Hoe zitten Argentijnen in elkaar?

Na een jaar en 2 maand in Buenos Aires, kunnen we al mooi beschrijven wat een Argentijn typeert. Grappig, maar waar!

• Argentijnse mannen zijn heel hoffelijk als het op vrouwen aankomt: laten je altijd voor op de bus, drukken op het knopje voor je n de lift, onlangs hield de politie zelfs het verkeer tegen voor mij! Dat was dan wel behoorlijk gênant om de straat over te steken, je wordt behoorlijk geviseerd! :)
• Voor Argentijnen zijn zwangere vrouwen heilig. Vaak wordt op straat spontaan gevraagd of ze ergens mee geholpen kunnen worden en in het openbaar vervoer is het de regel dat je je zitplaats moet afstaan aan een zwangere vrouw. Indien je dit niet doet, wordt je erop aangesproken.
• Argentijnse buschauffeurs zijn dikke egoïsten! Ze denken dat de straat van hen is, en houden dus met niets of niemand rekening. Zo snijden ze gewoon de pas af van andere auto’s of rijden ze niet minder snel als een voetganger op het zebrapad staat. Lopen is dan de boodschap!
• Argentijnen houden van reggaetonmuziek. In bijna elke club wordt dit vanaf een uur of 4 gedraaid en dan gaan die mannekes helemaal uit de bol! Benieuwd hoe dit klinkt? http://www.youtube.com/watch?v=t1waHAFFsfU (dit was vorige zomer DE hit) http://www.youtube.com/watch?v=whBcmlaSLJM (dit klinkt dezer dagen vaak in de radio!) Maar zoals je ziet : dezelfde beat komt altijd terug. Je moet je dus voorstellen dat die Argentijnen met gans hun lijf daarop aan het shaken zijn :)
• Argentijnen dubben alles! Zo zijn de Simpsons en Friends in het Spaans ingesproken. Bovendien heb ik ook al liedjes zoals van Robbie Williams in het spaans gehoord. Tuurlijk dat ze hier geen engels kunnen …
• In België gaan we goedkoop eten in het frietkot, hier gaan Argentijnen goedkoop en lekker eten in een ‘panchokot’. Als je daar gaat eten, moet je vooral niet denken aan de omstandigheden waarin het eten wordt klaargemaakt :)
• Een Argentijn eet gemiddeld 120 kilo vlees per jaar!
• Voor de Argentijnen wordt de kledij van de Zara als een merk aanschouwd.
• Argentijnen hebben geen manieren als het aankomt op gratis eten of drank. Bijvoorbeeld waren we in het begin als we hier waren op een receptie voor een opening van een tentoonstelling. Er waren allerlei lekkere hapjes, maar die kwamen nooit bij ons omdat de Argentijnen die al allemaal hadden opgegeten! Je kan het niet inbeelden … Ze stonden dus gewoon te wachten aan de deur van de keuken hé en als de obers daar dan waren het eten allemaal gulzig in hun mond steken … Ik denk soms dat er mensen zijn die zich speciaal opmaken om naar recepties te gaan om er dan gratis te eten en te drinken!
• Miljoenen Argentijnen hebben niets te eten, hoewel het land voedsel produceert voor 300 miljoen mensen (8 keer de eigen bevolking) ….
• Het is en blijft gevaarlijk een gevaarlijk land (op sommige plekken):Op sommige wegen worden de verkeerslichten niet gerespecteerd omdat het te gevaarlijk is om te stoppen, anders wordt je sowieso beroofd. Sommige villero's lopen rond met geweren en al mijn vrienden hier zijn minstens 1 maal beroofd in hun leven.
• Een Argentijnse ober verdient gemiddeld 10 peso (= 2 euro) per uur
• De Argentijnse kinderen moeten naar school als ze 6 zijn en mogen van school af als ze 14 zijn. Dan gaan ze net als wij verder op de middelbare school, de arme kinderen gaan vaak al werken.
• Argentijnen hebben een zeer grote haat tegenover de Engelsen, dit heeft te maken met de Falklandoorlog tegen de Engelsen. Ze gebruiken hier NOOIT het woord Falklands maar Islas Malvina. Dit ligt nogal gevoelig, dus onthoud dit als je ooit naar deze kanten trekt!
• Ook het onderwerp Brazilië mijd je best bij de Argentijnen …
• De vrouwen die hier geld hebben, zijn echte barbiepoppen! Ze zijn altijd mee met de nieuwe mode (hoe afschuwelijk die ook is, ik verwijs naar lompe klompen op een hoge hak afgewerkt met diamantjes -> wat een combinatie !!!), plastische chirurgie is hier volkomen normaal en ze dragen kilo’s schmink. Hun favoriete top 3 bestaat uit sporten, diëten en bruinen.
• Ondertussen heb ik al meer en meer ondervonden dat de scholingsgraad van de Argentijnen echt laag ligt. Ik heb al vaker een discussie gehad over het wisselgeld dat mij gegeven werd dat niet klopte. Neem nu bijvoorbeeld: het was 70 pesos ingang om naar het festival te gaan van San Antonio de Areco. Omdat ze geen briefjes meer van tien hadden en wel van 20 (ik had eerst 100 gegeven), gaf ik haar 110 pesos. Als we het rekensommetje maken krijg ik dan 40 peso terug! Wel, die vrouw geloofde mij niet. Ik heb het met mijn handen en voeten uitgelegd, herhaald en herhaald, heeft ze er een tweede man moeten bij roepen en tot slot gaf een derde man mij gelijk! Ik bedoel … als je niet weet dat je 40 peso moet terug geven van 110 om aan 70 te komen … En toeval of niet, op de nadien weide zat ik naast een vriendelijk Argentijns madammeke en zij was dus ook gans haar beklag aan het doen tegen mij over de scholingsgraad in Argentinië (toen ik zei dat ik van Europa was, aanbad ze mij :)) Ze vertelde in haar dorp (ook een of ander guachodorp) slechts een tiental mensen naar de stad trekken om te werken en al de rest achter blijft op de farms. Hier is het dan echt proberen te overleven. Oooh, klonk echt zielig als ze het vertelde. Bovendien heb ik ook eens gehoord dat ze leerlingen gewoon doorlaten naar het volgende jaar, ook als ze niet slagen!(Dit dan vooral in de sloppenwijken) Leerkrachten hebben geen courage om nog energie te steken in die leerlingen (hier vooral dan in de sloppenwijken) Sinds ik in het buitenland ben, besef ik echt hoe goed wij Belgen geschoold zijn. Ik zie dat niet alleen bij de Argentijnen, maar ook in mijn klas aan de UBA. Als er teksten gelezen moeten worden, moet ik die altijd voorlezen! De prof zit altijd maar te pochen met mij hoe goed ik kan lezen. Maar ook bij casussen merk ik hoe snel wij zijn! Bijvoorbeeld de oefening van gisteren. Je krijg een situatie (bv. Jij bent de oudste zus en je moet raad geven aan je jongere broer in imperatief). In 2minuten was ik klaar met de oefening en toen ik rondom mij keek, zat de helft van de klas nog niet aan de helft! Ook qua talenkennis staan wij een serieus sprongetje voor. Zo vinden mijn klasgenoten het ongelooflijk dat ik zowel Engels, Frans, Duits als Nederlands gehad heb op school en nu nog aan Spaans begin… Opnieuw een positief punt aan ons mini Belgenlandje!
• Argentijnen kennen geen discipline op uiteenlopende terreinen, zij zullen altijd pogingen doen om een ander te slim af te zijn -> zie volgende punt
• Als Argentijnen de kans krijgen de regels toe te passen zoals hun dat het best uitkomt, zullen ze die grijpen
• Als je als Argentijn vast bij een bedrijf werkt, dan kan je bijna niet ontslagen worden. Als ze toch ontslagen worden, klagen ze het ontslag aan en winnen ze zo goed als altijd. De vakbonden hebben hier heel veel macht. Voorbeeld van op het werk: een schipper ging niet akkoord met een technische superintendent en sloeg hem in het gezicht. Resultaat: schipper ontslaan. Schipper gaat niet akkoord met ontslag en vecht dit aan. Tot op heden (4 jaar later) loopt er nog steeds een zaak waarbij de schipper 300.000 pesos schadevergoeding eist voor zijn ontslag en het ziet er naar uit dat hij het gaat winnen. Slimme Argentijnen spelen dit voordeel dan ook uit. 2 jaar voor ze in pensioen gaan, doen ze over alles moeilijk en spelen ze de ambetanterik. Alles is teveel gevraagd, overuren doen ze niet meer … Dit alles omdat ze weten dat als ze ontslagen worden, ze meer zullen verdienen dan die 2 jaar dat ze nog kunnen of moeten werken.
• Argentijnen komen altijd overal te laat! Je weet al op voorhand als je om 22 uur afspreekt, dat er rond 23 uur nog steeds geen kat zal zijn …
• Het Argentijnse bestuur is corrupt. Als je een wet overtreedt en je word betrapt, kun je politieagenten vaak omkopen door wat pesos op tafel te gooien
• De Argentijnen hebben het recht om te staken en daarbijhorende gelijk welke weg of straat af te zetten. De politie moet hen beschermen en mag niet tussenkomen tot de staking gedaan is.
• Het arm-rijk contrast in Argentinië is zeer groot. De meerderheid leeft onder de armoedegrens. Zo zie je in de steden luxe villa's staan, terwijl de buurman in een huisje met een dak van golfplaten leeft en op de grond slaapt.
• Argentijnen eten voornamelijk vlees, vegetariër zijn in dit land is dan ook onmogelijk
• Op zondag is het vaak traditie dat er een asado ( = soort van Argentijnse bbq) wordt gehouden met de hele familie inclusief opa en oma
• In Argentinië is heel veel vals geld in de omloop, en dat valse geld word ook nog eens door de banken zelf gemaakt
• Argentijnen gaan uit rond 02:00 uur 's nachts en gaan naar huis rond 07:30 ’s ochtends
• Argentijnse studenten hebben meer dan drie maanden zomervakantie, dit komt waarschijnlijk omdat het gewoon te warm is in de zomer om naar school te gaan
• Wie auto wil rijden in Argentinië moet lef hebben. Bestuurders houden zich nooit aan de verkeersregels. Bovendien kunnen ze echt agressief zijn. Bijgevolg heeft Argentinië een van de hoogste percentages verkeersongevallen ter wereld.
• Het praktisch rijexamen voor de Argentijnen gebeurt op een afgelegen parcours, zonder andere bestuurders in de buurt. Als je geslaagd bent voor dat praktisch examen, dan mag je pas op de weg. Het is dus niet geheel onlogisch dat de meeste Argentijnen niet kunnen rijden in een stad met zoveel verkeer.

Zoals je ziet is het hier een heel chaotisch zootje in Buenos Aires, maar dat maakt het precies allemaal zo anders dan anders! Maar ondanks dit alles : Ooooh, wat houd ik van dit land :)

26/10/10 : Censo = Volkstelling

Vorige week vond in Argentinië een grootschalige volkstelling plaats. (In België vond de laatste in de jaren 70 plaats!) In totaal trokken meer dan 600.000 mensen langs huizen, hotels, ziekenhuizen, gevangenissen, sloppenwijken … in alle provincies van het ganse land. Maar de volkstelling was erg controversieel. Campagnes op sites en artikelen in de media hebben een sfeer van wantrouwen en angst veroorzaakt. Sommige Argentijnen vrezen ervoor dat criminelen zichzelf zullen voordoen als medewerkers om zo huizen binnen te dringen. De regering had echter beloofd dat er meer politie op straat zal zijn en dat de enquêteurs identiteitsbewijzen zullen dragen die niet te vervalsen zijn. Of hier nu al dan niet misbruik van gemaakt geweest is, is door mij niet geweten. Nergens toch iets van gezien of gelezen … Ik heb de tellers niet aan mijn deur laten komen. Ik ben mooi tot beneden geweest aan naast de security het lijstje ingevuld :) Een tweede hekelpunt is de vermenging van de overheid in de nationale statistieken. Voordien werd dit gedaan door een orgaan onafhankelijk van de overheid, maar sinds 2007 heeft de overheid dit overgenomen. Bijgevolg wordt de grote vraag gesteld of de zogezegd bekomen gegevens de echte feiten weerspiegelen. Zo vraag ik mij af (mensen, dit is een gedachte, ik weet niet of dit zo is!) of de overheid wel durft uitkomen over bijvoorbeeld de lage geschooldheidgraad en de slechte behuizing van haar bevolking. Het is algemeen geweten dat heel veel Argentijnen niet geschoold zijn, ik hoor dit Argentijnen zelf zeggen! Ik geloof dat de regering liever mooie statistieken naar de buitenwereld brengt. Dan vraag ik mij af: Heeft het wel veel zin om een volkstelling te doen in landen als Argentinië?

Op 26 oktober was alles, maar dan ook alles dicht. De stad lag plat op zijn gat :) Er werd gedreigd met serieuze sancties als je niet thuis zou zijn. Achteraf gezien is eigenlijk niets gebeurd met de mensen die niet thuis waren, dus weeral een teken dat de bekomen gegevens niet echt werkelijk zijn. Maar iedereen bleef dus thuis wachten tot de bel ging en genoot uiteindelijk van hun vrije dag. Bij mij ging de bel al om 8 uur ’s morgens, ik was van de eerste! De vragenlijst had 39 vragen en bestond uit twee delen, enerzijds materiële vragen/ in welke omstandigheden we leven (vragen zoals uit welk materiaal bestaat je plafond en je grond, heb je een computer en gebruik je die? …) , anderzijds persoonlijke vragen (Wat zijn je studies? Heb je al gewerkt dit jaar?... ). Dat eerste deel vond ik wel een beetje onnozel: de materiële samenstelling van het appartement is over gans de blok hetzelfde, maar telkens opnieuw overliepen die mannen elke vraag al wetende wat het antwoord gaat zijn. Kijk, dat zijn Argentijnen: zoveel mogelijk werken in korte tijd kennen ze hier niet! Omdat het een vrije dag was, heb ik in de namiddag met een paar vriendinnen afgesproken en hebben we er een heerlijke picknickdate gehouden! Tegen de avond kwam iedereen terug op straat en was de volkstelling gepasseerd …

En nog meer op woensdag 26/10 : overlijden van ex-president Nestor. WHAT A DAY !!!

Tussen de telling door werd het land opgeschrikt door het plotseling overlijden van Nestor Kirchner, ex- president (kwam in 2003 aan de macht) en mogelijk weer toekomstig president bij de verkiezingen van 2011, echtgenoot van de huidige Presidente Cristina Kirchner. Dit overlijden brengt heel wat speculaties met zich mee over het voortbestaan van de huidige democratie. Overal was dit te horen en te lezen, iedereen had het erover, het land stond in rep en roer! Men vreest er immers voor dat Cristina zonder de steun en de vele connecties van haar man Nestor het niet langer zal kunnen waarmaken. Zie het zo: Cristina was het gezicht naar de bevolking toe en Nestor was de man achter Cristina die alle politieke karweien op zich nam. Dezelfde dag, woensdagavond, zijn we naar Plaza de Mayo geweest en het was ONGELOOFLIJK! Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik eraan terugdenk … Overal zag je spandoeken, persoonlijke teksten, ballonnen, vlaggen, hoorde je de mensen liederen zingen, een hevig applaus … allemaal als laatste eer aan Nestor, maar nog meer steun aan Cristina (De stad had zelf affiches gedrukt : ‘Fuerza Cristina!’). De volgende dag stond een rij van een paar kilometer met mensen die kost wat kost een laatste groet willen brengen aan Nestor en hun steunbetuiging willen uiten aan Cristina. Toen we van de kookles kwamen om 23uur30 ‘s avonds stond die rij er nog altijd!!!!

Tot slot passeerde vrijdag de kist voor een laatste keer doorheen gans de stad. Ik kwam gek! Overal stonden dikke rijen mensen om nog een laatste glim van Nestor op te vangen. Ik kwam van mijn pilatesles en moest langs de andere kant van de mensenstrook zijn om naar huis te kunnen, maar ik mocht niet oversteken van de politie. Jah, daar stond ik dan gevangen in mijn eigen stad … Maar ook hier weer heb ik met grote ogen gekeken hoe mensen hierin kunnen opgaan: iedereen had bloemen mee om op de wagen te smijten als die passeerde, overal klonk applaus en gezong, mensen kropen op stellingen en gebouwen om toch een glimp op te vangen van de auto …

Tijdens de drie dagen van nationale rauw merkte je ook wel dat het overlijden van Nestor heel wat met zich meebrengt … De angst van het verleden is goed merkbaar. Niemand heeft het nog niet met de exacte woorden uitgesproken, maar alle mensen voelen dat we dicht staan bij een crisis … De laatste crisis was in 2001, de voorlaatste in 1991 en welk jaar staat ons te wachten? 2011, toevallig opnieuw tien jaar later! Je merkt ook een heel gespannen sfeertje binnen de bevolking: steeds zijn er frequenter betogingen (onlangs nog met een dode), het vlees is in een maand tijd met 20 procent opgeslaan, taxi’s zijn in een jaar tijd al 2 maal opgeslagen, … Iedereen is steeds bezig met dezelfde vragen: Wat staat het land te wachten? Waar gaan we naar toe? Een bijzondere dag was het!! Is het de aanzet tot……?

PUERTO MADRYN 22/10/10 – 25/10/10

Dit weekend gingen we er eventjes tussenuit en namen het vliegtuig richting Puerto Madryn. Een prachtige reis en de batterij weer opgeladen om er nog twee maanden tegenaan te gaan! (29 december tot 13 januari zijn we terug in België!)


In het begin van onze reis hadden we een beetje pech, onze vlucht had 2 uur vertraging en we kwamen dus pas heel laat aan in Puerto Madryn. Toen we aankwamen in het hostel, waren we omsingeld door 35 mannen: het was een voetbalgroep om er 3 dagen tornooien te spelen. Man, dat was balen! En tuurlijk op z’n Argentijns hé: met niemand rekening houden en doen waar je zelf zin in hebt! Wat betekent dit? Lekker luid babbelen tot 4 uur ‘s morgens (ook als je weet dat er mensen liggen te slapen), de toiletten en douches niet onderhouden, roken op alle plaatsen waar het niet mag … Maar kijk, dit is nu wat kan gebeuren als je een hostel boekt en we hebben er ons bij neergelegd. Het was te laat om nog een ander te zoeken en bovendien waren de meeste volzet. Zondag gingen ze naar huis, dus we konden niets anders doen dan aftellen … Twee nachten vreselijk geslapen, maar de laatste nacht dan wel 10 uur aan één stuk door :)

Zaterdagmorgen gingen we ons autootje oppikken en reden we naar Peninsula Valdes, dit is een schiereiland met een rijk dierenleven in het binnenland, maar vooral langs en op de kust. Het binnenland wordt bewoond door guanaco's, nandoes, gordeldiertjes, vossen, etc. Langs de stranden leven grote kolonies zeeleeuwen en zeeolifanten. De zeeën rond het schiereiland vormen het paargebied voor walvissen en orka’s. Al gauw werd ons duidelijk dat de weg berijden geen makkelijke zaak was: de weg bestond uit allemaal kleine steentjes en zand en dan heb je ook nog eens de windslagen van 100km/h, maar onze PJ heeft dat zeer goed gedaan! Het landschap was ook iets nieuws voor ons: het is behoorlijk vlak en droog en kilometers ver valt niets ander te bespeuren dan natuur. Het typische beeld van Patagonië. We dachten ook dat er een constante passage ging zijn van toeristen, maar was dus niet zo. Als we in een uurtje tijd 5 tegenliggers tegenkwamen, was dit veel! De trekpleister van Puerto Madryn is puerto Piramides, een baai waar behoorlijk veel walvissen (soort zuidkapers) zitten. Zuidkapers behoren tot de meest "speelse" walvissen ter wereld. Deze kolossen springen, zwaaien met hun staart enz. Kortom walvissen waar je veel van ziet en hoort. In juli komen de eerste walvissen bij Peninsula Valdes aan. Van augustus tot oktober worden hier de jongen geboren. In deze periode worden dan ook de grootste aantallen (ca. 350 dieren) waargenomen. Vanaf eind november vertrekken de dieren weer richting koudere wateren rond Antarctica naar de voedselrijke gebieden. In deze baai kon je met een bootje tot bij de walvissen gaan. Omdat het weer mee zat, besloten we dit als eerste te doen! Dit was een prachtige ervaring! Je bootje omsingeld door verschillende walvissen …

Ook fascinerend om te zien hoe de moeder zorgdraagt voor haar baby (komen altijd in paren voor) en hoe de vogels telkens proberen hun huid te pikken als een walvis boven komt. Daarna hebben we gepicknickt met zicht op de baai en doorgereden naar Punta Delgado om er zeehonden, zeeleeuwen en zeeolifanten te zien. Wij stonden bovenaan het klif en op het strand lagen honderden dieren hun middagdutje te doen!

’s Avonds teruggekeerd naar het centrum van Puerto Madryn en heerlijk gaan eten in een klein gezellig Mexicaans restaurantje. Het niet te laat gemaakt, want zondag weer vroeg op!

Zondagmorgen gingen we eerst naar de baai van Puerto Madryn om er walvissen te bekijken. Op het strand zelf was het een triestige bedoening, maar we zagen er heel veel in de diepe zee. Dus besloten we wat in de duinen rond te rijden (op een pad weliswaar!) en te zien hoe dicht we konden komen. Voor mij was dit een van de hoogtepunten van onze reis: na een fikse wandeling door de duinen kwamen we op een uitstekend punt terecht van een klif waar er verschillende walvissen zaten. Daar hebben we ons een goed uurtje gesetteld in het zonnetje en er walvissen zitten bestuderen in de middle of nowhere, zalig!

Erna hadden we een lange reis voor de boeg, namelijk 400 kilometer richting Punta Tombo! Punta Tombo is de op één na grootste pinguïnkolonie in de wereld (men zegt dat er zo’n miljoen pinguïns zijn), de grootste kolonie bevindt zich echter op Antarctica. Voor de kenners, het gaat hier om Magelhaese Pinguïns! Tussen september en november komen er een groot aantal pinguïns hun eieren leggen en daarna hun jongen grootbrengen. Overal waren dus nestjes te zien met 2 eieren (dat viel ons op, ik weet nu niet of je dit mag veralgemenen…) De ‘ouders’ beschermen de eieren tegen vogels en andere roofdieren. Meestal zat één ouder op het nest, en was de andere een wandelingske aan het doen naar de zee om er voedsel te vinden. Die lopen daar dus gewoon tussen jou hé, heel grappig! Ik dacht dat die bang zouden zijn of zelfs agressief, maar dat was niet zo! Mens, pinguïn of lama, in Punta Tombo is iedereen gelijk :)

Aangezien we de voorbije dagen ettelijke kilometers hadden gedaan (zowel te voet als met de auto) besloten we het onze laatste dag wat rustig aan te doen … Omdat we zo verkocht waren van het uitzicht op dat punt van de vorige dag, gingen we er weer heen en opnieuw met succes! Erna zijn we naar Punta Loma gereden. Daar waren opnieuw zeehondjes en zeeleeuwen, maar op een dichtere afstand dan de vorige keer. In de morgen was het er vloed en dus heel wat diertjes waren op tocht op zoek naar voedsel in de zee. In de namiddag zijn we teruggeweest, want dan waren er meer dieren op het strand, omdat het eb was. Wat ik heb onthouden? Dat die beesten immens veel lawaai maken en stinken! Zie het kleur van het water, niet voor niets zo vuil groen :)

Toen we daar weggingen was het rond 15u30 en we hadden de auto tot 17u30 gehuurd, dus keerden we nogmaals terug naar ons favoriete plaatsje aan het strand en de kliffen. Het was nu laag water en we dachten dus niet veel walvissen meer te zien, maar tot onze grote verbazing kwam er plots eentje super dicht bij de kustlijn zwemmen. Echt spectaculair om te zien. Je kon er echt naar toe zwemmen als je wou (maar was beetje koud daarvoor).

We volgden hem nog op zijn weg langs de kust en daarna zwaaiden we de baai uit en keerden we terug naar de luchthaven om terug naar ons huisje in Buenos Aires te vertrekken. Het was dus een relaxt 3-daags fauna en flora weekendje geworden. (voor meer foto's: klik hiernaast op de album 'Puerto Madryn')

Een wereld van verschil

Argentinië, of laten we zeggen Zuid-Amerika op zich, heeft de laatste jaren een serieuze inhaalbeweging gemaakt, maar helemaal op hetzelfde niveau als Europa staan ze nog altijd niet. Dat blijkt uit volgende verhalen …

Een Nederlandse meisje dat ik hier ken, Nadine, deelt een appartement met een Argentijnse jongen. Die jongen heeft enkele weken terug hun appartement aangeboden als tijdelijke slaapplaats voor een vriend, een Peruaan. Een vriend laat je immers nooit op straat staan denk je toch… Wel, nu denk ik toch tweemaal na! Op een avond kwam Nadine thuis van haar werk, en was die Peruaan nogal beschonken. Hij was behoorlijk lastig en de Argentijnse huisgenoot was nog niet thuis, waardoor ze besloot te gaan sporten. Eenmaal terug thuis was de Peruaan weg, “oef, alleen” dacht Nadine. Opeens ging de huistelefoon en het was haar huisgenoot “Ik had je al gebeld op je gsm, maar je nam niet op … Kan je aub beneden komen opendoen?Ik ben mijn sleutels vergeten … ” Eenmaal boven werd er zich de vraag gesteld waarom ze niet opnam op haar gsm. “Mijn batterij is waarschijnlijk plat” dacht Nadine, maar wanneer ze die begon te zoeken en uitkwam op haar kamer bleek niet alleen haar gsm weg te zijn, ook haar laptop was verdwenen en na verder onderzoek ook haar maandelijks loon (dat hier altijd contant wordt uitbetaald). Ook de Argentijnse huisgenoot had al gauw door wat er aan de hand was: hij was al een tijdje aan het sparen om zijn grote droom waar te maken, namelijk een reis naar Amerika. Als zijn spaarcenten bleken weg / gesloten te zijn … Even later ging de telefoon, het was de Peruaan om zijn verontschuldigingen aan te bieden. Hij was dronken en besefte eventjes niet wat hij deed. Denken jullie dat ze er effectief nog iets van hebben gehoord? Niet dus! Byebye Peruaan, byebye money! Dit is eigenlijk een verhaal wat de uitspraak die verschillende mensen al tegen mij hebben gezegd, bevestigd: vertrouw hier nooit (een tè vriendelijk) iemand! En nu ik eraan denk, eigenlijk het is wel waar … Bijvoorbeeld in de taxi: supervriendelijke chauffeur, maar had uiteindelijk met valse biljetten terug gegeven. Hier in het winkeltje deden ze supervriendelijk tegen mij in het begin, maar gaven mij altijd te weinig wisselgeld terug. Je grenzen openstellen aan vreemden in landen als Argentinië is dus heel moeilijk. Maar ik moet wel zeggen, ik denk dat het vooral in de hoofdstad is, daar waar de toeristen (en dus de naïevelingen) zitten. We zijn al enkele keren buiten de stad getrokken en daar is het tegendeel waar: daar zijn de Argentijnen super vriendelijk! Er wordt dan ook gezegd: Buenos Aires, is een land op zich en behoord niet tot het grote Argentinië! De mensen in Buenos Aires hebben immers een gans andere houding dan de mensen in het binnenland …

Een andere tip: Neem nooit een ‘geschenk’ mee uit het buitenland, welke beste bedoelingen de mensen ook hebben. Hier in Zuid-Amerika gebeurt het vaak dat via toeristen drugs het land uit worden gesmokkeld. Neem nu bijvoorbeeld een oud, onschuldig vrouwtje die speciaal voor jou een flesje shampoo heeft gekocht. Nou, denk je, super lief! Uiteindelijk als je aan de douane komt, blijkt die fles vol met drugs te zitten … Je kan hier maar niet genoeg letten op je naïviteit! En hier vastzitten in een gevangenis is geen lachertje! Toeristen worden veel strenger aangepakt dan gewone locals! Bovendien geldt hier ook een ander systeem: in België moet de politie je schuld bewijzen, hier moet jij je onschuld bewijzen. Dat is een grote les die ik je kan meegeven: neem nooit iets mee van vreemden uit een land, ook al is het met de beste bedoelingen !!!!
Eerder hoorde ik ook het verhaal van weesjes die worden overgeplaatst naar Europa … Een deel van die wezen hebben nog steeds contact met hun familie (ook al denkt de pleegfamilie dat alle contact verbroken is …). De oorspronkelijke familieleden zien deze manier namelijk als de weg om drugs naar Europa te smokkelen. Onschuldige kleine kinderen moeten alles doen om te overleven. Indien ze weigeren mee te werken, wordt er gedreigd dat hun pleegfamilie zal worden vermoord, etc. Ik dacht dat deze verhalen alleen maar konden in films, maar het tegendeel is dus waar …

Hier bestaat ook zoiets als zones waar de politie helemaal niet durft te komen,en waar de wet dus geldt van de sterkste. Ik mik hier op de sloppenwijken. Ergens raar om te zeggen, maar ik versta dit volledig! Wat kan jij met een team agenten gaan doen tegen een ganse wijk arme mensen die opgefokt zijn omdat ze niets hebben ??? Bijgevolg is het leven er als in de films: een moord maakt daar niets uit, er wordt geen gevolg aan gegeven! Die gedachte maakt mij eigenlijk echt verdrietig … Blij dat wij zo’n wereld niet kennen! Maar wat dan met al die mensen die er in geboren zijn zonder een keuze te hebben en die tot hun dood in dit systeem moeten overleven? Gelukkig bestaan hier in Buenos Aires voldoende initiatieven om de armen te helpen die willen geholpen worden, maar eenmaal ze terug naar hun huis gaan is nog niets veranderd. Daarvoor moet de basis worden aangepakt, de leiders van de comunity’s, maar dit is volgens mij een onbegonnen werk …

Tijdens mijn lessen aan de UBA worden er bepaalde onderwerpen aangehaald door de leerkrachten en worden dan bediscussieerd tussen de leerlingen die elk van andere afkomst zijn. Onlangs ging het over het functioneren van de politie in je land. Ongelooflijk, ik ben er nog steeds niet goed van! Mijn klasgenoten konden maar niet geloven dat de politie in België NIET KAN WORDEN OMGEKOCHT! Ze geloofden mij echt niet dat als je bijvoorbeeld honderd euro voor een boete in te trekken, dat dit niet kan. En toen ik vertelde dat, denk ik toch, wanneer je een poging doet om de politie om te kopen dit helemaal verkeerd zal uitdraaien. Het was net of ik een grote leugen aan het vertellen was :) Nu, daarvoor ben ik toch blij met ons landje, dat je op de belangrijkste staatsorganen kan vertrouwen. Hier denk ik dan vooral aan de politie en de rechtbank, want ook deze laatste instantie kan je hier gewoon omkopen. Als je geld hebt in landen als Argentinië kan je alles ongedaan maken. Als je in de sloppenwijken woont en je hebt iemand in elkaar geslaan, kan je er jaren voor krijgen. Heb je iemand vermoord, maar je hebt geld en kan de rechter omkopen, heb je zelfs geen proces aan je been! Leuk is het dus niet om te leven in een land waar degene die aangepakt moeten worden, niet berecht worden … Dan heb ik het nog niet over de banken. Als je die niet meer kan vertrouwen, gaat het echt al heel ver … Stel je voor: je steekt je bankkaart in de automaat, geeft je code in, het geld gaat van je kaart, maar komt helemaal niets uit de muur! Jip, ook dit bestaat! Conclusie van het verhaal? Argentinië is een mooi land, maar ik ben blij dat we op een dag terug in Europa mogen gaan wonen!

Staken = nationale sport

Zoals waarschijnlijk eerder al eens vermeld in de blog, is staken hier een echte nationale sport. Er bestaat hier zoiets als een recht op staken. Als iemand wil staken, dan moeten ze dat toelaten. Dus ook de barricades of blokkades dat ze willen uitvoeren. Dit brengt dan echt ongelooflijke chaos mee in gans de stad. En dit bijvoorbeeld omdat enkele mensen van een bedrijfje niet tevreden zijn over hun middageten. Er bestaan ongelooflijk veel redenen waarom ze hier staken, bijgevolg als een staking aan de hand is dat er niemand weet waarom ze precies staken. Het is moeilijk uit te leggen hoeveel verkeerschaos het blokkeren van 1 straat teweegbrengt. Maar de betogers weten natuurlijk wel welke straat ze moeten blokkeren om echt gans de stad op zijn kop te zetten. Ik denk altijd ‘haha niet met mij, ik weet wel een binnenweg’. Maar dan loopt het 100m goed en dan sta ik in een nog langere file. Doordat er dan file is, gelden de verkeerslichten niet meer. Het is dan iedereen voor zich. Als je een gaatje ziet dan kruip je ertussen en hoop je dat de vrachtwagen die nog dwars voor je staat op een of ander moment wel zal weggaan, zodanig dat je opnieuw een rijstrook meer de straat overgestoken hebt. Hoffelijkheid in de file bestaat hier niet. In het begin liet ik nog iemand voor, maar nu doe ik dat ook niet meer. Als je iemand voor laat, dan zit zijn achterligger zo dicht tegen de bumper van de vorige dat je er zelf niet meer tussenpast. En zo verder tot er plots een onoplettende chauffeur is die 10cm te veel plaatslaat en je er zelf kunt in wringen. Je leert hier behoorlijk vlug de afmetingen van je auto kennen :) .
In België of een ander georganiseerd land zouden er dan op de belangrijkste kruispunten een paar agenten staan om de boel toch enigszins te controleren. Hier staan er ook, maar ze staan langs de kant de miserie van de automobilisten te observeren. Als ze al een poging doen, dan luistert eigenlijk toch niemand naar hen. Je kan je dit eigenlijk echt niet inbeelden zolang je het niet met eigen ogen hebt gezien … Ongelooflijk!
De laatste staking die ik hier meemaakte was op weg naar Rosario (drie uur rijden van Buenos Aires via de autostrade). Je moet je voorstellen dat de werknemers van een bedrijf dat langs de autostrade ligt (neem de E17), niet tevreden zijn over een of andere regel in het bedrijf en beslissen om te staken. Ze vinden er niets beters op dan in beide richtingen van de autostrade hun auto’s dwars over de weg te parkeren en er een picknick te houden. De politie staat erbij en kijkt ernaar. Kunnen jullie dit inbeelden?????? Gevolg voor mij: een gigantische file dat ik dacht op tijd te vermijden door de vorige afslag af te rijden en de volgende weer op te komen. Maar ik was blijkbaar niet de enige die zo dacht. Het dorpje waar zware vrachtwagens en alle andere verkeer door moest, was duidelijk niet voorzien voor zoveel en vooral zo’n zware voertuigen.
Annelies is vandaag naar de Spaanse les geweest en hoorde van haar leerkracht dat ze ook aan het staken zijn aan de universiteit. (Zoals gewoonlijk: niemand weet precies waarom. De ene zegt omdat de voorzieningen van de unief veel te oud zijn, de andere zegt omdat de school te weinig subsidies krijgt van de overheid …) Eerst hadden ze banken op de trappen gezet naar de klaslokalen, maar dat had weinig effect. Nu hebben ze niets beter gevonden om hun schoolbanken te midden van de straat te gaan zetten zodat de auto’s niet meer doorkunnen. Omdat dit nu al langer dan een week aan de gang is en ze geen les meer had gehad, was het vandaag zelfs de bedoeling om buiten op die banken te midden van de weg les te krijgen. Hah, dat zou in België eerder een reclamestunt zijn, maar hier is het dus pure realiteit!
Dus als ik hier de baan opmoet is het steeds spannend afwachten of er weer een of andere werknemersploeg het in hun kopke heeft gekregen te gaan staken!

Ongewone beroepen

Ik kom dagelijks creaties tegen die mij voordien onbekend waren. Ik heb het over mensen die beroepen uitvoeren die op andere plekken ter wereld absoluut niet vanszelfsprekend zijn. Toch worden die na verloop van tijd een vanzelfsprekendheid voor ons. Daarom nu voordat we ze helemaal evident gaan vinden en ze niet meer als abnormaal gaan aanschouwen eventjes de opsomming:

• Het vlaggemannetje: Als er in België werken zijn op de autostrade staat er een pop met een vlag om aan te kondigen dat je moet vertragen. Hier vervangen ze die pop door een levend persoon. Dag in dag uit staat er dus een meneer om het verkeer attent te maken dat er enkele meters verderop werken aan de gang zijn …
• De levende slagboom: In België spreken we van slagbomen, hier kennen ze dit amper. Als er een trein passeert begint een ventje hevig met een vlaggetje te zwaaien dat betekent dat je moet stoppen. Of indien er wel een slagboom is wordt die manueel naar beneden en boven gehaald.
• De paseo perros: Hij of zij haalt ‘s ochtends vroeg honden op bij hun baasjes, om deze enkele uren uit te laten en dan weer af te leveren nadat hij er een stevige wandeling mee heeft gemaakt. Het wettelijk toegestane aantal honden per uitlater is acht, maar ik heb er ook al met veel meer zien lopen. Je moet je dus een vrouw of man voorstellen waar een grote riem aan vastgemaakt is met daaraan de kleinere riemen van de honden zelf. Ik denk eigenlijk niet dat ik zo’n 8 honden de baas kan. Maar het rare is dat die honden altijd zo rustig blijven. Alleen als ze aan een paal worden vastgemaakt (dus wanneer de paseo perros een hond terug naar zijn baasje moet brengen en naar binnen moet gaan) zijn die beestjes geen seconde stil!
• De portero, oftwel de bewaker van een of ander gebouw. De appartementencomplexen waar de stad vol mee staat hebben allen zo een bewaker, of in ons geval meerdere, op de benedenverdieping zitten die in de gaten houdt wie er binnenkomen en uitgaan. Veel voldoening krijg je volgens mij niet uit dit beroep. Deze mensen zitten meestal eenzaam met hun krant voor hun neus die ze zo’n 5 keer van kop tot teen doorbladeren en indien er gebeld wordt is het hun taak de deur te openen en vriendelijk een goeiedag te zeggen. Meer hoort er bij deze job niet bij kijken …
• Meer interactie en levendigheid zien we aan de verkeerslichten. Terwijl je als automobilist bij het stoplicht staat komt er vaak een jongen of meisje uit de dichtstbijzijnde sloppenwijk je voorruit schoonmaken. Voor je het beseft staat hun trekker op je vooruit. Vanaf het moment dat de ruitenwasser aan zijn taak begint, word er verwacht een kleine bijdrage te leveren. Daarnaast heb je ook mensen die een kort showtje verzorgen door jongleurs, danseres, muzikanten of een andere vorm van entertaining.
• De ‘voddenman’, zo noemen wij die althans :). In het begin was die ons geheel onbekend en zijn functie ons echt onduidelijk, wat bijna serieus in ons nadeel had gespeeld. Als je je centrum wilt parkeren op een onbetaalde parking, komt er een man op je af met een vod. Die wijst dan aan waar je je kan parkeren. Het is de bedoeling dat je dan aan die man een klein bedrag geeft ‘omdat hij op je wagen gaat letten’. Indien je dit niet doet, kan dit wel eens fataal worden voor je auto: banden plat, iets gepakt van de auto, baksteen op de auto en zo verder. Dus als ik het goed begrijp kan ik morgen ook gewoon een straat gaan opeisen, er met een vod gaan staan en als ze mij niet betalen een auto kapot maken zonder dat dit een staartje krijgt? Het zijn dus als het ware levende parkeermeters en in plaats van een boete om niet te betalen, krijg je materiele schade.
• In het weekend vind je op het plein van Recoletta waarzeggers in alle maten, geuren en kleuren. Ergens in een hoekje staat dan een plastieken tafel met enkele stoelen rond geplaceerd om daar je ganse toekomst te horen te krijgen. Je denkt nu waarschijnlijk ‘Komaan, wie doet dat nu?’ Maar geloof mij: altijd, maar dan ook altijd als ik er passeerde waren de meerderheid van deze tafeltjes bezet!
• In elk tankstation vind je hier ook pompbediendes. Self service is hier een raar fenomeen! Voor de mensen hier is het helemaal onverstaanbaar dat we liever niet in een rij staan met 5 wachtende auto’s en ons zelf willen bedienen ‘Heu, wat doen die nu? Waarom maken die hun handen vuil?’ Tjah, als het sneller kan …
• Over de cartoneros hebben we het al eerder gehad : Dit zijn mensen die zodra de zon begint te zakken al het papier en karton gaat onderscheiden van het vuil op de straten. Je ziet ze dan een enorme hoeveelheid karton, denk aan ongeveer 2 kubieke meter, in een piepklein karretje langs de drukke straatkant voorttrekken. Je vindt ze over het ganse centrum, in elke straat. Het is dan gewoon de taak van de stad om het overige vuil op te ruimen. Hier zekere geen makkelijke taak, want nadat de cartoneros in de vuilbakken hebben gezocht, ligt het vuil over de ganse straat verspreid.
• De stad heeft een flink aantal parken en in de weekends is het daar eigenlijk altijd feest. Ingrediënt nummer één zijn de marktjes waar je allerlei dingen kan kopen. Gaande van armbandjes, tot lokale dranken, van ondergoed tot goocheldozen. Het tweede ingrediënt zijn de straatartiesten. Deze kunnen muziek maken, toneeltjes spelen, standbeelden nadoen, stand-up comedians opvoeren, latinolessen geven, dansacts uitvoeren … Aan entertainment geen gebrek!
• Als het ergens niet aan ontbreekt in deze stad, zijn het wel taxistas. De stad is 24 uur per dag zwart-geel gekleurd van de taxi’s. Hoe ik die het best kan beschrijven? Hmmm, ik vind ze eigenlijk opgefokte chauffeurs! Eentje die zijn auto er nog probeert tussen te duwen daar waar het eigenlijk niet kan, anderen die nooit voorrang verlenen, ze beginnen te toeteren zodra zijn voorganger bij groen licht niet binnen één seconde optrekt… Maar is het niet een beetje verstaanbaar als je zo reageert als je 7/7 tegen een hongersloontje in zo’n verkeerschaos moet wringen?

Ziezo, het lijstje is af,of toch niet …! Maar toch grappig dat we allemaal op eenzelfde planeet leven en zo kunnen verschillen hé van elkaar? Ik vraag mij soms af hoe Argentijnen zouden reageren als zij in ons land zouden komen … Ohja, grappig voorval (het gaat wel niet over een beroep, maar een Belgische gewoonte): toen ik in Zaventem aankwam, waren de Argentijnen voor mij helemaal van de kaart! Hoe onnozel zijn wij dat we een horizontale roltrap hebben die ons naar een plaats brengt, dat we gewoon te lui zijn om te wandelen? ‘Que loco? Que pasa? Por Que?’ Die Argentijnen hebben er toch wel een paar minuten gestaan voor ze er over waren en er uiteindelijk toch graag gebruik van maakten :)

Sudestada en Santa rosa

De laatste dagen kampten we hier met heel slecht weer, ze spraken hier over een ‘storm’. Ik stel mij iets veel spectaculairder voor bij een echte storm! Voor ons is het eerdere een zeer kille herfstdag in België :) Er is momenteel namelijk een samenloop van twee rare weersomstandigheden: de Sudestada en de Santa Rosa. De Sudestada is het fenomeen dat ontstaat doordat het water van de Rio de la Plata stroomopwaarts wordt gestuwd wanneer er een harde wind vanuit het zuidoosten staat. Deze wind gecombineerd met het feit dat de Rio de la Plata de rivier met de breedste monding ter wereld is, zorgt ervoor dat lagergelegen gebieden onder water lopen. Dit fenomeen heeft ongeveer om de twee maand plaats. Ook de site hier in Buenos Aires (Escobar - YPF) heeft er de gevolgen van gehad: deze moest deze week geëvacueerd worden omdat alles onder water was gelopen. Niet te geloven, opeens stond alles tot aan heuphoogte. We kregen enkele foto’s doorgestuurd van een collega die er ter plaatse was. Daarnaast raast ook de Santa Rosa door Buenos Aires. Dit is een storm die slechts eenmaal per jaar plaatsvindt, begint rond eind augustus en duurt zo’n enkele dagen. Dit gaat gepaard met hele heftige regen (van woensdagmorgen tot vrijdagavond heet het non-stop geregend. Hier betekent dit: heel wat straten onder water, miserie in het openbaar vervoer, mensen zonder elektriciteit … ) en immense windstoten. Het was hier dus echt niet zo gezellig. Annelies heeft twee schoenen kapot gelopen doordat ze zo vaak door de ondergelopen straten moest. We kregen het appartementje nooit opgewarmd omdat men hier in Buenos Aires enkel beschikt over enkel glas en daarbij sluit er hier geen enkel raam, wat dus opwarmen zo goed als onmogelijk maakt. Maar eenmaal deze storm (Santa Rosa) door het land gepasseerd is, zegt men dat de lente in Argentinië begint! En raar maar waar: zaterdag was er nog zoveel wind en regen en tegen 16 uur was het helemaal uitgeklaard en lekker warm. Voor zondag en de rest van de week voorspellen ze zo’n 22 graden en geen wolkje aan de lucht! De echte lente dus!!

Vamos vamos vamos Argentina !!!

Wat zijn de gevolgen van het WK in Argentinië?

• Tijdens de match is geen enkele taxi op straat te bespeuren, slecht enkele bussen rijden, maar je moet al veel geluk hebben er eentje te pakken te krijgen
• Tijdens het weekend zijn de straten gewoonweg leeg, zelfs de straathonden kijken precies mee.
• Tijdens de match zijn enkel nog meisjes te vinden op de metro, terwijl dit normaal HET vervoersmiddel is in Buenos Aires
• Overlaatst zat ik 5 minuten voor de match begon in de metro. De deuren gingen open en alle venten SPURTEN uit de metro dat ze zeker de aftrap niet zouden missen!
• Tijdens de match zijn alle winkels leeg. Denk je ‘nu is het mijn slag om inkopen te gaan doen’, maar achter het fruit, brood … is niemand te vinden. Alle winkelbedienden zitten vastgeklemd aan het televisiescherm.
• Tijdens de match ligt het ganse kantoorgebeuren plat. Werkgevers laten toe dat er tijdens de match niet wordt gewerkt. En zouden ze die toch niet krijgen van hun baas: de Argentijnen werken sowieso niet.
• Voor de match zie je onder de kostuums of werkkledij een Argentijns voetbalshirtje uitsteken. Je kan toch niet de straat op zonder iets van Argentinië te dragen?
• Overal komt de voetbalsfeer terug: mensen lopen verkleed de straat op, winkeletalages hangen vol met voetbalgerief, overal hangen Argentijnse vlaggen uit, …
• De dag dat Argentinië een wedstrijd speelt, is de uitzending al van ’s morgens vroeg 6u bezig met de analyses en voorbeschouwingen. Als er nog een andere wedstrijd is voor Argentinië, wordt alleen maar gesproken over Argentinië die straks speelt. Zo interviewden ze zondag een mama van en speler die het vorige WK een belangrijke goal had gemaakt tegen Mexico. ‘En denk je dat hij vandaag weer een goal zal maken?’ Ja kom, hoe kan die dat nu weten? En in iedere match wordt minstens om de 5 min gezegd wanneer en tegen wie Argentinië de volgende match speelt. Dus momenteel herhalen ze constant : “sabado a las 11: Argentina – Alemania. Vamos Argentina, vamos seleccion!”.
• Vanuit de stad worden 2 grote plaatsen beschikbaar gesteld om voetbal te kijken op groot scherm. Wij gaan naar plaza San Martin waar een Hyundai park is. Volgens ons staat dit in alle steden die deelnemen aan het WK. Honderden mensen komen hier naartoe!
• Er is een ganse economie opgericht rond het WK. De dag dat Argentinië uit het WK ligt, worden volgens mij heel wat mensen werkloos! Overal kan je vanalles kopen in het teken van Argentinië: t-shirts, toeters, wereldbekers, vuvuzuela’s, pantoffels, kousen, mutsen, hoeden, petten, … Als Argentinië niet langer in het WK zit, mogen ze al hun spulletjes opbergen en iets anders vinden om te verkopen. Naast het materiële, maken de sponsors ook gretig gebruik van deze situatie: overal vind je reclame in het teken van de Argentijnse voetbal. Gisteren was bijvoorbeeld een reclamespotje op tv: alle spelers zingen het volkslied, en erna trekken ze een pint Quilmes open (het plaatselijk bier). Ook Coca- cola is een grote speler op de markt!
• Bij overwinning van een match wordt er zwaar gefeest: getrommel, mensen die zingen, mensen op hun vuvuzuela’s, … Nu de matchen steeds belangrijker worden, trekken mensen naar de Obelisk op 9 de Julio om te vieren. Daar zijn wij ook zondag naartoe geweest. FANTASTISCH, GEEN WOORDEN VOOR … Op het plein waren mensen aan het zingen, aan het toeteren, aan het roepen, met vlaggen aan het zwaaien … Auto’s cirkelden de ganse tijd rond de Obelisk al toeterend, mensen hangen uit de venster met hun vlaggen, alle ramen van de auto staan open en de mensen roepen vanuit hun auto … Ook wij hebben zo’n vier toertjes meegedaan: ik uit de ruit en PJ constant op de toeter! ZAAAAAAAAAAAALIG !
• Een Argentijn vertelde me dat vanaf nu de mensen echt gaan wenen als ze gaan verliezen. Je mag er dan vooral geen grapjes over maken! Hmmm, ik zou dat eigenlijk ook wel graag keer meemaken zeg :)
• Wistjedatje: Als Argentinië wereldkampioen wordt, loopt Maradonna in zijn blootje door Buenos Aires :)
• Maradonna is al een god in Argentinië. Als Argentinië het WK wint, wordt Maradonna belangrijker dan God! Maradonna wordt nu al aanbeden, maar dan wordt het extreem! Hij is niet echt de beste trainer, maar zal altijd voor spektakel zorgen. Tijdens de match filmen ze hem constant. ’s Avonds is er zelfs een samenvatting van de match en die noemt: “el partido de Maradonna”. Daarbij tonen ze alle emoties van Maradonna tijdens gans de match. Wel leuk om te zien. En als het eens 2 dagen stil is in het Argentijnse kamp, dan is hij niet verlegen om een serieuze uitspraak te doen. Je zult ze wel al gehoord hebben. Maar zo beschermd hij wel al zijn spelers van de media-belangstelling en van eventuele schandalen die de media op het spoor is. Zo kunnen de spelers rustig naar de volgende match toeleven. En dat is ook een grote troef van Maradonna.
• Zaterdag is voor ons de laatste match dat wij kunnen bijwonen. Jammer dat we uitgerekend nu naar België moeten. Zal echt heel pijnlijk worden als ze het effectief tot in de finale schoppen en laat staan wereldkampioen worden. Dan zal het voor ons toch wel eventjes een stil momentje zijn dat we niet in Buenos Aires zijn … Maar ja, alles in België maakt dit wel weer goed!

Vamos Argentina, vamos seleccion!!!!

Foto's Tweede Torn BsAs

Klikken op de foto en je komt op de juiste site terecht.

Naar de stembus in BsAs!

Jullie moesten op zondag 13 juni naar de stembus, maar wij moesten al op vrijdag 11 juni onze stemplicht vervullen… Conclusie van die dag: in het vervolg geven we onze volmacht aan iemand in België, want je komt er zo gefrustreerd buiten! Kijk, je denkt toch ‘we bevinden ons in een BELGISCHE ambassade, dus hier zullen we alleen Nederlands/Frans horen?’ Niets van waar! Ik heb niemand een woord Frans of Nederlands horen praten. Ik verstond er mij helemaal niet aan … Maar Tine heeft het mij uitgelegd. De meeste van deze ‘Belgen’ zijn mensen wiens Belgische over over over overgrootouders naar Argentinië zijn getrokken en zij dus nog steeds de nationaliteit hebben van hun familie. Die mensen krijgen daardoor een plicht om te stemmen in België, maar weten helemaal niet hoe de politiek eraan toe gaat in België, laat staan dat ze verstaan wat Vlaanderen en Wallonië betekent! Er waren dus drie stemkotjes, maar er was steeds maar eentje bezet! Hoe dat komt? Wel, de ambassadrice moest telkens opnieuw uitleggen ‘je moet dus het bolletje kleuren van één partij en enkele binnen die partij mag je dan meerdere bolletjes kleuren’. Toen ik aan de beurt was vroeg de ambassadrice of ik wist hoe ik moest stemmen, toen ik ja zei was ze muisstil … ze verstond er haar echt niet aan! En ze lag bijna helemaal van haar stoel toen ik na 20 seconden terug uit het stemkotje kwam … Wat ik ook nog wil vermelden: De meeste van die mensen zijn ingeschreven in Brussel, bijgevolg krijgen ze dus een Brusselse stembrief. Nu, die hingen daar dus uit en voor Brussel stonden alle Waalse partijen in koeien van letters en de Vlaamse partijen ergens onderaan om het blad, alsof het een bijsluiter was … Toch belachelijk? Tuurlijk gaan zij niet op de partij stemmen die daar ergens onderaan in lettertype 9 staat bijgekrabbeld, ze verstaan er niets van! En tot slot mijn laatste frustratie over de verkiezing: Wisten Julie dat alle ambassadeurs de stembrieven persoonlijk tot in België moeten brengen? Hoeveel landen zijn er in de wereld, zo’n 200? Wel, voor al deze ambassadeurs wordt dus een ticket over en weer geboekt opdat de stemmen eerlijk in België zouden terechtkomen. Is er momenteel geen immens begrotingstekort in België? Zouden ze daar dan niet een alternatief kunnen voor vinden in plaats van zo’n belachelijke kost te maken? Zo zie je maar, ook al ben je in het buitenland: ook hier blijft België soms echt raar in elkaar steken!

Bezoek aan een Amerikaanse privéschool

Saskia, de vrouw van de projectmanager, vroeg me of ik vrijdag de 4de juli geen zin had om mee te gaan naar een voorstelling van haar kindjes. Zij zitten op een Amerikaanse privéschool, Lincoln. Aangezien ik echt zo benieuwd was om eens een kijkje te nemen hoe het eraan toe ging, sloeg ik het aanbod zeker niet af! Er was namelijk een voorstelling van de ‘after school activities’. In deze school krijgen leerlingen het aanbod om allerlei naschoolse activiteiten te volgen. Tweemaal per jaar (voor de zomervakantie en de wintervakantie, die laatste is vorige week begonnen) tonen de kinderen dan aan ouders en familie wat ze geleerd hebben. Voor de show begon, kregen we van de kindjes eerst nog een rondleiding in hun school. Echt zo’n leuke sfeer! Overal hangen zelfgemaakte werkjes, er heerst zo’n intercultureel gevoel ( in de gangen hoor je echt allerlei (moeder)talen, kinderen spreken onderling spaans tegen elkaar, maar de lessen wordt in het engels gegeven), de klasjes zijn heel gezellig: de banken staan in kleine cirkeltjes, de juffen zijn zo vriendelijk … En tuurlijk is er ook de accommodatie: Vier tennisvelden, een zwembad dat in de winter overdekt is, een gigantsiche looppiste, allerlei speeltuigen op de speelplaats … Ja, iets dat je in België toch wel zelden vindt :) Over de schow ... Die kinderen durven zoveel zeg! Als je het zo vergelijkt met de schoolfeestjes van bij ons … Wat mij bleef was een zevenjarig meisje die de hoofdrol van een prinses had en man, ik zou daar dus nooit zo gestaan hebben hoor! Die durfde wel uit haar kot te komen, respect! De activiteit die mij het meeste bij bleef: cheerleaderen! Jaja, je kan je kind daar ook inschrijven voor een cursus cheerleaderen … “Give me in L, give me a I, give me a N …. LINCOLN !!!! “ Het is dan ook een Amerikaanse privéschool hé :)

Los fins de in Buenos Aires

Wat de weekends betreffen … daar hebben we zeker geen klagen over :) Die zitten altijd meer dan vol, en zo hebben we het graag! Nog steeds blijven de feestjes elkaar opvolgen. Vrijdag 3 juli hadden we een afscheidsetentje van een Hollands koppel, de zaterdag een verjaardags- en afscheidsfeestje van Polien (vrouw van collega) dat weer veel te laat is uitgedraaid. En wat zeker ook vermeld moet worden: woensdag 9 juli zijn we naar cirque du soleil geweest, mijn verjaardagscadeau van PJ. Het was zooooooo ongelooflijk! Eens opgezocht op youtube, en dit was de scene waarvan ik het meest versteld stond: http://www.youtube.com/watch?v=TJNDPNIJDQY Zonder attributen, heel eenvoudig, maar toch zo spectaculair! Het weekend van de 12de hadden we een etentje in Palermo nadat we een ganse namiddag voetbal (Engeland – USA) hebben gekeken in een Irish Pub. De zondag hadden we twee koppeltjes over de vloer, lekker paëlla gegeten! Dit weekend zaten we ook weer geen minuut stil. PJ is de vrijdagavond met de venten gaan pokeren, dan ben ik maar met enkele meisjes naar een Peruaans restaurantje geweest. De zaterdag had PJ hem opgegeven voor een voetbalmatch tussen Belgen en Nederlanders (dik gewonnen: in de helft was het 3 – 9 en eenmaal ze meer dan 20 punten hadden, hield niemand de tel nog bij). Erna hebben we de nodige voorbereidingen getroffen om pizza’s te maken en pas rond 21 uur was ons avondmaal klaar (Meer werk dan gedacht). De dag afgesloten met een leuke film.

Zondag gingen we naar een nieuwe buitenwijk in Buenos Aires: Mataderos. De eerste afrit die we moetsen hebben, lijdt eigelijk echt naar de sloppenwijken. De tweede was het ook van dat, maar de derde leek ons iets veiliger. Toch kwamen we een paar keer dicht bij een sloppenwijk, maar blijkbaar was er geen andere weg om tot bij de marktjes van Mataderos te komen. Het was er zo’n leuke sfeer: bbq’s, live orkestje, dans van gaucho’s, marktjes, terrasjes, taartjes, snoepkes, kruiden … en rond 14 uur begon een ringsteekspel van de gaucho’s te paard. (heel snel aanlopen met je paard en dan een stokje door een ring proberen te steken dat nauwelijks past.)

Na een uurtje hadden we dit wel gezien, en besloten om vlug in de auto te springen voor de tweede helft van Brazilië – Ivoorkust. Hier in Buenos Aires zenden ze immers op twee grote openbare plaatsen alle voetbalmatchen uit op groot scherm. Lokt heel wat mensen, ambiance verzekerd! In de avond opnieuw lekker gekookt, en voor we het beseften was het weekend weeral om …

BICENTINARIO: Argentinie 200 jaar onafhankelijk

Dinsdag 25 mei was Argentinië 200 jaar onafhankelijk. Dit werd niet alleen de betreffende dinsdag gevierd, maar het hele weekend was het ‘dikke party’!( De daadwerkelijke onafhankelijkheid van Argentinië gebeurde echter 6 jaar later op 9 juni. Dus dan opnieuw een gigantisch feest? ) Al vanaf de vrijdagavond waren er het ganse weekend door allerlei activiteiten: militaire parades, overal optredentjes, vliegshows, stoeten van allerlei bevolkingsgroepen in Argentinië met hun bijhorende klederdracht en muziek , nationale helden kwamen een toespraak geven … Wij gingen de zondag eens een kijkje nemen op de 9 de Julio, maar langer dan een uur hielden we het daar niet vol. Het was SUPER druk. Miljoenen mensen trokken namelijk naar de hoofdstad om de festiviteiten niet te missen. Bovendien begon het opeens te stort regenen en maakten we ons daar snel uit de voeten. Pijnlijk: de regen ging maar niet over, alle taxi’s waren verdwenen, er reden geen bussen meer, dus behoorlijk doorweekt thuisgekomen! Maandag was een van de belangrijkste hoogtepunten voor de Argentijnen: de opening van Teatro Colon. Teatro Colon is één van de beroemdste en ook mooiste operahuizen van Zuid-Amerika. Na een renovatie van vier jaar, opende het deze avond opnieuw zijn deuren voor het publiek. De openingsnacht was natuurlijk lang van te voren uitverkocht aan de rijkere Argentijnen, maar duizenden mensen konden het concert meekijken via een op de buitenmuren geprojecteerd beeld van wat zich binnen afspeelde. Het plan was om een kijkje te gaan nemen, maar aangezien het er uitzag dat het ferm zou gaan regenen (en we de dag ervoor al genoeg regen hadden gezien), besloten we het spektakel op tv mee te volgen. Een immense voorstelling! Wel jammer dat de show 2 uur later begon dan aangekondigd. Maarja, ondertussen zijn we dit al gewend: het is en blijft op z’n Zuid-Amerikaans hé :) De ganse show werd afgesloten met een immens vuurwerk! Het toppunt van het ganse feest, was de parade op 25 mei zelf. Al vanaf de middag waren mensen zich aan het vestigen om een goed plaatsje te bemachtigen voor de show die ’s avonds plaatsvond. Ook hier gingen we een kijkje nemen. We zaten naast mensen die in Cordoba wonen en dus meer dan 16 uur gereden hebben om dit bij te wonen … Vooreerst was er een speech van de presidente (BORING) gevolgd door een opmars van bijna alle staatshoofden van Zuid – en Midden – Amerikaanse landen. De optocht beeldde het verhaal uit van de geschiedenis van Argentinië, dat werd uitgebeeld door honderden acteurs en indrukwekkende decors. Het begon met indianen stammen, vervolgens kwamen de kolonisten, de Spaanse overheersing werd omvergeworpen, en via onder andere de agrarische welvaart, industrialisering, de vuile oorlog en de moeders van vermiste zoons eindigend in een enorm feest!

Update van het baggerwerk

Naast het schrijven over allerlei ontspannende activiteiten hier in BsAs, is het misschien leuk ook eens een postje te maken over alle werkzaamheden lopende hier in Argentinië.

Alhoewel we soms als mindere werf beschouwd worden (we zijn hier dan ook al 15 jaar bezig), is dit verre van de waarheid. Naast het baggeren van de rivier komen er steeds ‘kleinere’ werkjes bij. Zo hebben we net een nieuw contract binnengehaald om een private haven en aanmeerplaats aan te leggen voor een petroleum en gas bedrijf (YPF). Dit werk vindt plaats op de rivier, maar vereist een cutter (andere boot dan waar ik mee werk (hopper)). Aangezien er geen cutter op dit project zit, moet er één gestuurd worden. Dit wordt de IBN Battuta, een gloednieuwe cutter. Het wordt zijn eerste werk hier (dus waarschijnlijk veel bezoek van Aalst om alles te testen) en ook veel nieuw volk. Dus er komen een paar nieuwe koppels bij, maar ook nieuwe vrijgezellen. Een hopper kan je vergelijken met een varende stofzuiger die al het materiaal opslaat in het beun (holte) van het schip en het later dumpt door de bodemdeuren te openen en alles uit het schip te laten stromen. Een cutter is meestal niet varend en blijft langere tijd op dezelfde plaats werken. Er is geen beun, dus alles wat opgezogen wordt, wordt meteen door leidingen geperst naar een stort dat op een afstand ligt. Voor meer uitleg omtrent het verschil kan je beter eens googelen, want moeilijk om dit alles in 3 zinnen uit te leggen. Aangezien zo’n cutter meer ervaring vraagt dan een hopper, zal de meest ervaren uitvoerder hier in Argentinië die cutter krijgen. Wat wil zeggen dat er één uitvoerder minder op de rivier zal werken, maar het aantal boten op de rivier blijft nog steeds hetzelfde ...

Momenteel zijn er 5 schepen actief op de rivier (Sanderus, James Ensor, Capitan Nuñez, Niña en Francesco di Giorgio). We zijn in het totaal met 4 uitvoerders, maar er is altijd 1 iemand in verlof. En nu zal er dus ook 1 uitvoerder voor die cutter zijn. Wat betekent dat we vanaf nu met 2 uitvoerders verantwoordelijk zijn voor 5 schepen. Ik was al eens een maand uitvoerder van 2 schepen, maar sinds kort zijn het er dus 3 (Sanderus, James Ensor, Francesco di Giorgio). Ik ben dus uitvoerder van 14% van de hoppervloot van Jan De Nul. Jammer genoeg is mijn loon ook niet evenredig met de omzet van die vloot :)!

De Francesco di Giorgio is anders dan de andere 2 schepen die ik heb, omdat die veel moderner is. De Sanderus was al in 1969 gebouwd en de James Ensor in 1979. De Francesco is pas van de band gerold in 2003, met alle nieuwe en moderne snufjes aanwezig. Het is een heus verschil om hiermee te werken. Alles wordt gemeten en alles werkt (meestal) perfect. Het heeft ook een toffe infrastructuur. Zo zie je hier een paar foto’s. De bar is ook de max. ’s Avonds wordt er dan ook soms menig pintjes gedronken. Echt leuk om de bemanning wat beter te leren kennen!





Veel tijd voor andere dingen blijft er niet over als verantwoordelijke voor 3 schepen. De telefoon staat niet stil. Je moet je hoofd er altijd goed bijhouden, niet eenvoudig met zo’n WK dat momenteel bezig is. Ook zaterdag en zondag zijn niet echt rustdagen. Ik ben meestal wel thuis, maar de werkpc staat altijd aan en de telefoon blijft ook op die dagen rinkelen. Niet altijd even makkelijk, want als je telefoon krijgt moet je meteen mee zijn met de zaak en weten welk schip waar zit en wat er aan het gebeuren is. Maar we laten het niet om in het weekend leuke dingen te blijven doen, om toch maar even de zinnen te verzetten. Nog 3 weken werken en dan is het ook voor ons weer vakantie (7/07 tot 28/07). Even de telefoon langs de kant leggen, zal dan wel deugd doen. HET AFTELLEN KAN BEGINNEN !!!!

Vakantie: België en de watervallen van Iguazu

Beste bloggers, we hebben een tijdje op ons laten wachten doordat we een drukke periode achter de rug hebben, maar hier komt een zéér uitgebreid verslag over onze activiteiten gedurende de voorbije weken.

Woensdag 17 juli hadden we onze vlucht naar België. Raar gevoel, verlangen om terug te keren naar België. Hoort het normaal niet anders te zijn? Nu, wij wisten wel dat we moesten terugkeren naar BsAs, wat we stilletjes aan onze thuis kunnen gaan noemen. Het was fantastisch om na vijf maanden iedereen terug te zien! Op donderdag, gebroken van de vlucht en vermoeid van de jetlag, zagen we wat familieleden terug en op vrijdagavond zagen we heel wat vrienden terug in het GB’tje, de twee dingen die we het meest gemist hebben hier in BsAs: het samenzijn met familie en op een vrijdagavond een klapke doen met je vrienden met een goede Belgische pint in de GB (Nee, geen supermarkt maar een café genaamd Grand Bazar :)). De volgende dagen waren niet anders: gezellig samenzijn met familie en vrienden, dag in dag uit constant op stap om zoveel mogelijk mensen te zien. We hebben dit eigenlijk wel beetje onderschat, want echt op het gemak zitten en nietsdoen zat er niet in. We hebben onze vakantie afgesloten met een drie-daagse aan de zee met enkele vrienden. (Bedankt aan Joke voor het verhuur ervan en sorry aan de buren :)) Een betere afsluiter van onze vakantie in het Belgenlandje konden we niet hebben… Deze drie weken vlogen echt voorbij, opeens was de donderdag (8 april) van het vertrek er. Een beetje een dubbel gevoel: opnieuw afscheid nemen van iedereen, maar langs de andere kant stond ons nog een leuke reis te wachten in Igauzu.

Vrijdag 9 april waren we terug in BsAs. Ondertussen waren twee vrienden (Stijn en Chloë) ook geland in BsAs. Jammer genoeg zaten we niet op dezelfde vlucht. Zij vlogen via New York, wij via Rome. Maar de timing was perfect! We namen samen een taxi naar het appartement en bekwamen wat van de vlucht. De vrijdagnamiddag en zaterdag hebben we hen enkele mooie kanten van de stad laten zien. Zondag stond ons weer een lange reis te wachten en deze keer met de bus! Naar Igauzu is het zo’n 16 uur met de bus. Ik hoor jullie al denken: wat, weeral zo’n reis ??? Maar eigenlijk viel het best wel mee hoor! In Argentinië is alles perfect te bereiken met bussen op een zeer aangename manier: je kan je zetel zo’n 160 graden plat leggen en hebt heel veel ruimte aan de voeten. In België kan ik mij zo’n luxebussen niet voorstellen. Eurolines kan er nog iets van leren ;) Hmmmmm, je kan het misschien een beetje vergelijken met een VIP-zetels in het vliegtuig! We hadden ons goed voorbereid qua entertainment, voldoende geslapen en voor we het wisten waren we al aan onze eerste stop, de mijnen van Wanda. In deze mijnen waar vooral paarse en witte natuurstenen worden opgegraven, kregen we een uitgebreide rondleiding. Ook even vermelden dat de omgeving helemaal veranderd was, van stad in heel veel groen en ook de aarde kreeg een rode kleur. Na de mijnen terug op de bus naar onze volgende stop: het drielandenpunt Brazilië, Paraguay en Argentinië. Leuk om te kunnen zeggen dat je er geweest bent, maar niet echt veel spectaculairs te zien. Een rustgevend plekje met een heel ver zicht waar de rivier de drie landen scheidt.

Na deze drukke voormiddag werden we afgezet aan ons hotel. Jah, het hotel was eigenlijk niet om naar huis te schrijven, maar voor de prijs die we ervoor betaalden konden we niets anders verwachten. De kamers waren oké: ruim genoeg en geen beesten te bespeuren, maar het eten was niet te vreten! We hebben dan ook elke avond heerlijk gaan uit eten en dit voor geen geld. Andere mensen van op de bus daarentegen hadden een hotel geboekt langs de Braziliaanse kant. De prijzen zijn hier drie maal zo veel dan in Argentinië en bovendien was er niets te beleven… De weg die toeristen naar de watervallen leidt staan volgebouwd met grote hotels, maar helaas is er dan ook niets anders dan hotels te vinden waardoor het ‘savonds helemaal niets te beleven was. Dus voor degene die ooit van plan zijn om de watervallen van Iguazu op te zoeken: boek een hotel in Argentinië :)

Dinsdag 13 juli gingen we voor het eerst de watervallen te zien krijgen, en dit op een heel leuke manier: in een bootje! Met een soort van treintje dat omgebouwd is tot een lange jeep (ha, moeilijk te omschrijven!) werden we tot een bepaald punt gebracht waar we te voet onze tocht moesten verder zetten. Ik heb nog nooit zoveel spinnen gezien, bwaak! Nuja, wat had ik anders verwacht te midden in de jungle? Oké, daar stonden we dan gepakt in een oranjefluoreddingsvestje klaar om te beginnen aan onze Gran Avontura. Waarom dit zo heet? Omdat je echt met je bootje onder een waterval gaat, een immense douche dus! Dit was zo’n leuk (en vooral onbeschrijflijk) moment …

Volledig doorweekt sprongen we opnieuw op het ecologisch jeepke om nu het uitzicht van de watervallen vanop Braziliaans grondgebied te gaan bezichtigen.

Je komt het eerste watervalleke tegen en denkt ‘goh mooi, hier moet ik zeker een foto van trekken’. En je denkt dat nog eens en nog eens en nog eens … Maar steeds wordt het maar mooier en mooier tot je opeens voor het zicht van Garganta del Diablo (Devil’s Throat) komt te staan, FANTASTISCH !!!! Maar daarnaast heb je ook een view over allerlei ander watervallen … Zo’n 150 watervallen komen supersnel naar beneden, beschenen door de vele regenbogen en dit te midden in een prachtig natuur-jungle park in Zuid-Amerika. Kan je je inbeelden hoe jij je zou voelen op dat moment? Hopelijk wel, want ik kan het wat moeilijk beschrijven :)

Na een mooi overzicht van de watervallen, gingen we de volgende dag de watervallen van ietske dichterbij bewonderen en dit aan de Argentijnse kant. Een treintje bracht ons naar een loopbrug over de Parana River naar de Garganta del Diablo (= Duivelskeel), het hoogtepunt van de watervallen. Als je bij het gebrul van de waterval staat, besef je welke hoeveelheid water hier elke seconde van de dag naar beneden dendert, het maakt je stil. Maar niet te ontkennen, ergens was ik ook heel bang hoor… Wat als die loopbrug nou zou instorten? Je staat echt boven die waterval hé… Had ik er over met de gids of hier al ongelukken waren gebeurd, maar gelukkig kon hij mij op mijn gemak zetten. Jammer genoeg plegen wel gemiddeld zo’n 3 mensen per jaar zelfmoord vanop dit punt. Een uurtje later hoorden we een ambulance door het park razen, maar het was superwarm en er liepen veel oudere mensen rond dus ik zei ‘Het zal misschien een persoon zijn die door het vele wandelen slecht gekomen is van de warmte.’ De gids kwam even later naar mij om te zeggen dat net een persoon in de Duivelskeel was gesprongen… Dit gaf zo’n raar gevoel. Het was muisstil... Allerlei vragen spoken je door het hoofd: Wat als wij daar zouden gestaan hebben? Hoe kon hij over het hekken kruipen zonder dat iemand hem tegenhield? Zouden ze zijn lichaam ooit vinden? Wat met de mensen die het zien gebeuren hebben? Maar onze tocht ging verder … Onderweg kwamen we heel veel coati’s tegen, dit zijn schattige neusbeertjes. Hoewel, schattig… Ze zijn echt wel gewend aan toeristen en kunnen best wel agressief zijn. Zo zagen we een meneerke op zijn gemak zijn broodje eten, springt die coati wel niet op zijn zak en pakt die zak met broodjes mee! Rond drie uur in de namiddag stond onze bus op ons op te wachten en bracht ons naar het hotel om opnieuw een gezellige avond te beginnen! (Na een Tactisch Pitje gedaan te hebben, hihi!)

