Aangezien we als ‘toeristen’ in BsAs verblijven, hebben we een visum voor een beperkt aantal dagen. In Argentinië is je visum gedurende drie maand geldig. Je hebt slechts opnieuw recht op een geldig visum als je het land verlaat en dan opnieuw binnenkomt. Ondertussen zitten we hier al bijna drie maand en moesten we ons visum opnieuw geldig maken! Daarom trokken we er een weekendje op uit naar Uruguay. Met de boot ben je in een uurtje aan de andere kant van Rio de la Plata (zee voor tussen BsAs en Uruguay). Zaterdag was het echt superslecht weer en zagen we er eigenlijk een beetje tegenop. Wat gingen wij twee volle dagen doen in Colonia in zo’n saai weer? Maar eenmaal aangemeerd in Colonia, was het gestopt met regenen, chance! We wandelden te voet naar onze hostel, regelden onze kamer en gingen naar het centrum voor een lunch. Daarna wat rondgewandeld in Colonia zelf en na drie uurtjes hadden we het echt allemaal gezien. Daarom besloten we om een scooterke te gaan reserveren voor de volgende dag. Nadat dit geregeld was, zijn we ons gaan opfrissen in onze hostel, klapke gedaan met de andere reizigers en een gezellig restaurantje gaan opzoeken langs de zee. Voor mij was het de eerste keer dat ik kon genieten van zo’n prachtige zonsondergang.
’s Avonds waren er op het centrale plein allemaal livebands (zo trekken de restaurantjes mensen naar hun tafel) waarvan we van op het grasperkje wat mee van genoten hebben. De nacht was minder leuk… Isolatie kennen ze hier totaal niet, en bovenop sliepen we dan nog eens aan de straatkant die blijkbaar bestond uit allemaal bars voor jonge gasten. ’s Morgens was het helemaal uitgeklaard en waren we helemaal klaar voor onze supertocht! Het was helemaal niet gevaarlijk om in Colonia rond te rijden met een scooter (in tegenstelling tot BsAs, als ge dit overleeft chapeau!) want mensen verplaatsen zich er voort met een brommer, niet met een auto.
We hebben wat langs de kustlijn gereden, maar die was iets korter dan gedacht. Daarom trokken we landinwaarts en zoals PJ zegt ‘Ik heb hier echt een che guevara- gevoel’. (Zo die beelden dat hij op zijn brommerke zit rond te rijden ten midden ten velde, geen spoor van leven, muisstil).
Na een half uurtje rijden botsten we op een strandje in de middle of nowhere! Slechts tien mensen, totaal niet toeristisch en wij hebben eigenlijk niets liever! We hebben in een ‘kot’ (vier witte platen met een dikke vieze meneer in en ook véél vliegen) iets gekocht om te drinken (we hadden ook wel honger, maar dat vlees lag daar zo in de zon te bakken en die microgolf zag er niet uit) en hebben wat gezond op het strand. Mmmmmmm, het vakantiegevoel kwam onmiddellijk boven!
Het hongerprobleem was wel niet opgelost, dus zijn we terug naar het centrum gereden voor de lunch en erna eens de andere kant op gegaan. Opnieuw botsten we op een leuk strandje met niet te veel toeristen. Het was eerder het strand van de locals. Jongeren kwamen er om te voetballen, families kwamen er samen om te eten, typische meisjes-meisjes om te zonnen… Daar een TP’tje gedaan (=tactisch pitje) en voor we het wisten was het bijna tijd om in te checken in de haven om naar 'huis' te gaan. Toen we in ons appartementje aankwamen, was de schade van de dag meer dan duidelijk zichtbaar. We waren allebei wel een klein kreeftje. Op een brommertje in de volle zon en in de wind voelden we niet dat de zon hier heel hevig kon branden. Maar zoals men zegt, wat nu verbrand en rood was, zou binnen een paar dagen een bruin kleurtje opleveren, dus vonden we het allebei niet zo erg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten