloten we om een scooterke te gaan reserveren voor de volgende dag. Nadat dit geregeld was, zijn we ons gaan opfrissen in onze hostel, klapke gedaan met de andere reizigers en een gezellig restaurantje gaan opzoeken langs de zee. Voor mij was het de eerste keer dat ik kon genieten van zo’n prachtige zonsondergang.

’s Avonds waren er op het centrale plein allemaal livebands (zo trekken de restaurantjes mensen naar hun tafel) waarvan we van op het grasperkje wat mee van genoten hebben. De nacht was minder leuk… Isolatie kennen ze hier totaal niet, en bovenop sliepen we dan nog eens aan de straatkant die blijkbaar bestond uit allemaal bars voor jonge gasten. ’s Morgens was het helemaal uitgeklaard en waren we helemaal klaar voor onze supertocht! Het was helemaal niet gevaarlijk om in Colonia rond te rijden met een scooter (in tegenstelling tot BsAs, als ge dit overleeft chapeau!) want mensen verplaatsen zich er voort met een brommer, niet met een auto.

We hebben wat langs de kustlijn gereden, maar die was iets korter dan gedacht. Daarom trokken we landinwaarts en zoals PJ zegt ‘Ik heb hier echt een che guevara- gevoel’. (Zo die beelden dat hij op zijn brommerke zit rond te rijden ten midden ten velde, geen spoor van leven, muisstil).

Na een half uurtje rijden botsten we op een strandje in de middle of nowhere! Slechts tien mensen, totaal niet toeristisch en wij hebben eigenlijk niets liever! We hebben in een ‘kot’ (vier witte platen met een dikke vieze meneer in en ook véél vliegen) iets gekocht om te drinken (we hadden ook wel honger, maar dat vlees lag daar zo in de zon te bakken en die microgolf zag er niet uit) en hebben wat gezond op het strand. Mmmmmmm, het vakantiegevoel kwam onmiddellijk boven!

Het hongerprobleem was wel niet opgelost, dus zijn we terug naar het centrum gereden voor de lunch en erna eens de andere kant op gegaan. Opnieuw botsten we op een leuk strandje met niet te veel toeristen. Het was eerder het strand van de locals. Jongeren kwamen er om te voetballen, families kwamen er samen om te eten, typische meisjes-meisjes om te zonnen… Daar een TP’tje gedaan (=tactisch pitje) en voor we het wisten was het bijna tijd om in te checken in de haven om naar 'huis' te gaan. Toen we in ons appartementje aankwamen, was de schade van de dag meer dan duidelijk zichtbaar. We waren allebei wel een klein kreeftje. Op een brommertje in de volle zon en in de wind voelden we niet dat de zon hier heel hevig kon branden. Maar zoals men zegt, wat nu verbrand en rood was, zou binnen een paar dagen een bruin kleurtje opleveren, dus vonden we het allebei niet zo erg.