Donderdag werden we niet opgehaald met een bus, maar met een soort leger-truck. Het was tijd voor een portie echte jungle! Ieder kreeg een soort van harnas aan dat aan een horizontaal touw werd bevestigd en zo ongeveer een kilometer door de jungle gezoefd.

Je kan het vergelijken met een minder steile versie van een death-ride. We hebben het overleefd, maar de vraag is natuurlijk hoe :) Vervolgens hebben we rapelling gedaan: langs een rots een afdaling gedaan van zo’n 20 meter. Ook de tocht naar en van de jungle vond ik heel indrukwekkend. Je kreeg een mooi beeld van hoe indianenstammen leven in de jungle. Inderdaad, net zoals in de films: zich wassen in een meer, niet veel kleren, alles te voet, een magere koe in de tuin, vuile kinderen, kleine huisjes die bestaan uit enkele platen en takken …

Vrijdagmiddag vertrok onze bus richting BsAs, maar met een tussenstop aan de Ruïnas de San Ignacio. “San Ignacio was een van de vele missies opgericht in 1632 door de Jezuïeten tijdens de Spaanse koloniale periode. De guarani-indianen die de oorspronkelijke bewoners zijn van het gebied werden bekeerd tot christendom in ruil voor kennis (schrijven, lezen, taal etc.)”
Zaterdagmorgen rond 9u kwamen we terug aan in BsAs. Na wat te rusten en te middageten, ben ik met Chloe naar een heel leuk marktje geweest. Het is zo’n plaza waar bars tijdens het weekend veranderen in allemaal standjes met kleren. Het zijn meestal mensen die hun kleren zelf maken en die in het weekend dan proberen te verkopen, heel originele kledingstukken! De jongens zijn op het gemak gaan golfen … ’s Avonds stond een verjaardagsfeestje op het programma en daarna zijn we nog eens een stapje gaan zetten in een club in Puerto Madero. Zalige avond: lekker gegeten, lekker gedronken, veel gedanst, samen zijn met vrienden, lekker onnozel doen … Wat wil je nog meer?

Op zondag hebben we de traditie verdergezet, desondanks het bezoek : Sunday in BsAs is a lazy Sunday :) Laaaaaaaang geslapen, op het gemak marktjes gedaan, lekker gekookt en wat bijgekeuveld. Jammer genoeg was het voor PJ de laatste avond als ‘vakantiemens’. Voor hem dus vroeg onder de wol… Wij zijn met ons drietjes nog naar een leuk sambabaartje geweest in San Telmo, daar waren ook andere Belgische vrienden van ons. Deze avond kwam Herlinde ook aan, dit is het meisje dat ik opgezocht heb in februari in Brazilië. De volgende week stond dan ook in het teken van drie vrienden te entertainen in een voor hen onbekend gebied! Maandag zijn we naar El Tigre geweest en ‘s avonds naar een percussie optreden (La Bomba de Tiempo). Dinsdag stond Uruguay op het programma. Woensdag door Avenida de Mayo geslenterd met als eindbestemming plaza del Congresso, ‘savonds zijn we gaan uiteten in een Italiaans restaurantje en zijn erna wat tango gaan zien. En donderdag weet ik eventjes niet meer wat we gedaan hebben, maar sowieso zal het ook wel iets leuks geweest zijn :) Donderdagavond gezellig afgesloten: we hebben met z’n allen gekookt en erna nog wat zitten nakeuvelen op het terras. Een pijnlijke zaak voor PJ: rond 2 uur onder de wol en rond 6uur30 er terug uit. Vrijdag zijn onze 2 bezoekers zonder veel problemen uit BsAs vertrokken (want door die aswolk was het de ganse week bang afwachten of hun vliegtuig al dan niet ging opstijgen) en zijn heelhuids toegekomen in België! Maar ik had nog steeds 1 bezoekerke (Herlinde) onder mijn vleugels, die bleef nog 1 week langer.

Ziezo, dit was een neerpenning van onze eerste vakantie. Maar er komt nog, ondertussen zijn er nog twee andere weken gepasseerd hé :) Maar jullie kunnen hier al mee beginnen, ik kom snel terug! Hasta la proxima!

Brasil

Zoals enkelen weten, stond er voor mij een tripje naar Brazilië op de agenda. Ik ben er een vriendin, Herlinde, gaan bezoeken die een half jaar in Sao Paulo woont om Portugees te leren. Het weekend voor ik vertrok hebben we er wel nog een deftig feestweekend van gemaakt! De vrijdagavond zijn we met de Nederlanders, die in het callcentrum, werken opnieuw naar de Dudui geweest. Zaterdag hadden we een heel leuk verjaardagsfeestje en erna hebben we met enkele nog een dansje gewaagd in een leuke discotheek met enkele collega’s. Toen we de ‘s morgens naar huis reden, hebben we de taxi ons laten afzetten op de Costanera om er de zonsopgang mee te maken. Daar nog een vettige burger gegeten, een slaapmutsje gedronken en naar huis geslenterd. De zondag dus helemaal gebroken en niet te veel gedaan :)

Woensdag, dag van vertrek, verliep alles heel vlot: ik moest niet te lang wachten in de luchthaven van BsAs, mijn vlucht had geen vertraging, en Herlinde stond me op te wachten aan de luchthaven van Sao Paulo … Dus zeker geen klachten over de heenreis! De eerste dagen zijn we in Sao Paulo gebleven. Herlinde heeft haar school getoond, naar marktjes en winkeltjes geweest … Ik moet eerlijk zeggen dat de stad op zich mij totaal niet bevalt. Het is er heel druk, grijs, weinig groen, lelijke gebouwen, niet echt een kern/centrum… En ook het weer speelt daar gegarandeerd een rol in: van dag één hadden we niets anders dan regen, regen, regen ! Gelukkig hadden we geen last van het weer, want op een uurtje rijden van Sao Paulo verlieten mensen hun huizen omdat ze worden weggespoeld door de modderstromen. Wat ik het leukste vond aan Sao Paulo was de carnavalsfeer, de samba. De vrijdagavond zijn we na een etentje naar een sambaclub geweest. De zaterdag zijn we naar een sambaschool geweest. Dit is eigenlijk een grote zaal waarin de verschillende carnavalclubs hun dans/stoet oefenen en iedereen mag dan komen kijken en meedansen. Het is ook met live percussie en live zangers, heel mooi om dat te zien! Wat er mij ook zo vrolijk maakte, zijn de Brazilianen. Helemaal anders dan de Argentijnen! Die mensen babbelen daar tegen iedereen, proberen je constant te helpen, zijn altijd zo vrolijk. Als je bijvoorbeeld daar alleen aan een bar gaat zitten, zit je er minder dan vijf minuten alleen. Hier in BsAs daarentegen zou je jouw avond ook alleen mogen beëindigen! Dat vind ik wel jammer dat de mensen hier niet zo zijn …



De zondagavond namen we een bus richting het strand. Rond 11 uur hadden we de bus, om 4 uur ‘s morgens kwamen we aan in het verlaten centrum van Paraty en pas rond 5uur30 de bus naar het strand. Dat was wel een beetje een akelig momentje. Heel veel rare mensen liepen daar rond op straat, maar gelukkig hadden we twee venten bij ons om ons te beschermen! We kwamen net op tijd aan op het strand om te genieten van de prachtige zonsopgang. Aangezien we zo’n prachtig strand voor ons hadden, besloten we die nacht/morgen niet meer te slapen.


In ons pousada (= kamer, hotelletje) vlug een ontbijtje naar binnen geworpen en ons klaargemaakt om naar het strand te gaan. Mmmmmmm, dat was een heerlijke dag! Veel gezwommen, goed gesmeerd (Ik was de enige die niet was verbrand !!!!), lekkere vis gegeten, een goede caipirina gedronken met de voetjes in de zee … Het goede leven zoals ze zeggen! De volgende dag zijn we naar het dorpje Paraty geweest. Echt een heel idyllisch dorpje! Het was ook beter om het warmste moment van de dag aan het strand over te slaan, want de meeste hadden al genoeg zon van de dag ervoor. ’s Avonds hebben we ons wel met een bootje laten varen naar ‘piscina natura’. Geen strand, maar allemaal rotsen verscholen in de jungle. We besloten om door de jungle terug te keren naar ons strandje, wel een aparte ervaring hoorJ! We hadden pas woensdagavond een bus naar Sao Paulo, dus konden we woensdag voor de laatste maal onze batterij opladen met zonne-energie. Jammer genoeg komt aan alles een eind …


In tegenstelling tot mijn heenreis, was mijn terugreis echt vreselijk! Ik wist niet precies welke bus ik in Sao Paulo moest nemen om op de luchthaven te geraken, dus na te lang te zoeken heb ik uiteindelijk maar een dure taxi genomen! Eenmaal volledig ingecheckt en op het vliegtuig begon het te stortregenen en te onweren. We moesten allemaal weer van het vliegtuig, het steeg niet op in zo’n weer (moesten we vijf minuten eerder zijn opgestegen, was er dus geen probleem !!!!) Daar zat ik dan zonder centjes, want ik had mijn laatste munten opgedaan aan zo’n onnozel broodje en nergens kon je betalen met visa :( Na twee uurtjes stegen we uiteindelijk op, maar ik had mijn aansluiting gemist in Montevideo! Gelukkig waren we net op tijd om de laatste vlucht te halen naar BsAs, anders was het een nachtje vliegveld geworden! En daar stond Pieterjan mij op te wachten en kon ik heel mijn beklag doen tegen hem, hihi! Terug in het appartementje was ik zo blij dat ik weer in mijn eigen bedje kon slapen, maar ik was aan het doodgaan van de honger dus zijn we snel nog iets gaan eten. MAARRRRRRRRR, we doen de deur dicht en wat merken we: onze sleutels liggen nog binnen … Wij proberen van buiten op het terras te klimmen, maar dat mocht niet van de security. Een slotenmaker gebeld, maar die kon het slot niet openen zonder het slot helemaal te breken. Hebben we dan maar rond gebeld naar collega’s en gevraagd of we daar en nachtje mochten slapen. Wat een vreselijke avond/nacht! En ik kan van mezelf zeggen dat ik echt zo lastig liep: drie nachten vier uurkes geslapen, een vreselijke vlucht, nog steeds in dezelfde reiskleren, gefrustreerd van de honger … De vrijdag hebben we via een ladder naar binnen kunnen klimmen en waren we zo blij dat we geen kosten hebben moeten doen aan een nieuw slot! MAAR, die pipo heeft dus eigenlijk wel ons slot geforceerd, we konden het niet meer sluiten! Jongjong, wij dus 15 keer gebeld naar die maatschappij, maar die wisten dat ze in de fout waren en smeten dus telkens toe. Pieterjan heeft een uurtje vroeger mogen stoppen en is een zelfde slot gaan kopen en jaja, onze handige Harry heeft het probleem kunnen oplossen! Ik was blij dat het vrijdagavond was en al die miserie achter de rug was :)

PS: Er staan ook nieuwe foto’s op de site (gewoon even hiernaast op de foto klikken of op http://picasaweb.google.com/pieterjan.deleersnyder/BuenosAires )

Weekendje rond Nieuwjaar

Het is alweer een hele poos geleden dat we nog eens iets geschreven hebben op onze blog. Maar wees gerust, we zijn jullie niet vergeten.

Onze laatste post ging over Kerstdag en het weekendje naar Uruguay. Na dit ontspanweekendje in het ‘buitenland’ volgde een korte werkweek. Opnieuw moest ik maar werken tot donderdagmiddag. Omdat een ganse namiddag natuurlijk lang is om je ‘klaar te maken’ voor oudejaarsavond, maakten we er gebruik van om nog eens te plonzen in ons zwembad en er een goed dutje te doen om ’s avonds niet te vlug te moeten opgeven (en het heeft geholpen;)). Rond een uur of 19 spraken we af bij een collega voor een eerste aperitiefje. Het was de eerste keer dat we een (zelfgemaakte) margarita proefden en het smaakte ons wel. Nadat de zon onder gegaan was (hier ook in de zomer rond 20u), vertrokken we met z’n allen (al de expats van DeNul) naar een bar-restaurant de Dudui. Deze bar is vrij nieuw in Buenos Aires en het wordt uitgebaat door Nederlanders (vandaar ook dudui -> typisch Nederlandse uitdrukking voor byebye). Bijgevolg zat gans de tent vol met onze Noorderburen. Dit was wel plezant want zo moest je niet zo hard je best doen om gesprekken aaneen te knopen en nieuwe mensen te leren kennen. Dat is nu net meestal het probleem bij de meeste Argentijnen, die haken meestal al af nadat je geprobeerd hebt je eerste stuntelige woorden Spaans uit te spreken.
Na een lekkere aperitief op het dakterras en een smakelijke maaltijd was het rond 23u30 tijd om de stoelen en tafels langs de kant te zetten en de volumeknop een tandje hoger te draaien. De beentjes kwamen gezapig in beweging en rond de klok van twaalf riep iedereen: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 … Gelukkig Nieuwjaar (en enkele enkelingen: Feliz Año Nuevo).

Na de gebruikelijke piepers en gelukwensen volgde de champagne en het verder tetteren en dansen. Tussen al de Nederlanders zaten ook een paar mensen die Annelies al goed kende van op de Nederlandse school. Na wat beter te hebben kennisgemaakt met hen en hun vrienden, besloten we om eens van feestplaats te veranderen. Dat was achteraf gezien niet zo’n goed idee. Na een halfuurtje stappen kwamen we in de straat met al de clubs, maar daar stond voor iedere club een massale rij mensen te wachten. Na tevergeefse pogingen te ondernomen te hebben om stiekem een reden te vinden om eerder binnen te kunnen, besloten we om toch maar terug naar Dudui te gaan. Daar troffen we de collega’s aan die net op het punt stonden om hun grenzen te verleggen naar Puerto Madero (de wijk waar we wonen). De leukste club in Puerto Madero vroeg naar onze mening veel te veel geld om nog op zo’n uur binnen te geraken (om 5 uur ’s morgens werd 100 peso ingang gevraagd). Richting huiswaarts zijn we nog even blijven plakken in een soort openluchtdisco, maar na een tijdje gaven we toch prioriteit aan ons bedje. Onze eerste Nieuwjaarsavond in het buitenland was meer dan geslaagd!

Zoals gewoonlijk blijkt de eerste dag van het nieuwe jaar altijd wat zwaarder te zijn dan alle andere dagen. Zelfs na een lange slaapbeurt bleek de energie toch ver te zoeken mede door het late uitgaan de avond ervoor. Dus werd het een lazy filmpjesnamiddag en werden via skype de gelukwensen over gebracht naar het thuisfront. Naar de avond toe hadden we toch wat zin in frisse lucht en zijn we nog wat gaan slenteren langs de Costanera. Costanera is de grens tussen de villa’s (sloppenwijken) en Puerto Madero. Annelies is gek op deze plek! Daar was een soort openlucht dansfeest aan de gang. Er stond gewoon een manneke met een micro, cdspeler en wat boxen muziek te draaien. Alle soorten mensen stonden daar op de eerste dag van het nieuwe jaar te dansen en te genieten van de leuke sfeer. Dit gaf echt wel het zuiderse gevoel. Vandaag startte ook Dakar ‘Argentina-Chili’. We zijn niet naar de start geweest, maar hebben wel hier en daar op tv gevolgd. Autorally’s zijn echter niet echt ons ding. Alhoewel we het leuk vonden dat er 9 volgjeeps van Dakar in onze garage stonden. We hebben er zelfs in enen van binnen mogen kijken, spectaculair! Mijn autootje leek er zo klein naast.


Zaterdag 2/01 moest ik normaal maar een halve dag werken, maar deze keer moest mijn schip bunkeren (fuel laden aan een kade + reparaties uitvoeren). Ik moest dus een groot deel van de zaterdag aan boord van mijn schip zijn. Gelukkig lag die in Buenos Aires, maar het was toch pas 18u als ik thuis was. We zijn dan meteen vertrokken naar Plaza Serrano in Palermo om er wat te kuieren en te genieten van de marktjes. Daar zijn we Chris en Janneke tegen het lijf gelopen (2 vrienden die we hebben leren kennen op oudejaar) en hebben we met hen gezellig een terrasje gedaan. Daarbij volgde het idee om hen uit te nodigen om de zondag bij ons te komen zwemmen. Die vonden dat natuurlijk super en hapten meteen toe op het voorstel. De zondag werd bijgevolg opnieuw lazy aan het zwembad en genieten van de brandende zon. ’s Avonds hebben we samen spaghetti gekookt. Het was de eerste keer dat we dat hier kookten, maar dankzij de gehaktkruiden (vanuit België) viel alles super in de smaak. Nadien hebben we nog rustig wat nagepraat op ons terrasje. Het was de ideale afsluiter van het tweede geslaagde verlengde weekend.

BELG(ieknar)EN IN HET BUITENLAND : Pieterjan Deleersnyder

We staan in de beroemdste krant van het land: Het Belgieknaarke. Voor de mensen die jammergenoeg niet op den Belgiek wonen, hebben we hieronder het artikeltje gepost. Als je een origineel exemplaar wil bemachtigen, zal je je naar den Belgiek moeten begeven. Ik denk wel dat ze gewoon in de bakkerij en in het tankstation te verkrijgen zijn. Ofwel klop je op iedere deur in de wijk en vraag je of je hun krantje mag hebben ...



We trokken deze keer naar Zuid-Amerika. Om budgettaire redenen moeten wij dat weliswaar nog via het internet doen, maar we hadden toch een boeiend gesprek met Pieterjan Deleersnyder uit de Olekenbosstraat 65.

Hoe komt iemand voor zijn job in Argentinië terecht ? Een bewuste keuze voor Zuid-Amerika, of gewoon toeval ?
De keuze voor het buitenland heb ik zelf gemaakt. Solliciteren bij baggerbedrijf Jan De Nul leek mij een interessante uitdaging. Die zijn onder meer bekend van de palmboomeilanden in Dubai. Waar ik echter aan de slag zou kunnen, zou door het hoofdkantoor in Aalst bepaald worden.

En dan wordt het Buenos Aires in Argentinië. Hoe reageren ouders, vriendin, de moaten daarop ?De keuze voor het buitenland heb ik pas gemaakt na samenspraak met mijn vriendin, Annelies Vercruysse. En bij Jan De Nul kun je ‘op gehuwde basis’ naar het buitenland. Dat wil zeggen dat je samen met je vrouw of vaste vriendin een termijn moet lopen. En die ervaring wilden we aangaan. Mijn ouders schrokken wel even. Je ziet niet graag zoon of dochter voor lange tijd vertrekken, maar ze staan er wel achter. En met internet (mails) en skype (live videogesprek) horen en ‘zien’ we mekaar wel vaak. Mijn vrienden waren één voor één enthousiast. Enkelen beloofden zelfs om eens af te komen. De meeste zien het wel als een ‘reis’, maar het is ook hard werken. Alleen is het niet in België.

Had jij baggeren geleerd ? Of was dat een verrassing tot je daar was ?
In mijn studies burgerlijk ingenieur bouwkunde stak dit inderdaad niet. Maar vooraleer je naar buitenland wordt gestuurd, kreeg ik eerst 6 weken opleiding in Aalst. Na een examen mag je vertrekken om de theorie in praktijk te gaan omzetten.

Hoe verloopt de communicatie met de collega’s ? Taalbarrières ? Zuidamerikaans temperament tegen Deerlyckse cool ?De hoofdfuncties (op kantoor en op het schip) worden uitgevoerd door Belgen of Nederlanders, dus die communicatie verloopt vlot. Voorts is de bemanning een smeltkroes van culturen: de helft van de bemanning is Argentijns, de andere helft zijn Belgen, Hollanders, Kroaten en ook enkele Filipijnen of Mexicanen.

De voertaal is Engels maar een mondje Spaans is handig. We krijgen hier dan ook 2 keer per week les om die taal machtig te worden. Over het Argentijns temperament vertel ik wel eens als ik terug ben. Eén ding kan ik je wel al meedelen en dat is dat je hier vooral veel geduld moet hebben met alles.

We kennen het van voetballers die een transfer lukten : Piet Verschelde van Harelbeke naar Nice, en andere Vermaelens. Een mooie flat maar veel uithuizig. Hoe breng jij dan je dagen door, Annelies ?
Pieterjan (PJ voor de vrienden) zou 12 uren moeten werken, 6 dagen op 7. Dat schrok me het meeste af, maar gelukkig heb ik mij hier nog geen seconde verveeld. De grootstad biedt veel opportuniteiten. Ik breng vaak een bezoekje aan de ‘Belgische vrouwen’, Binnen enkele weken hoop ik aan de slag te gaan als vrijwilligster bij L.I.F.E. Argentina (een organisatie die aan kinderen in de sloppenwijken een zo’n goed mogelijk leven probeert te bieden). Ik heb me ook ingeschreven om te leren tennissen.

Is Argentinië mooi ? Vriendelijk volk, die Argentijnen, of ?Voorlopig moeten we ons beperkten tot de hoofdstad, er komt maar geen eind aan de prachtige plekjes. Voor als PJ eens een weekje verlof heeft, hebben we een lijstje binnenland uitgestippeld. De locals zijn hier zéér vriendelijk, alleen zijn ze totaal niet te vertrouwen als er geld mee gemoeid is. In taxi, supermarkt of restaurant proberen ze aan ‘die rijke toeristen’ steeds meer aan te rekenen. Eens we wat Spaans kunnen zal dit wel verbeteren. We houden hout vast want je hoort wel dagelijks verhalen van mensen die bestolen zijn. We zijn wel gehuisvest in één van de veiligste wijken. Gevaarlijke wijken vermijd je best. Peperdure dingen draag je best niet en zoals in elke grootstad houd je best je hand- of rugtas vóór je. Ik takes two to Tango en je bent met zijn tweeën.

Mogen we ons straks aan een zwoele demo opwarmen ?
Een veel gestelde vraag. Door een bevriend Belgisch koppel dat hier speciaal voor de tango is komen wonen, ben ik al vaak in contact gekomen met de tango, maar zelf zie ik mij niet zo’n sierlijke dans dansen. Ik geniet er eerder van om te kijken hoe twee mensen opgaan in zo’n prachtige dans!

Kunnen geïnteresseerde lezers uw wedervaren in Argentinië op één of andere site volgen ?
Ja hoor. Onze blog http://pieterjanenannelies.blogspot.com/ trachten we wekelijks van nieuwe verhalen en wat beeldmateriaal te voorzien, voor het thuisfront.

Daar gaan we beslist eens op surfen.
Is uw buitenlands avontuur van bepaalde of onbepaalde duur ? Hangt het vast aan een project ?Jan De Nul heeft hier een onderhoudsproject van de Rio Parana (700 km lang) die constant moet proper gehouden worden voor containerschepen. De meeste koppels blijven zo’n 3 jaar in B.A. en krijgen dan een andere locatie. Ik werk in termijnen van 5 maanden en 1 maand verlof (bestemming naar keuze, maar de eerste keren zal dit toch wel richting België zijn). Als alles dus goed verloopt, ben ik vanaf midden maart 2010 voor vier weken terug op den Belgiek.

Lukt het al om ons hier eens de groeten te doen in een mondje Argentijns ?Traemos saludos a toda nuestra familia y amigos en Bélgica y vemos vosotros de nuevo pronto.

Hasta la vista !

Bij het ter perse gaan is volgens hun blogspot Annelies al aan de slag bij LIFE als vrijwilligster in de sloppenwijken, voert PJ het baggerbevel over de James Ensor, is hij bedrijvig als zinker (dat is pijpleidingen op de bodem van de zee leggen) en maakt hij zich op voor een trip naar Uruguay. Wijzelf hopen dat hij het verder goed doet, dat hij spoedig vrijkaarten krijgt, en wij wie weet eens als BIP’s (Belgieks Important Persons) geïnviteerd worden voor een verslag ‘op locatie’.